Luce d’amore

Ι. Vale dolorosa

α΄

Στα μισά του δρόμου της ζωής

Βρέθηκα σε δάσος δύσβατο, σκοτεινό

Αφού το μονοπάτι το σωστό το είχα χάσει

Σαν βάρκα που την έσπρωξε ο αέρας

Κι ακυβέρνητη στη φουσκωμένη θάλασσα παραδέρνει

Αιχμάλωτη, έρμαιο και παίγνιο των κυμάτων

Ψυχή πλανημένη, μάτια κόκκινα, ξαγρυπνισμένα

Νύχτα άσωστη δίχως όνειρα ύπνος άυπνος, μοναχικός

– ναυαγός σε όρμο άνορμο, σε απάτητη ακτή.

β΄

Κύριε, Κύριε ή Κυρία, πείτε μου, παρακαλώ, πού βρίσκομαι;

Ποιος είναι ο τόπος αυτός; Κι εσείς άνθρωποι είστε ή σκιές

Μακριά από του ήλιου τις ριπές, πλάσματα της φαντασίας;

Σιωπή, αινιγματική σιγή που κράτησε ώρα –

‘Άνθρωπος είμαι ή μάλλον ήμουνα κάποτε προτού πέσω εδώ,

Στην άκρη του κόσμου που μ’ έριξαν οι συμφορές

Εσύ, όμως, πώς έφτασες, ποιου κύματος ζάλη, ποια ορμή

Σ’ έφερε σε τούτη την ξέρα, που δεν πλησιάζει κανείς,

Να ήρθες επειδή το ήθελες δεν το πιστεύω’

Επιτρέψτε μου, Κύριε ή Κυρία, να εξηγηθώ,

Είμαι ένας ξένος σε ξένη, ανοίκεια χώρα, πλάνης,

Έχω χάσει τον προσανατολισμό μου

Μετά σιωπή, πάλι σιωπή, πετρώδης σιγή των αγαλμάτων

Ακατάλυτη· κοιτάζουν, κοιτάζουν, τι βλέπουν;

Βλέμματα σκοτωμένα, στόματα δίχως λόγου φωνή.

γ΄

Σαν όραμα μέσα σ’ όραμα, σαν οπτασία ονειρική ή νέφους σκιά

Φάνηκε ξάφνου η μορφή, χρόνια χαμένη, με μειδίαμα αρχαϊκό

– πήγα να απλώσω το χέρι, να ψαύσω το άψαυστο

Noli me tangere, ψέλλισε άηχα, φύση απρόσιτη στην αφή,

Εικόνα ροώδης, ασταθής σαν από άλλο κόσμο

Όπου τάξεις αγγέλων ίπτανται αβαρείς σε γαλαξίες αοράτων

Υπάρχεις ή μήπως είσαι ονείρου όνειρο, πλάσμα νυκτερινό κι εσύ;

Πήγα να ρωτήσω, μα φοβήθηκα μήπως ταραζόταν

Η ηρεμία και η γαλήνη της αιθέριας παρουσίας

Ύστερα από στιγμές αμήχανης αγωνίας και για τους δύο

Έστρεψε την πλάτη και υποχώρησε αθόρυβα σαν την Ευρυδίκη

Μακριά από το φως μέσα από τις συστάδες των δέντρων

Ανάερη κίνηση, σχεδόν χορευτική, φευγαλέα

Παρέσυρε το βλέμμα και τη σκέψη εικάζοντας απλώς

Την κατεύθυνση, τον προορισμό ή την προέλευσή της

Σαν το πουλί που τυλίγεται το βράδυ τα φτερά του

Αλλά με το πρώτο φως της ημέρας τα ξεδιπλώνει

Τέμνοντας με τόλμη του ουρανού τις αέρινες πτυχές

Πνοή πίστης κι ελπίδας ένιωσα να με αγγίζει απαλά

Και με νεύμα ανάλαφρο να καλεί στο άγνωστο πέρασμα

Που φαινόταν πως είχε πάρει μονάχη Εκείνη.

(…)

Βιογραφικό

Ο Αντώνης Μακρυδημήτρης είναι Οµότιµος Καθηγητής ΕΚΠΑ. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές με υποτροφία εξωτερικού του ΙΚΥ στο London School of Economics and Political Science και το University College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Ως υπότροφος του ιδρύματος Fulbright διετέλεσε το 1992 επισκέπτης ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Princeton των ΗΠΑ, καθώς και στα Πανεπιστήμια Cambridge και Λονδίνου της Αγγλίας. Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1955, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι παντρεμένος με τη φιλόλογο Αυγή-Άννα Μάγγελ και έχει δυο παιδιά. Έχει γράψει βιβλία, μελέτες και άρθρα σε θέματα δημόσιας διοίκησης, δημόσιας πολιτικής, ιστορίας και κοινωνικής θεωρίας. Στο χώρο της λογοτεχνίας, έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές “Η νύχτα των αγαλμάτων” (Αχαϊκές εκδόσεις, 1991), “Δύσκολη υποχώρηση” (Γαβριηλίδης, 1999), “Μαρτυρία” (Πατάκης, 2005). Το 1994 κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις “Πρόσπερος”, σε δική του μετάφραση, τα “300 ερωτικά ποιήματα” της Ιζούμι Σικίμπου. Άλλες μεταφράσεις του, που έχουν δημοσιευτεί, περιλαμβάνουν δύο θεατρικά έργα (“Βουνίσια γλώσσα”, “Το πάρτυ”) και ποιήματα του Χάρολντ Πίντερ, “Το ονειρόδραμα” του Στρίντμπεργκ, καθώς και ποιήματα των Φίλιπ Λάρκιν, Αντόνιο Ματσάδο, Ομάρ Πάουντ, Ουώλτ Ουίτμαν, Στήβεν Σπέντερ, Πήτερ Λήβι, Τσέσλαφ Μίλος και Ντέρεκ Μάον.