«Forget Me Not»

Το boudoir της κρεβατοκάμαρας

με τον μεγάλο καθρέφτη

έχει τη δική του αδευτέρωτη μυρωδιά.

Πόσο γεμάτο στέκεται με αντικείμενα από πεπερασμένες εποχές

μαζί και κάποιες στριμωγμένες μνήμες.

Τα βράδυα με πανσέληνο το ξύλο σιγοτρίζει

οι απρόμαυρες φωτογραφίες στο δεξί συρτάρι

παίρνουν σχήμα και τρισδιάστατη μορφή.

Οι ήχοι δυναμώνουν

δεν είναι οι συστολές και οι διαστολές των υλικών

παρά μονάχα τα εσώκλειστα.

Αναζητούν μία τρυπίτσα διαφυγής

μόρια ανανεωμένου αέρα

ίσως και νανοδέσμες από τη μαγική Σελήνη.

Μήπως για λίγο

γίνουν ξανά αληθινά.

Μια βροχή από τα non-dit

ένα άθροισμα από ξεπλυμένους ουρανούς

με στεναγμούς και υποσχέσεις

σάρκας ψυχής.

Όταν ήρθε η ώρα της επιλογής

διάλεξαν τη σιωπή.

Έτσι πίσω από το ποίημα

κρύβονται δύο αλήθειες.

Στρίμωγμα στο έπιπλο

και ψάχνουν τη θέση και το δίκιο τους

μες στους στροβιλισμούς του χωροχρόνου.

Προχθές με την πανσέληνο

ο καθρέφτης του boudoir υπέστη μεταμόρφωση

κάτι ακαθόριστο, ρευστό πήρε τη θέση του γυαλιού

ξεχείλιζε διαφάνεια μαζί με τρικυμία.

Μέσα του σεργιανίζανε μπάμπουσκες άλλων εποχών

ντυμένες με βελούδο.

Με το που ήρθε το ξημέρωμα ο καθρέφτης πάλι έγινε σκληρός

αλλά μια vintage καρφίτσα με λουλούδι χρώματος μπλε

ξεπετάχθηκε από μέσα του και φώναζε με αντίλαλο…

Μη με ξεχνάς, μη με ξεχνάς

υπήρξα κάποτε κι εγώ.