Σοφία Τριανταφυλλίδου: Η Κοκκινοσκουφίτσα στο Μετρό.
Η Νίνα δεν φορούσε κόκκινο σκούφο. Το μοναδικό κόκκινο πάνω της ήταν η θήκη του κινητού της ,αστραφτερή άλικη γεμάτη υποσχέσεις. Στην οθόνη του τηλεφώνου της με κεφαλαία γράμματα μια…
Η Νίνα δεν φορούσε κόκκινο σκούφο. Το μοναδικό κόκκινο πάνω της ήταν η θήκη του κινητού της ,αστραφτερή άλικη γεμάτη υποσχέσεις. Στην οθόνη του τηλεφώνου της με κεφαλαία γράμματα μια…
Τη μέρα που ράγισα. Στάθηκα μπροστά σ’ ένα ποίημα. Μέσα σε μια τεράστια αυγουλιέρα από σκιά και φως, οι λέξεις του χόρευαν στον άνεμο, ρευστές και αόριστες. Δεν…
Ονειρεύτηκα μια χώρα δίχως ώρες και ουρανό από χαρτί. Ένα σπίρτο διέσχιζε το σύννεφο όπως μια σκέψη που ξεχνά το τέλος της. Ένας παλαιστής στεκόταν ακίνητος, με τα χέρια σταυρωμένα.…
Οι φάροι μοιάζουν με τους ποιητές, μονάχοι στην άκρη ξαγρυπνούν με λάμψη. Μιλούν σε καράβια που δεν υπάρχουν, σε γλάρους με μάτια από μελάνι. Κι όταν η ομίχλη τους…
Γυναίκα από σίδερα. Δεν ήμουν πάντα σίδερα. Κάποτε ήμουν φωνή, φωνή γυναίκας που θυμόταν. Τώρα, σιωπή. Ο ήλιος δεν ανατέλλει πια. Είδα σώματα να αφήνουν πίσω…
Γάλα και κραυγή. Στο στόμα του, το βρέφος μου κλειδώνει τη γυναίκα. Θηλάζω την κραυγή μου, όχι το παιδί. Στις ρώγες μου πλέον μόνο γάλα, όχι πόθος.…
O κόσμος της Χριστίνας* Σερνόταν στα τέσσερα. Ήταν μεγαλόσωμη και έπιανε μεγάλη έκταση . Με τα μακριά της νύχια γρατζουνούσε τα λεπτά φυλλαράκια μου και τα ακρωτηρίαζε, αφαιρώντας μικρά κομμάτια…
Επιτέλους φτάσαμε εγώ και ο άντρας μου στο παλιό αρχοντικό, του προπάππου μου. Το υπέροχο αινιγματικό σπίτι πέρασε από τα χέρια τριών γενεών της οικογένειας μας όμως κανείς δεν κατάφερε…
Οι πρώτοι άνθρωποι Είμαι η Λίλιθ. Το αφράτο χώμα που μες στους χωμάτινους μηρούς μου σαν μέλι γλυκό σε πόθησα. Είσαι ο Αδάμ. Το ξερό χώμα που αρνήθηκε…
Ο πλανήτης γη σε δέκα λεπτά θα σβήσει, ακούστηκε απ’ τις τηλεοράσεις. Ήμασταν όλοι σπίτι. Ο πατέρας, η μητέρα εγώ κι ο αδελφός μου. Δίκαια μοιραστήκαμε τον χρόνο, ο καθένας…
Εκείνη την ώρα που γλίστρησα από τη ζεστή μήτρα ενός σώματος σκοτεινού και βρέθηκα αναπάντεχα στο δυνατό φως, ακούστηκε μια δισταχτική φωνή. -Κορίτσι. Ένα άλλο σώμα που θα το φώναζα…
Μετρούσε αιώνες η ελιά που αγκάλιαζε το πατρικό μας, ζητώντας μόνο λίγο νερό. Τώρα οι ρίζες της σε προχωρημένη άνοια μπερδεύουν τις διαδρομές και αντί να χαθούν στο υπέδαφος, ξεπροβάλουν…