ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΗΣ ΠΝΟΜ ΠΕΝΧ
Ξυπόλυτοι με το λιτό
πορτοκαλί ένδυμά τους
τα ξακουστά Ανάκτορα
με σεβασμό διασχίζουν,
μέσα στο πλήθος χάνονται
μα όμως ξεχωρίζουν
δίπλα στις όχθες του Μεκόνγκ
μαζί μ’ εμάς κοντά τους,
που ταπεινά με προσφορές
ζητάμε τη γαλήνη,
βουδιστικά γλυπτά των Χμερ
φτερά βγάζουν πετάνε,
την φώτιση ουράνιες
Θεότητες σκορπάνε
έχει ριζώσει στην καρδιά
η πίστη μας δεν σβήνει.
ΛΑΤΡΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΑΝΟΥΜΑΝ
Το ίδιο χώμα
βοτάνια θρέφει γιατρειάς
έγραφε ο Οβίδιος
στα ” Αντιφάρμακά ” του
αλλά και δηλητήρια.
Κι εσύ θλιμμένος
αλλά και έμπλεος χαράς
όταν βραδιάζει
στολίδια ετερόκλητα φοράς
τσόχες μα και κασμίρια.
Οι αντιφάσεις της ζωής
πουλιά ελεύθερα
χωρίς σταματημό
σ’ απόκρυφους σχηματισμούς
πετάν ολόγυρά σου.
Παρέα έχοντας σκιές
ως της αυγής τον ερχομό
ξορκίζοντας κάθε κακό
στο ιερό του Χανουμάν
βγάζουν τα βήματά σου.
Γιώργος Μεταξάς.
