ΣΤΑ ΚΡΑΣΠΕΔΑ ΤΟΥ ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΥ
Σαν ευωδιά που σκόρπισε ανθών
χαθήκαν οι δικοί μου, τι οδύνη
τίποτε τώρα πια δεν έχει μείνει
<<μήτε σκιές δεν είμεθα σκιών>>*
Στις όχθες ζευγαρώνουν τα πουλιά
φαλλόσχημοι ναοί στους ορυζώνες
μα όταν πλησιάζουν οι μουσώνες
θυμάμαι την δική σου αγκαλιά.
Ανάλαφρα πετάει η ψυχή μου
στα πέρατα του Νότου πάντα βρέχει
σαν ακροβάτης στο πλευρό μου τρέχει
η θύμησή σου, ως απώλεια μαζύ μου.
Πορτραίτα απ’ το Θέατρο Σκιών
στου κάτω κόσμου τρύπωσαν τη δίνη
χορεύουν στ’ όνειρό μου θεατρίνοι
κι ένα κοπάδι αχόρταγων μυών.
