Γιώργος Μεταξάς: δέκα χάικου από το Σιαμ
Πυγολαμπίδες στο Σπίτι των Πνευμάτων δεν είμαι μόνος β' Ψιχάλες πέφτουν ο μυγοχάφτης πετά χάνεται στο κλονγκ …
Πυγολαμπίδες στο Σπίτι των Πνευμάτων δεν είμαι μόνος β' Ψιχάλες πέφτουν ο μυγοχάφτης πετά χάνεται στο κλονγκ …
Χτες ώρα δύο μετά τα μεσάνυχτα κτύπησε το κουδούνι τους. Αυτός είπε στην γυναίκα του να μην ανοίξει την πόρτα. Το πρωί ρώτησε κι έμαθε ότι η αστυνομία είχε κτυπήσει…
Φωτερά νερά Λαμπερά σκοτάδια Χέλια ηλεκτροφόρα Ψωμί μουλιασμένο Αλαλάζοντα κύμβαλα Πεπατημένα σύμβολα Περπατημένα δρολάπια Σαχλές μουσικές Αδιέξοδες συμβουλές Ανέξοδες χειροπρακτικές Συνηθισμένοι διέξοδοι Συγχωρεμένα έξοδα, Περιπόθητα αμαρτήματα Απόρθητα κρίματα, Αδιάβαστα κείμενα,…
TΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ Bαθιά γαλάζια νερά, και μπλε και υποπράσινα, κι εκεί που κοσμοχαλασιά λευκός αφρός τινάζεται στον ουρανό σκούρος βράχος αγκαθωτός αιωρείται, βαρύς και σκεπτικός, φορτωμένος…
Γκαραντί «Να κρατάς πάντοτε σημειώσεις» -μου ʾχε πει πέρυσι ο Γρηγόρης- για όσα έχεις κατά νου να κάνεις». Τον άκουσα κανα δυο φορές από τότε και πράγματι είχε αποτέλεσμα: Ό,τι…
Ανάκεια Καταμεσήμερο τραβάω τις βαριές κουρτίνες Θέλω στην ιερότητα του σκοταδιού να σε μεταλάβω Ματόκλαδα βαριά, κουρασμένος λύκος Στο καφενείο ψιλοβρέχει την φωνή του Καζαντζίδη Η Άννα πίσω από τον…
Αίμα στις γαρδένιες Όταν οι πολιτοφύλακες έφθασαν στο αγροτόσπιτο της μάνας Ρόσα, ήταν κιόλας μια εβδομάδα που ο Πεδρίλιο ήταν στο κρεβάτι στο κακό του χάλι από πόνο και θυμό.…
Η μάχη της Χαιρώνειας ⸺ Φίλιππος και Δημάδης Σχ. 1 Με το ξημέρωμα, αφού οι στρατιωτικές δυνάμεις παρατάχθηκαν για τη μάχη, ο βασιλιάς τοποθέτησε στη μία από τις δύο πτέρυγες…
Άγνωστη διεύθυνση Αφιερωμένο σε όσους περίμεναν κάποιον να γυρίσει από κάποιο μέτωπο πολέμου και δεν γύρισε. Το βράδυ αυτό, ενώ έξω ο αέρας φυσάει, ο μικρός Ζακ…
Στο κατώφλι Με ένα πόδι ήδη στο κενό το μάτι χάνεται στην άπλα με ένα βήμα το σπίτι φεύγει και ο χρόνος αποκτά φτερά εισπνέω αέρα το παρελθόν και…
ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΑ Ξυπόλητα πρωινά, μέρες γυμνές και χρόνοι δικασμένοι, ασπούδαστα χορικά και κομμοί μιας τραγωδίας ελέους, σε μια κρυφή χορεία ενοχών μ’ ανέστιες ευθύνες. Κι εμείς αγύρτες των ηθών…
Και όμως ξαφνικά συχνά μου έρχεται στο νου εδώ στην όμορφη Πατάγια * μεσ ' στη φρενίτιδα της…