Φούσκωσε η μέρα

Το ξημέρωμα επιφυλάσσει πάντα μία έκπληξη. Κάθε που σηκώνεται ο ήλιος, μπαίνει από το παράθυρο η ατιθάσευτη θάλασσα. Μέρες-μέρες έχει τα “ντουζένια”* της. Αφρίζει βράζοντας μέσα της τον πόνο της μάνας. Γεννά παιδιά με άσπρα πέτα που άπαξ και ξεθαρρέψουν, δεν γυρνούν ποτέ ξανά στην αγκαλιά της. Μονάχα ξεχνιούνται παίζοντας με τα βότσαλα σε μιαν ακτή ή πολεμούν ρίχνοντας κάστρα που πάνω στην άμμο χτίστηκαν.
– Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, έλεγε η γιαγιά μου έχοντας ζήσει χρόνια σκληρής ανέχειας, δύο πολέμους κι εφτά γέννες. Πάντοτε μου άρεσαν οι ιστορίες που αφηγούνταν στη διαδρομή προς το αλωνάκι. Εκεί ψηλά στην πλαγιά χανόταν ο νους. Στο μάτι αξεχώριστα ουρανός και θάλασσα. Οι δείκτες του ρολογιού σταματούσαν. Έμπαιναν σ’ ένα νωχελικό παράδομα, όσο οι εργάτες του χρόνου μετέτρεπαν τα ξερά στάχια σε καρπό ζωής για να θραφούν οικογένειες.
Ένα από εκείνα τα θαλασσινά παιδιά, λες από πρόωρη γέννα, αιμάτινο, σαν σφαγαράκι αναστάσιμο, ο αμνός του πόντου. Με τη σφραγίδα του “ασυνόδευτου” ξεβράστηκε μια μέρα στο νησί.
“Παρά θίν’ αλός βρέθηκε παιδί αγνώστου ταυτότητος” ο πηχυαίος τίτλος της ημερήσιας διάταξης. Παγωμένο κορμί εκείνος, καρφωμένο βλέμμα εγώ, ήμουν αυτός που πρώτος τον εντόπισε. Στην ακροθαλασσιά περνούσα ώρες παίζοντας μετά το αλώνισμα. Ειδοποίησα έκπληκτος τον πατέρα μου κι εκείνος τις αρχές του τόπου.
Ήταν τόσο μικρούλης. Ο μόνος επιζών από την τραγική βάρκα που ξεχείλισε ελπίδες στο μέσο της διαδρομής. Πώς κλυδωνίζονται τα όνειρα πάνω στα κύματα. Πώς ξεφουσκώνει μεμιάς η ζωή στον πρώτο σκόπελο.
Έτσι, χωρίς ταυτότητα, με λυμένα τα σχοινιά από καθετί προηγούμενο, σε καθεστώς ασυλίας βρήκε μια νέα κοιτίδα εδώ στον τόπο μου. Έγινε φίλος καρδιακός. Μαζί μεγαλώναμε μέσα στην ίδια οικογένεια. Τον ονόμασα Παραθίναλο, το δικαιούνταν άλλωστε!

Μα ο χρόνος πετά, όπως τα στάχια στον αέρα, όταν τα ξεσποριάζαμε. Ό,τι στερείται βαρύτητας το παίρνει ο άνεμος κι ό,τι απομένει γίνεται καρπός που μεστώνει.
Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, η παραλία παραδόθηκε στο κέρδος της τουριστικής ανάπτυξης. Το αλωνάκι μετατράπηκε σε αύλειο χώρο πολυτελούς ξενοδοχείου. Εγώ εντάχθηκα στο Σώμα Διασωστών του Ερυθρού Σταυρού κι ο Παραθίναλος είναι πρωτεργάτης στην Ειδική Γραμματεία για την Προστασία των Ασυνόδευτων Ανηλίκων του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου. Μονάχα η θάλασσα παραμένει σταθερή συνθήκη: άλλοτε κυματίζει, άλλοτε ακινητεί στη σκέψη μας.

Όμως, κακά τα ψέματα. Εκείνος που κατάφερε να νικήσει τη θλιβερή μοίρα, έχει πάντα στην καρδιά ένα θηρίο που γδέρνει τα τοιχώματα. Κι όταν οι ώρες γλυκαίνουν κάπως κι η νύχτα μένει ξάστερη, ένα γιγάντιο μάτι τον κοιτάζει από ψηλά. Όλους μάς κοιτάζει.

Είν’ η χαμένη του οικογένεια;

– Είμαι ένας άλλος, της λέει.
                    

  – Είμαι η άλως, του απαντά…

• ντουζένια (ιδιωμ.)= ιδιαίτερη ψυχική κατάσταση

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

   Ονομάζομαι Αντωνία Ματσίγκου, κατάγομαι από τη Ρόδο, όπου ζω και εργάζομαι. Σπούδασα Κλασική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ (1991-1995) και συνέχισα Μεταπτυχιακές σπουδές στο ίδιο Τμήμα της Φιλοσοφικής Αθηνών (1997-2000), λαμβάνοντας και τους δύο τίτλους με “Άριστα”.  Σήμερα υπηρετώ ως Φιλόλογος στο 5ο Γυμνάσιο Ρόδου, όπου έχω δημιουργήσει και συντονίζω το ηλεκτρονικό περιοδικό Τα Γερά Μολύβια, στο οποίο συμμετέχουν μαθητές .    Είμαι μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του Επιστημονικού Περιοδικού “Ήριννα”,  του Συνδέσμου Φιλολόγων Δωδεκανήσου. Άρθρα μου έχουν φιλοξενηθεί στο περιοδικό Νέος Παιδαγωγός, στο i–teacher, ενώ συμμετέχω με διάφορες Εκπαιδευτικές Δράσεις για τη Λογοτεχνία σε e-books.

   Το 2021 κυκλοφόρησε η ποιητική μου συλλογή “Άλμα Ψυχής” από τις εκδόσεις Υδροπλάνο και ετοιμάζεται η επόμενη από διαφορετικό εκδοτικό οίκο. Παρακολουθώ μαθήματα Δημιουργικής γραφής της Ευτυχίας Αλεξάνδρας Λουκίδου     Στα ενδιαφέροντά μου από παιδί είναι η φωτογραφία και η μουσική.

.