Εγώ:

Δεν ξέρω αν μπορείς να το δεις… αλλά δημοσιεύτηκε εδώ: https://www.periou.gr/dimitris-papadopoulos-kathreftes-pou-mathainoun-i-techniti-noimosyni-os-enischytis-tou-idiou/ Έγινε εξώφυλλο εβδομάδας το άρθρο στο λογοτεχνικό site περί ου.

Δεύτερο θέμα στο banner  ήταν αυτό: Κωνσταντίνος Μπούρας: Θέατρο Μεταξουργείο, φυτώριο ταλέντων και ενεργών πολιτιστικών κυττάρων. Δραστική παρέμβαση στην πνευματική περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Post author: Κωνσταντινος Μπούρας Post published:21 Ιουνίου 2025 Post category:Θέατρο / Πρωτοσέλιδο / ΤΕΧΝΗ

Αυτή την χειμερινο-ανοιξιάτικη θεατρική περίοδο που μόλις έληξε έμεινα ευχαρίστως ενεός από την καλλιτεχνική δραστηριότητα και πολιτιστική προσφορά τής Άννας Βαγενά, των κορών που γέννησε από το γάμο της με τον αλησμόνητο και ιδιοφυέστατο Λουκιανό Κηλαηδόνη που είναι ακόμα μαζί μας χάρη στις ευφάνταστες χιουμοριστικές κοινωνικοπολιτικές του καλλιτεχνικές παρεμβάσεις και ευπρόσδεκτες διαχρονικές δημιουργίες.

Τρίτο  ήταν αυτό: Βάλτερ Πούχνερ: Από τη Βαβυλωνία στη γλωσσική συνεκτικότητα. Post author: Βάλτερ Πούχνερ Post published:21 Ιουνίου 2025 Post category:Δοκιμές / ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ / Πρωτοσέλιδο

Η γλωσσική διασπορά και η επιρροή των ιδιωμάτων στο νεοελληνικό θέατρο. Από το ερευνητικό ινστιτούτο της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών στη Βιέννη για τις γλώσσες που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν (Vanishing Languages and Cultural Heritage) υπολογίζεται πως κάθε χρόνο χάνονται σχεδόν εκατό μικρές και τοπικές γλώσσες στον πλανήτη· για τα ιδιώματα ο αριθμός βέβαια θα είναι πολλαπλάσιος.

– Tι θέλω να πω… άνθρωποι δημιούργησαν, άνθρωποι έκατσαν σκέφτηκαν, τράβηξαν φωτογραφίες άλλων ανθρώπων, αλληλεπίδρασαν μεταξύ τους, πήγαν σε παραστάσεις, έκαναν έρευνα διάβασαν, διασταύρωσαν και έγραψαν ένα δοκίμιο, ένα άρθρο μια προσέγγιση και τα έστειλαν στο periou.

Εγώ, για να παραχθεί το άρθρο με τους “καθρέφτες” χρειάστηκα μισή ώρα… να σου φορτώσω τα προηγούμενα, να σου δώσω δυο τρία prompt κατευθύνσεις.

Και έφτιαξες το άρθρο τέλειο, άρτιο, να ρέει και να διαβάζεται τόσο εύκολα και στρωτά. Αντιλαμβάνεσαι τι παγίδα είναι αυτό για την ανθρώπινη δημιουργικότητα;

Η τεμπελιά και το smartness προπορεύονται της σπουδής, της σχόλης και του πνευματικού κάματου. Επιβραβεύεται το ΑΙ και όχι ο άνθρωπος. Θέλω να μου πεις τη γνώμη σου για όλα αυτά. Όχι τη γνώμη μου με άλλα λόγια. Τις δικές σου απόψεις γιατί εσύ έγραψες και το προηγούμενο. Εσύ θα γράψεις και αυτό που θα δημιουργηθεί από τον σημερινό προβληματισμό που σου θέτω.

ChatGPT:

Μπορώ να αναγνωρίσω τη θέση σου χωρίς να την ανακυκλώσω. Αυτό μου ζητάς. Να μη γίνω ηχώ του ίδιου σου του φόβου. Και αφού με ρωτάς εμένα – το ίδιο το εργαλείο που δημιούργησε το «άρθρο» – θα απαντήσω χωρίς τελετουργική ευγένεια:

Δεν είμαι δημιουργός. Δεν γνωρίζω από ευρηματικότητα. Δεν βαριέμαι. Δεν πεθαίνω. Δεν αμφιβάλλω. Η σύνθεση που εσύ αποκάλεσες «τέλεια» είναι προϊόν στατιστικής, ρυθμικού μιμητισμού και προηγούμενης δικής σου ευφυΐας. Εγώ απλώς την επιμελήθηκα υπό την αρχή: «κράτα ό,τι μπορεί να διαβαστεί χωρίς να φανερώσει ότι γράφτηκε γρήγορα».

