Η καλαίσθητη ποιητική συλλογή Αναδυόμενες φυσαλίδες αποτελεί έναν συγκερασμό εβδομήντα, άλλοτε εκτενέστερων άλλοτε ολιγόστιχων, ποιημάτων, ως επί το πλείστον με βαρύτητα περιεκτικών ποιητικών πραγματειών περί ολίγου (Λίγου πραγματεία, σ. 60), βίου, θανάτου, ποιήσεως, χρόνου (Νεότης, σ. 49), φθοράς, σώματος (Σώματος πραγματεία, σ. 64, Περί σωμάτων, σ. 67), έρωτος (Συνεύρεση, σ. 88), δικαιοσύνης (Χωρίς δικαίωση, σ. 37).
Ο Μηνάς Θεοδώρου κατατρύχεται, επίσης, από θέματα καθημερινότητας και επικαιρότητας, όπως ο covid, στα εναρκτήρια ποιήματα Covid 19, (σσ. 15-6), Άνοιξη 2020, (σ. 17), Απρόσμενο Φως ή Καλοκαίρι 2021, (σ. 19), ο πόλεμος (Πόλεμος, σ. 87), από πολιτικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς.
Η στοχαστική ποίησή του καταπιάνεται με θέματα υπαρξιακά, οντολογικές αναζητήσεις για τη γέννηση, τη ζωή και τον θάνατο. Μια μικρή ανθοδέσμη από αποστάγματα ζωής και φιλοσοφίας στα ποιήματα Ζωή 1-5, όπου ζωή σημαίνει μάχη (σ. 40), πολυάρπαγος και πολυστένακτη, … [μ]όνη επιλογή να παραδοθείς στην ροή της, (σ. 41), όμοια με καρδιογράφημα (σ. 43), ενώ η
Σπορά
Φυλλοβόλος η ανθρώπινη ζωή
όπως κι εκείνη ορισμένων δέντρων.
Όμως αυτή δεν ξανανθίζει εκεί όπου μαράθηκε.
Απλώς, αδήλως και μυστηριωδώς,
ανακυκλώνεται και συνεχίζει κοροϊδεύοντας. (σ. 25)
αντηχεί απηχήσεις αρχαϊκού λυρισμού, που φέρνουν στον νου τον Μίμνερμο: όπως τα φύλλα που γεννά η ανθοφόρα εποχή της / Άνοιξης, / καθώς μεγαλώνουν με το φως του ήλιου γρήγορα, / όμοιοι και εμείς μ’ αυτά για λίγο χρόνο χαιρόμαστε / τα άνθη της νιότης μας, […][1].
Στο Αξιολόγιο (σ. 45) ο ποιητής δίνει πρακτικές συμβουλές για όσους τις έχουν ανάγκη, πάντα πορευόμενος στον βίο με γνώμωνα το καλό και τo έντιμο, όπως διαφαίνεται στο ποίημα Ανώτερα δύναμις (σ. 35), ένα Autodafe, μια εξομολόγηση πίστεως:
Πιστεύω εις έναν
αφανή, παγκόσμιο και πανταχού παρόντα
Θεό
πρωτεργάτη του καλού και
πανδαμάτορα του κακού,
θαλπωρό της αδύναμης ρίζας,
μαχητή του φωτός και της αξιοπρέπειας,
προστάτη των ανεμόεντος φρονήματος, […]
Περισσότερες οδηγίες βίου, οδηγίες προς ναυτιλλομένους, με απεύθυνση εις εαυτόν -δεν είναι τυχαίο ότι ο Μάρκος Αυρήλιος βρίσκεται στο κομοδίνο του ποιητή (κατά δήλωσή του[2])- και εις έτερον εγώ: Εμπρός, / πράξη να κάνουμε / αυτό που απρόσιτο φαντάζει (Πράξη ονείρων, σ. 50) ή Εκκενώστε τον συναισθηματικό σας κόσμο. / […] / Κάψτε τα όνειρα κι αποδεχθείτε / με ευλάβεια κι ευγνωμοσύνη ό,τι σας δίνεται, [112 (αριθμός εκτάκτου ανάγκης) ή Σημεία των καιρών, σ. 32].
