Ξεφυλλίζω τις μέρες  μου
σήματα μιας εσαεί ενάλιας γοητείας.
Η πόλη μου ατέχνως άκεντρη
εκπαραθυρώνει τα φύλλα.
Τα δέντρα που πότιζα αυτομόλησαν
κι οι τόποι που ταξίδεψα έγιναν
πεταλούδες ασπρόμαυρες
σε κουτιά ηλεκτρικών  κυμάτων
διαστροφέα συλλέκτη.
Εγγαστρίμυθες λέξεις υψώνουν τις συλλαβές τους
ζητώντας μια πλοκή έστω λαθραία.
Συμμετέχω  σε στάσιμο
που ο κορυφαίος  τρεκλίζει,
στα επεισόδια οι υποκριτές αναρθρούν,
κι οι θεατές διωγμένα πουλιά
ματαίως ζητάνε βροχή
για το έλεος και τον φόβο.

Παρακεί μαίνονται οι μυκηθμοί των συμφώνων
ηγεμόνων που πυρπολούν τα δάση των φωνηέντων.
Τα όνειρα μετοίκησαν
στις φωλιές εκκόλαψης μονοκύτταρων.
Τα  ορατά πλέον τείχη
νέμονται την προσμονή της ελπίδας…

Οι λέξεις που ενορώνται το μέλλον,
ανάμεσα σε κανονιοφόρους θριάμβου
το νόημά τους βουστροφηδόν σχηματίζουν
σε παιχνίδια μιας ολοφάνερης φάρσας.
Τεχνητές αφηγήσεις προσφέρουν τιμόνι
σε κάθε πλεούμενο για ταξίδια ονείρου…
Μόνο οι βάρκες  του Monet αρνούνται…

Κι εγώ που μεγάλωσα δίπλα στη θάλασσα…