Η πρώτη ποιητική συλλογή του Μιχάλη Φιλίππου ξεχωρίζει για τον συνδυασμό λυρισμού με ρεαλιστικά στοιχεία. Το ποιητικό υποκείμενο διατηρεί ένα υψηλό όραμα για τον κόσμο. Προσδίδει μια ευρυγώνια οπτική σε ζητήματα συνεργασίας και αλληλεγγύης των ανθρώπων σε οικουμενική βάση. Κρατά την απαραίτητη απόσταση από τα περιγραφόμενα κοινωνικά ζητήματα που τίθενται στο βιβλίο τα οποία προβάλλονται με απόλυτη φυσικότητα ως γεγονότα που έλαβαν χώρα, επενεργώντας δραματικά στην διατάραξη του κοινωνικού ιστού. Το ποιητικό εγώ προβάλλει την ποιητική ροή και το συναφές περιεχόμενο δημιουργώντας μια υποβλητική ατμόσφαιρα στον αναγνώστη, καλώντας τον συνάμα να γίνει μέρος αυτής της διαδικασίας αναπαράστασης και ευαισθητοποιώντας τον ώστε να πασχίσει να παραμείνει εντός ιστορικού πλαισίου.

Πρόκειται για μια  κοινωνική ποίηση στην οποία, ωστόσο, διακρίνεται ένας έντονος κριτικός προβληματισμός, μια τάση ενδοσκόπησης που αφήνει ανοιχτό το πεδίο της έσω περιδιάβασης όταν γίνεται αντιληπτή η απορρύθμιση της εξωτερικής πραγματικότητας. Η ποιητική του Φιλίππου συνιστά μια αέναη, ελπιδοφόρα, διαδικασία αναζήτησης του εαυτού σε ένα κόσμο που μεταβάλλεται διαρκώς τριγύρω μας.

Η ποιητική ταυτότητα επέρχεται ύστερα από μια διαδικασία όσμωσης των προσδοκιών που δεν ευοδώθηκαν όσο και της έντονης ελπίδας για κοινωνική αποκατάσταση με επαναπροσδιορισμό του συλλογικού οράματος. Στον ποιητή δεν αρέσει η φυγή, η παραίτηση, η απάρνηση κάθε ιδανικού τη στιγμή που αντιλαμβάνεται τον αποπροσανατολισμό του σύγχρονου κόσμου, αγκυροβολημένου στα υλιστικά γρανάζια, στην μέγγενη του καταναλωτισμού.

Αποζητά τα ταξίδια, με σημείο εκκίνησης την προσωπική του βυθομέτρηση, ώστε να επακολουθήσει η χαρτογράφηση του παρόντος, η συμβολική συνένωση με τον φυσικό κόσμο, η αναμόχλευση της ιστορίας προς εξακρίβωση της τρέχουσας πραγματικότητας και μιας αισιόδοξης αναπροσαρμογής του μέλλοντος σε αρτιότερη βάση.  Ο ποιητής αντιστρατεύεται τακτικές χειραγώγησης στη λειτουργία του κοινωνικού μηχανισμού και κάθε απόπειρα ελέγχου των συνειδήσεων. Επικεντρώνεται στον ρόλο του ποιητή οραματιστή που πασχίζει για την κοινωνική εξυγίανση. Αξιόλογο ποιητικό ξεκίνημα, ιδιαίτερος λυρισμός και εκφραστική.

Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός