Ευπάθεια

Ο αγέρας  είναι  νοτιάς

Εγκαταστάθηκε  μέσα  μου όπως η στηθάγχη

Σαν χαλαζίας  κάτασπρος

Συμπληρώνει  τις κενές  μου τώρα  πτυχώσεις

Στο παρτέρι  του μπαλκονιού  ευδοκιμεί  μια σπάνια  Ιαπωνική  ποικιλία  λουλουδιών

Κατά  την  διάρκεια της  νύχτας  με παραπλανεί, δείχνει  ήρεμη

Μόλις την  ξυπνήσει  το φως της  ανατολής,  ωχραίνει

Λυγάει επικίνδυνα  και  μου επιτίθεται

Κάτω από τα πόδια μου οι  λεωφόροι  ακόμα  τρίζουν

Τα φύλλα των δέντρων  γνωρίζουν ακριβώς  τον λόγο  για τον οποίο πέφτουν

Οι  άνθρωποι έμαθαν πως  είναι  να  ζούν  με  πίσσα  στο πρόσωπο

Σχηματίζουν στις πλατείες  την  Αίγυπτο  το Ιράν  την  Παλαιστίνη

Πίσω μου μια παχουλή μύγα με χίλια κάτοπτρα για μάτια, σφυρίζει

Καταφθάνει  ισχυρή μέσα από τα σύννεφα, όλα τα θρυμματίζει

Κι  πόνος από  τα μάτια μου συνεχώς  κατεβαίνει

Σαν ένας  κύλινδρος  γεμάτος  χημικά στοιχεία

Αργά θα φυτρώσει  στο  στομάχι , ξέρει  εκείνος  πώς

Σαν μια άτονη  αυτοσχέδια  μελωδία

Που πικραίνεται  με  κάθε τι το ανομολόγητο

Σοβαρά αισθήματα

Περηφανεύεται

Πως κάνει έρωτα με μια πολύ όμορφη γυναίκα

Δεν  την έχει γνωρίσει  ωστόσο κανείς

Αλλά είναι  τόσο  βρώμικος,  με την μυρωδιά  των αστέγων  στο σώμα

Των πεινασμένων στο στόμα

Κι ο σκελετός  του γέρνει κάπως  διαγώνια

Ποια γυναίκα  θα πλάγιαζε  με έναν τέτοιον άντρα

Κι όλα αυτά τα εξιστορεί  στους  φίλους  του, σερνικοί  κι εκείνοι

Με την κακία του πεζοδρομίου  να παραφυλάει  στα  χνώτα τους

Που βλέπουν κάθε μέρα από κοντά ποιος είναι

Κι όμως αποφεύγουν   να του πουν  την ωμή αλήθεια, να τον βλάψουν

Και  σε μια στιγμή  να του  θάψουν  το όνειρο  τόσων  χρόνων