Είμαι γυναίκα, αρχέγονο ον
Νοσέη τ΄ όνομα μου
τα ομοιώματά μου ακούν στο ίδιο όνομα.
Γνωστό προϊόν κατανάλωσης ,
αδιαμαρτύρητα τη σειρά μου περιμένω στην ουρά.
Μαγειρεύω αρωματικά χόρτα, με παπαρούνες
και φλισκούνι ταϊζω και κοιμίζω τα μωρά μου.
Καθισμένη στο κομπιούτερ πληκτρολογώ με πάθος
λέξεις και παραμύθια ενώ βυζαίνω πόνο.
Μαζεύω το γάλα μου σε μπιμπερό για τη νύχτα
λαίμαργος όφις το πρωί το καταβροχθίζει.
Κάθομαι στων ιερών βιβλίων το θρόνο,
αίμα ρέει στα σκέλια μου, τον ομφάλιο λώρο
δεσμώτη των σπλάγχνων μου τεμαχίζω και
τα άγουρα μήλα βάφω βαθυκόκκινα.
Είμαι γυναίκα με τα πολλά της πρόσωπα
σε φως και σκοτάδι επιβιώνω,
και ξανά επιστρέφω στη δική μου Εδέμ.
Το δώρο
Ένας ήλιος τον σπόρο του μήλου
έσπειρε στο χωμάτινο σώμα μου.
Ένα φως ράντιζε μ΄ ευλογία το δέρμα
καθώς η μηλιά ρίζωνε στα σπλάχνα μου.
Δύο χέρια με λευκά πλαστικά γάντια
κι αποστειρωμένα στον πάγο νυστέρια
έσταζαν στις φλέβες μου θάνατο
αδιάφορα για τον θρήνο της ζωής.
Τώρα μαζεύω τα αυγά του φιδιού
και επωάζω ματωμένα μήλα οργής
στη σκιά του δένδρου της γνώσης.
Γράφω στίχους χωρίς λέξεις
μόνο με τη θηλυκή κραυγή μου.
