Ο ΣΤΑΛΙΝ ΗΘΕΛΕ ΧΩΡΙΣΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ
Αρκετοί που τον έζησαν από κοντά είπαν πως ήταν ψυχρός και σκληρός, σαν το α τ σ ά λ ι, άνθρωπος – με μια λέξη Σ τ ά λ ι ν (στα ρωσικά «ατσάλινος»). «Ή εγώ ή κανένας άλλος», θα μπορούσε να ήταν το μότο της πολιτικής ζωής του. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που θεωρείται σήμερα μία από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες όχι μόνο του 20ου αιώνα, αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας. Προσωπικά θα τον έβαζα δίπλα στον Αλέξανδρο ΣΤ΄ Βοργία. Ταιριάζουν, γιατί και οι δυο δεν ξεπλένονται με τίποτα, κι ας έχουν γίνει προσπάθειες για την ηθική τους αποκατάσταση.
Γεννήθηκε στο Γκόρι, μια μικρή πόλη της Γεωργίας, ως Ιόσημπ Τζουγκασβίλι στις 18 του Δεκέμβρη του 1878. Η μητρική του γλώσσα ήταν τα γεωργιανά και τα παιδικά του χρόνια δεν ήταν τόσο πολύ δύσκολα όσο υποστηρίζουν πολλοί. Ο πατέρας του ήταν ένας επιδέξιος τσαγκάρης που κέρδιζε αρκετά καλά χρήματα για την εποχή και την περιοχή όπου ζούσε. Η οικονομική του όμως άνεση τον οδήγησε γρήγορα στον αλκοολισμό. Όσο για τη μητέρα του, ήταν κόρη δουλοπάροικου και βαθιά θρησκευόμενη γυναίκα. Όταν η γλώσσα των συναναστροφών έγινε η ρωσική, το όνομα Ιόσημπ έγινε Ιωσήφ, Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Στάλιν. Το 1888 ο μέθυσος πατέρας του εγκατέλειψε οριστικά την οικογένεια και η θρήσκα μητέρα του κατάφερε εκείνη τη χρονιά να εξασφαλίσει μια θέση για τον γιο της στο Ιεροδιδασκαλείο του Γκόρι. Λένε ακόμα ότι το 1894 αποφοίτησε με άριστα από την ιερατική αυτή σχολή και έλαβε υποτροφία για τη Θεολογική Σχολή στην Τιφλίδα. Η μητέρα του ήθελε ο γιος της να γίνει ιερέας.
Στη Σχολή ο Στάλιν, αντί να ενστερνισθεί τη διδασκαλία του Χριστού, ήρθε σε επαφή με τον μαρξισμό και έγινε άθεος, ενώ παράλληλα συνδέθηκε με επαναστατικούς κύκλους. Τα υπόλοιπα για τη ζωή του είναι σε γενικές γραμμές γνωστά. Πριν περάσω στο θέμα αυτού του σημειώματος, θα αναφέρω δυο περιστατικά της προσωπικής του ζωής, που δείχνουν, με ανάγλυφο τρόπο, τον χαρακτήρα αυτού του ανθρώπου. Όταν ο γιος του Ιάκωβος, που πολέμησε με τον κόκκινο στρατό εναντίον των Γερμανών, πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Ναζί και οι Γερμανοί ήθελαν να τον ανταλλάξουν με έναν υψηλόβαθμο στρατιωτικό που είχαν αιχμαλωτίσει οι ρωσικές δυνάμεις, ο Στάλιν αρνήθηκε αυτή την ανταλλαγή. Η ίδια η κόρη του, η Σβετλάνα, από τον δεύτερο γάμο του, αναφερόμενη σε αυτό το περιστατικό, λέει ότι η απάντηση του πατέρα της ήταν ακριβώς αυτά τα λόγια: «Δεν έχω γιο που να ονομάζεται Ιάκωβος».
Το δεύτερο περιστατικό είναι αυτό που σχετίζεται με τον θάνατο της μητέρας του το 1937. Ο αγαπημένος της γιος, ο «Σόσο», όπως ήταν το χαϊδευτικό του, αρνήθηκε να πάει στην κηδεία της και έστειλε, για να ξεμπερδεύει με αυτό το θέμα, ένα στεφάνι.
Έρχομαι τώρα στο θέμα που έγινε αφορμή γι’ αυτό το κείμενο. Ο σοβιετικός αντιστράτηγος Νικολάι Παβλένκο, σε άρθρο του που δημοσίευσαν Τα Νέα της Μόσχας , εξαπολύει τη δριμύτερη επίθεση που έγινε ως τώρα στη Σοβιετική Ένωση εναντίον του Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Στάλιν. Στο άρθρο του ο αντιστράτηγος Παβλένκο επικαλείται μια ιδιαίτερη συνομιλία που είχε με τον Στρατάρχη Ζούκοφ, ο οποίος του έκανε μια συνταρακτική αποκάλυψη: του είπε ότι παρουσία του ο Στάλιν υπέδειξε, τον χειμώνα του 1941 (εποχή που η Σοβιετική Ένωση ήταν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με το μέρος των Άγγλων), στον αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών Λαβρέντι Μπέρια να διερευνήσει τη δυνατότητα σύναψης χωριστής συμφωνίας με τη χιτλερική Γερμανία. Συγκεκριμένα ο Στάλιν είπε στον Μπέρια — σύμφωνα με αυτά που του είπε ο Ζούκοφ — να προβεί σε βολιδοσκοπήσεις για το ενδεχόμενο της σύναψης μιας συνθήκης του «τύπου Μπρεστ Λιτόφσκι». Και ανέφερε αυτή τη συνθήκη, που έγινε το 1918, γιατί τότε η Σοβιετική Ρωσία, προκειμένου να τερματίσει τον πόλεμο με τη Γερμανία, δέχτηκε να παραχωρήσει μεγάλα τμήματα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Κατά τον αρθρογράφο των Νέων της Μόσχας, ο Στάλιν, ανατρέχοντας στο «προηγούμενο» της συνθήκης του Μπρεστ Λιτόφσκι, ήταν έτοιμος να παραχωρήσει στη ναζιστική Γερμανία τις Βαλτικές χώρες, τη Λευκορωσία και ένα μέρος της Ουκρανίας, υπογράφοντας χωριστή συμφωνία με τον Χίτλερ. Και όλα αυτά στην περίπτωση βέβαια που η Γερμανία θα κέρδιζε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπως καταλαβαίνει κανείς, οι λαοί των χωρών αυτών που ανήκαν τότε στη Σοβιετική Ένωση και που θα πρόσφερε ο Στάλιν γενναιόδωρα στη χιτλερική Γερμανία ήταν γι’ αυτόν και τη νομενκλατούρα του «Ρώσοι δευτέρας κατηγορίας».
Πώς θέλουν λοιπόν σήμερα αυτοί που υποστηρίζουν τον Πούτιν να μην είχαν προβάλει οι Ουκρανοί αντίσταση στην εισβολή του ρωσικού στρατού στη χώρα τους, όταν ο νέος «τσάρος» της Ρωσίας είχε και έχει σκοπό να προσαρτήσει τη χώρα τους στην επικράτειά του και να τους κάνει, όπως και επί Σοβιετικής Ένωσης ο Στάλιν, ακόμη μια φορά «Ρώσους δευτέρας κατηγορίας»;
Η είδηση για το άρθρο του αντιστράτηγου Νικολάι Παβλένκο στα Νέα της Μόσχας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα 6\5\1989, χρονολογία που σηματοδοτεί τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
—————————–
