Γάλα και κραυγή.

Στο στόμα του,

το βρέφος μου κλειδώνει τη γυναίκα.

Θηλάζω την κραυγή μου,

όχι το παιδί.

Στις ρώγες μου

πλέον μόνο γάλα,

όχι πόθος.

Του δίνω το σώμα,

μου κλέβει την ηδονή.

Τι κι αν έκοψα τον ομφάλιο λώρο;

Γίνεται σκοινί ,

με τραβά,

σαν σκύλα.

Σκύλα,

με τις αμέτρητες ρώγες

που θηλάζουν οι ανάγκες.

Το κλάμα του με φουντώνει.

Ονειρεύομαι τη γλώσσα

που δεν ζητά

μόνο χαρίζει.

Τον άντρα ψάχνω.

Να με θηλάσει ολόκληρη.