Το κείμενο αυτό αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα της «πολυσχιδούς» έκφρασης του ποιητή από τη Λισαβόνα. Στο έργο εκτίθενται οι αναμνήσεις από τις συναντήσεις ενός κύκλου λογοτεχνών, όπου δεσπόζει η μορφή του «δασκάλου» Αλμπέρτο Καέιρο. Γύρω του περιστρέφονται σαν δορυφόροι ο «συγγραφέας» του κειμένου Άλβαρο ντε Κάμπος, ο Ρικάρντο Ρέις, ο Αντόνιο Μόρα αλλά και… ο ίδιος ο Φερνάντο Πεσσόα. Οι τέσσερις «μαθητές» θεωρούν πως η γνωριμία τους με τον Καέιρο υπήρξε η απαρχή της δημιουργικής τους εκτόξευσης. Ο «ντε Κάμπος» σκιαγραφεί το πορτρέτο του «Δασκάλου» του χωρίς να παραλείπει τις κριτικές αναφορές στα υπόλοιπα μέλη της συντροφιάς, ακόμα και στον ίδιο τον Πεσσόα!

Ο Καέιρο διδάσκει ένα είδος παγανισμού, λατρείας της φύσης και προσήλωσης στα δεδομένα που λαμβάνονται μέσω των αισθήσεων. Οι τρεις «μαθητές», αν και έντονα επηρεασμένοι από τη διδασκαλία και τα πιστεύω του, τελικά ακολουθούν ο καθένας τον δικό του δρόμο, επικρίνοντας μάλιστα σε κάποια σημεία τον Καέιρο χωρίς όμως να αμφισβητούν την επιρροή του πάνω τους. Από τις συζητήσεις δασκάλου και μαθητών προκύπτουν γόνιμες λογοτεχνικές και φιλοσοφικές αναζητήσεις.