ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΨΗΦΙΔΩΤΑ
Σε ποιόν να πω τ’ ανείπωτα
πριν έρθει η στιγμή που θα σωπάσω;
Στη γη
που γνώριζε τα βήματά μου
και στα δέντρα
που άκουγαν μεσάνυχτα τους στεναγμούς.
Κι’ ακόμα πιο πέρα…
Στο άπειρο φως
που καταπίνει το σκοτάδι
με τον άνεμο να γυρνάει χωρίς πατρίδα
και στ’ άστρα που καίγονται
για να θυμίζουν πως ο θάνατος
είναι κι’ αυτός μια λάμψη.
Και σαν έρθει το τέλος
δεν θα ‘ναι ποια σιωπή
θα ‘ναι το πέρασμα στ’ ασύλληπτο
που γίνεται ψίθυρος στ’ αυτί του χρόνου.
Γιατί τίποτα δεν χάνεται.
Ότι δεν ειπώθηκε
το μαρτυράει η ίδια η ύπαρξη
σε κύκλους που δεν κλείνουν.
Δεν χανόμαστε
σκορπιζόμαστε
σε όσα αγγίξαμε
σε όσα αγαπήσαμε
και σε όσα δεν προλάβαμε να πούμε.
