Τέσσερις λυγερές κοπέλες ανέλαβαν να πουν με τα λόγια τους πολλά και με το σώμα τους ακόμα πιο πολλά για να αναστήσουν, να αποδώσουν, να ζωντανέψουν επί σκηνής την προσωπικότητα της σπουδαίας χορογράφου Ραλλούς Μάνου, γυναίκας, μητέρας, κόρης, χορεύτριας, χορογράφου, δασκάλας, Ελληνίδας. Η Ραλλού (και, προσοχή, όχι Ραλλίτσα) ήταν κόρη του Φαναριώτη Πέτρου Μάνου, εγγονή του Υδραίου Θρασύβουλου Μάνου. Από την πλευρά της μητέρας της, Σοφίας Τομπάζη ήταν δισεγγονή του ναυμάχου Γεωργίου Τομπάζη. Ο παππούς Τομπάζης είχε χρηματίσει υποναύαρχος και υπουργός του Πέτρου Μαυρομιχάλη, βουλευτού, καθώς και του Δημητρίου Μαυροκορδάτου, νομικού και υπουργού Εξωτερικών. Είχε αδελφή την Ασπασία Μάνου, την σύζυγο του πρόωρα χαμένου από δάγκωμα μαϊμούς βασιλιά Αλέξανδρου. Παντρεύτηκε το αρχιτέκτονα Παύλο Μυλωνά και απέκτησε δυο γιους. Ήταν πάντα ερωτευμένη μαζί του και με τον χορό.
Ήταν χορογράφος και το 1941 ίδρυσε το Ελληνικό Χορόδραμα και τη Σχολή που φέρει το όνομά της. Σκοπός της Σχολής ήταν να εκπαιδεύσει και να προαγάγει γενικά τον χορό στην Ελλάδα. Δασκάλα της είχε τη θαυμάσια Κούλα Πράτσικα. Η Ραλλού μάς είναι ιδιαίτερα γνωστή από τη θρυλική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης Όρνιθες του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν το 1959, αλλά και από τις περίφημες Έξι λαϊκές ζωγραφιές του Μάνου Χατζιδάκι και άλλα.
Από όλα όσα έχουν γραφτεί και αποθησαυριστεί στη μνήμη, στα χαρτιά και στα βιβλία, ο χορογράφος Γιάννης Νικολαΐδης έφτιαξε ένα πορτρέτο για την μεγάλη χορογράφο μας, το αφιέρωσε στη δασκάλα του Τζίνα Σταράκη και μας το μοίρασε στην είσοδό μας στο θέατρο. Κι εκεί, σε μια ωραία ώρα της ωραίας άνοιξης, είδαμε τα τέσσερα όμορφα κορίτσια να ελίσσονται επί σκηνής και να μας στέλνουν αφηγούμενες η κάθε μία ένα απόσπασμα από τη ζωή της Ραλλούς. Για λίγο, για ένα μικρό κλάσμα του χρόνου αφηγηματικό και κινησιακό, έγιναν αυτές Ραλλού.
Το Πρόγραμμα είναι ένα παλίμψηστο με τον χορογράφο να γράφει για τη δασκάλα του και πίσω της για τη Ρολλού και πιο πίσω για την Πράτσικα…και πίσω από όλες τους, για την ελληνική παράδοση… Ήταν η εποχή που όλοι, ο καθείς και τα όπλα του, λέει ο Ελύτης, έπρεπε να αναδείξουν την ιδέα της Ελληνικότητας. Ήταν η γενιά του τριάντα, του Σεφέρη και του Ελύτη, του Χατζιδάκι, του Τσαρούχη και μαζί τους τον Κάρολο Κουν, τον Σπαθάρη και τον Καραγκιόζη και όλα αυτά αξιοποιημένα -μύθοι ήχοι και μουσικές, φιγούρες – έγιναν μπαλέτα μουσικές και ζωγραφιές.
Η μουσική και τα κοστούμια εκείνης της μυθικής εποχής δεν βγήκαν στην παράσταση αλλά μια άλλη μουσική, αυτή που ανέλαβε να επενδύσει την ανάμνηση, αυτή ακούστηκε και συγκίνησε…
Ήταν παράσταση τιμής σεβασμού και αγάπης στην μεγάλη μας Ραλλού Μάνου που θυμόταν πάντα, σε κάθε δυσκολία τα λόγια του πατέρα της:
Η δική μου κόρη δεν φοβάται, δεν κρυώνει, δεν πεινάει…
Το μήνυμα αυτής της εντολής ήταν με άλλα λόγια: δέξου την ατυχία σαν μια πρόκληση για να την προσπεράσεις. Ο λαός μας λέει κάθε εμπόδιο σε καλό και τι καλό στην περίπτωση της Ραλλούς Μάνου ήταν να κάνει κάτι πολύ πέρα από τα προσδοκώμενα των Ελλήνων και Ελληνίδων της εποχής της… Έφυγε από τη ζωή στα 73 της χρόνια, αφήνοντας σπουδαίο έργο πίσω της.
Στο ίντερνετ ο αναγνώστης θα βρει τα αφιερώματα της ΕΡΤ και θα απολαύσει τη δουλειά της Ραλλούς στο πρωτότυπο…
Τη γλυκιά ανάμνηση στο θέατρο Ολύμπια «Μαρία Κάλλας» χρωστάμε στους ακόλουθους συντελεστές:
Xορογραφία: Γιάννης Νικολαΐδης
Μουσική σύνθεση και εκτέλεση: Αντώνης Παλάσκας
Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Βοηθός χορογράφου: Χριστίνα Πολυχρονιάδου
Φωτογραφίες: Χάρης Πατραμάνης
Χορεύουν: Ιωάννα Αποστόλου, Ναταλία Καλογεροπούλου, Ειρήνη Μωραϊτέλλη, Θεανώ Ξυδιά
Οργάνωση και εκτέλεση παραγωγής: PRO4