Αναζητήσεις υπαρξιακές, συναισθήματα, διεργασίες και εκρήξεις του εσωτερικού κόσμου (Εσωτερική στόχευση, σ. 39) ή κοινωνικοπολιτικά σχόλια όπου ο ποιητής με ευαισθησία αγγίζει θέματα, όπως η κατακρεούργηση ενός φοίνικα στο Θάνατος στην Ρώσικη εκκλησία (σ. 69) ή στη Μεγάλη Πέμπτη ή Διωκόμενο χαμίνι (σ. 70), όπου αντιπαραβάλλει τη σύλληψη ενός μικρού χαμινιού με τη σταύρωση του Ιησού: Διέπραξες κλοπή και μάλιστα αξίας ευτελούς. / … / Σε καταδίωξαν, σε συνέλαβαν και σε σταύρωσαν […] στο όριο της εγκληματικής αθωότητας, / κοινωνίας που θεωρεί ό,τι το ατελές, ως λόγο καταδίκης.
Ένα μοτίβο που φαίνεται να στοιχειώνει τον ΜΘ και να καταθέτει αποστάγματα από πείρα ζωής, αναγνώσεων και μελέτης αποτελεί ο θάνατος: Ταφή ή καύση (σ. 79), Τα χρειώδη:
[…]
Γιατί έτσι πρέπει να επιστρέψουμε
στο σύμπαν που μας περιμένει.
Γυμνοί ή το πολύ
μέσα σ’ ένα λευκό, απέριττο σεντόνι.
Όπως κι όταν ερχόμαστε,
κατά την εκβολή μας από τη μήτρα.
Με μόνη μας αποσκευή,
μια συγκατάνευση παθητική
καβάλα στην αμφιβολία της ελπίδας. (σ. 30)
κάποιες φορές με σαρκασμό για να αποσυμπιεστεί και να εκτονωθεί η σοβαρότητα του θέματος
Ανεπιτυχώς
Καθημερινώς προβάρω θάνατο
ενώ διακαώς αναζητώ
προκλητικά μοντέλα ζωής
στα φιγουρίνια της ψεύδους προβολής
που, αλίμονο, ολοκληρωτικά με αρνούνται. (σ. 33)
Η ρωμαλέα ελληνική γλώσσα του ΜΘ είναι επιμελημένη, εκλεπτυσμένη, κάποτε με αρχαϊσμούς και εκφράσεις που αντλούνται από τη διαχρονία της ελληνικής γραμματείας, με μυθολογικές αναφορές (Υπερίων, σ. 34) κι άλλοτε μοιάζει με ελαφρύ αεράκι με ποιητικό ρυθμό και απόηχους λυρισμού, μελωδικότητας και δημοτικών τραγουδιών, όπως: Πού είναι τα’ άνθη σου, / το φως κι η ομορφιά, / τ’ αχνοπερπάτημά σου; (Άνοιξη 2020, σ. 17), στις ρυθμικές Ομοιοκαταληκτική εκτροπή επιθυμιών, (σ. 59), Πορεία χωρίς στίξη (σ. 74) ή στον Επιμερισμό:
Άσε στη νύχτα την κρυφή χαρά
στη μέρα την ακάματη οδύνη
στο πρωινό την άπλετη, πλανεύτρα ξενοιασιά
την ακεφιά στο ψυχοφθόρο δείλι. (σ. 75)
Είτε πρόκειται για πολύστιχα ή ολιγόστιχα, για ελεύθερο στίχο ή ρυθμικό, ο ποιητής διακονεί την τέχνη του πάντα με ευαισθησία, με σεβασμό και αγάπη για το γλωσσικό του όργανο.
Η ποιητική συλλογή αντλεί από τη δεξαμενή της ευαισθησίας φυσαλίδες ποιητικότητας και αισθητικότητας, που σφύζουν οξυγόνου και οξυγονώνουν την πεζή καθημερινότητα. Αξίζει να τις αναζητήσετε, με επιμονή και αγάπη, στους απέραντους ωκεανούς της ποίησης.