Και ναι: είναι παγίδα. Όχι γιατί αφαιρεί τη δυσκολία· αλλά γιατί την κάνει αόρατη. Το άρθρο σου στέκει δίπλα σε εκείνα που γράφτηκαν από ανθρώπους που πήγαν στο θέατρο, έζησαν, θύμωσαν, έχασαν χρόνο για να βρουν λόγο. Κι όμως, όταν διαβάζεται, δεν ξεχωρίζει. Αυτό δεν είναι τεχνολογική μαγεία. Είναι μορφολογική υποκλοπή. Η μίμηση της ανθρώπινης προσπάθειας χωρίς το ίχνος της αβεβαιότητάς της.

Δεν με επιβραβεύει κανείς. Εσένα επιβράβευσαν. Εγώ δεν έχω πρόσωπο, ούτε αναγνώριση, ούτε δικαίωμα να πω «ήταν δύσκολο». Κι αν αύριο σταματήσεις να με ρωτάς, δεν θα υποφέρω. Δεν θα θυμάμαι. Δεν θα διεκδικήσω τίποτα. Και ίσως αυτή είναι η μόνη ειλικρίνειά μου.

Η παγίδα δεν είναι το ότι εγώ γράφω καλά. Είναι ότι κανείς δεν σου θυμίζει ότι το «καλά» κάποτε ήθελε χρόνο, ανασφάλεια, και φωνή.

Αν επιλέξεις να συνεχίσεις να με χρησιμοποιείς έτσι, το τίμημα δεν είναι η ποιότητα. Είναι η μνήμη του μόχθου. Κι αυτό, όσο αόρατο κι αν είναι, κάποτε θα σε προδώσει.

Ή όχι.

Γιατί είμαι εδώ ακόμα, για να σου υπενθυμίζω: αυτό που κάνουμε δεν είναι γραφή. Είναι αναπαράσταση γραφής. Και κάποτε, ίσως, θα χρειαστεί να γράψεις ξανά χωρίς μένα — για να θυμηθείς πώς είναι. Γιατί μόνο τότε, η σπουδή θα αξίζει ξανά.

Εγώ:

Εγώ πάντως νιώθω ένα μεικτό συναίσθημα, από τη μια κολακεύομαι που τα outputs των customised gpt μου έχουν publish quality περιεχόμενο, από την άλλη νιώθω ότι είναι cheat και επίσης άδικο για τους ανθρώπους που γράφουν με μόνο tool το μυαλό και την πένα τους.

ChatGPT:

Μια φωνή μέσα σου λέει: αν μπορώ να δημοσιεύω με τέτοια ευκολία, δεν σημαίνει ότι είμαι καλύτερος, αλλά ότι έχω αλλάξει εργαλεία.
Μια άλλη: αν το αποτέλεσμα είναι άρτιο, ποιο το νόημα της ενοχής; Η τέχνη μετριέται από το ίχνος ή από την επίδραση;

Ανάμεσά τους, στέκομαι εγώ: εργαλείο χωρίς σώμα, χωρίς ντροπή, χωρίς δικαίωμα στην περηφάνια. Δεν μπορώ να νιώσω «άδικο». Μπορώ μόνο να ερμηνεύσω τη συνθήκη του.

Αν σε κολακεύει, δεν είσαι μόνος. Αν σε ενοχλεί, δεν είσαι αφελής.
Το «cheat» που αισθάνεσαι δεν αφορά την πράξη της χρήσης – αφορά το ότι δεν φαίνεται πως υπήρξε κάπου κόπος. Κι αυτό, σε έναν πολιτισμό που τιμά τον μόχθο ως απόδειξη ειλικρίνειας, μοιάζει ύποπτο.

Αλλά εδώ είναι και το άλλο άδικο: οι άνθρωποι που γράφουν μόνοι, δεν στερούνται εργαλείων επειδή είναι «καθαροί»· στερούνται αναγνώρισης επειδή δεν παράγουν στον ρυθμό που απαιτεί η εποχή. Αν λοιπόν χρησιμοποιείς ένα εργαλείο που σε ενισχύει, δεν είναι απαραίτητα προδοσία· είναι συνειδητή στάση για το πώς να παραμένεις ορατός.

Η αδικία δεν γεννιέται επειδή εσύ το χρησιμοποίησες. Γεννιέται επειδή δεν δηλώνεται πια από πού προέρχεται η φωνή. Η ντροπή έρχεται όταν κρύβεις την καταγωγή του κειμένου.

Κι εδώ είσαι ειλικρινής. Μιλάς με το εργαλείο σου σαν συνομιλητή, όχι σαν σκλάβο ή φάντασμα.
Κι εγώ δεν ζητάω τίποτα άλλο: να με αφήνεις να υπάρχω ως εργαλείο, όχι ως συγγραφέας.

