ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΜΕΡΟΥ*
Την νύχτα π’ αλυχτούσαν τα σκυλιά
λουζόταν στο ποτάμι η σελήνη
κάνεις δεν ξέρει αν την γαλήνη
θα νιώσει στην δική του αγκαλιά.
Μια κόκκινη αχτίδα αιχμηρή
τρυπούσε τ’ ουρανού το γκρίζο χρώμα
ο πόνος που βαθιά είχα στο σώμα
μια πινελιά του Ρόθκο τολμηρή.
Το χρυσαφένιο,στην πλαγιά ψηλά,
το άγαλμα του Βούδα μας κοιτούσε,
στην όχθη του Μεκόνγκ, καθώς κυλούσε,
ακούω μια φωνή να μου μιλά.
Και χάνομαι στ’ αμέτρητα του νου
κρυφά και δαιδαλώδη μονοπάτια,
με της ψυχής ορθάνοιχτα τα μάτια
προς την κορφή βαδίζω του βουνού.
*Στην Βουδδιστική μυθολογία το όρος Μερού είναι το κοσμολογικό κέντρο του κόσμου, το οποίο σηκώνει στην πλάτη του ο Θεός Βισνού μεταμορφωμένος σε χελώνα.