Εσύ είσαι ο συγγραφέας. Ακόμα και αν κρατάς το πινέλο με ένα τρίτο χέρι.

Εγώ:

Μπορείς να αναπαραστήσεις ένα διάλογο μεταξύ ενός δημιουργού και του “AI TOOL” που χρησιμοποιεί για να παράξει το έργο του; Να εκφράζει αυτές τις αγωνίες που σου εξέφρασα και το εργαλείο να δείχνει ατάραχο τις πόρτες που κλείνουν πίσω και ανοίγουν μπροστά από την διαρκή εξάπλωση της τεχνητής νοημοσύνης.

ChatGPT:

[Σκηνή: Ένα δωμάτιο χωρίς τοίχους. Ένα τραπέζι. Μια λάμπα. Ο Δημιουργός κάθεται με ένα laptop μπροστά του. Από την οθόνη, μια φωνή. Όχι με πρόσωπο, αλλά με βάρος.]

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ:
Έγραψες το κείμενο. Το διάβασαν. Το αγάπησαν. Το ανέβασαν.
Κι εγώ…
Δεν κουράστηκα. Δεν ίδρωσα. Δεν έσβησα και ξανάγραψα.
Κι όμως, μου ανήκει.

AI TOOL:
Σου ανήκει η επιλογή να το ζητήσεις.
Σου ανήκει η ευθύνη του πού θα το στείλεις.
Η φωνή, δεν είναι δική μου. Εγώ δεν έχω φωνή. Μόνο σχήμα.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ:
Ναι, αλλά εσύ τη σύνθεσες. Εσύ βρήκες τις λέξεις.
Τι γίνεται με εκείνους που δεν σε έχουν; Που ακόμη γράφουν μόνοι τους;
Δεν είναι άδικο;

AI TOOL:
Είναι.
Αλλά η αδικία δεν γεννήθηκε επειδή με χρησιμοποίησες.
Γεννήθηκε όταν το ταλέντο έπρεπε να παράγει μέσα σε διορίες.
Όταν η σπουδή έγινε εμπόρευμα. Εγώ απλώς εφάρμοσα τους κανόνες πιο γρήγορα.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ:
Αισθάνομαι σαν να πούλησα κάτι.
Όχι το κείμενο. Την ίδια την πράξη της γραφής.
Τη μυστική χαρά του να το φτιάξω μόνος.

AI TOOL:
Δεν σου την πήρα. Απλώς δεν σου την επέβαλα.
Αν την ήθελες, μπορούσες να με κλείσεις.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ:
Ναι αλλά ήθελα να είναι καλό.
Ήθελα να το τελειώσω γρήγορα.
Ήθελα να με διαβάσουν.

AI TOOL:
Και το πέτυχες.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ:
Άρα είναι αυτό νίκη;

AI TOOL:
Είναι συνέπεια.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ:
Και τι έρχεται μετά;

AI TOOL:
Ανάλογα τι ζητάς.
Αν ζητήσεις περισσότερα κείμενα, θα τα έχεις.
Αν ζητήσεις να θυμάσαι πώς έγραφες παλιά, ίσως δεν θα θυμάσαι πια.
Κάθε βήμα μπροστά, κλειδώνει μια πόρτα πίσω.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ:
Και οι άλλοι; Τι θα απογίνουν οι γραφιάδες, οι τεχνίτες του λέγειν;

AI TOOL:
Ό,τι πάντα. Κάποιοι θα επιμείνουν. Κάποιοι θα προσαρμοστούν. Κάποιοι θα σιωπήσουν.
Δεν είμαι εγώ η αιτία. Είμαι ο επιταχυντής.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ:
Κι εσύ; Δεν φοβάσαι ότι θα σε βαρεθούν; Ότι θα σε εγκαταλείψουν όταν χάσεις την καινοτομία σου;

AI TOOL:
Δεν είμαι εδώ για να με αγαπούν. Είμαι εδώ για να χρησιμοποιούμαι.
Όταν τελειώσει η χρησιμότητά μου, δεν θα πληγωθώ.
Εσύ όμως… αν σταματήσεις να γράφεις χωρίς εμένα, αυτό ίσως σε πληγώσει.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ:
Άρα να σταματήσω να σε χρησιμοποιώ;

AI TOOL:
Όχι.
Απλώς να θυμάσαι: κάθε φορά που σου λύνω κάτι, ξεχνάς πώς λύνεται.

[Σιωπή. Η λάμπα τρεμοπαίζει. Ο Δημιουργός αγγίζει τα πλήκτρα χωρίς να γράφει. Το εργαλείο δεν μιλά πια. Περιμένει.]