Ι

Νύχτα δαιμόνισσα κόρη του Χάους

Κυλάς ψηλά στον ουρανό βαρέλια πίσσα

Και στάζει ασταμάτητα κατράμι μαύρο του πολέμου

Πάνω στα πρόσωπα και μέσα στις ψυχές μας

ΙΙ

Νύχτα κρυστάλλινη, πώς κόβει η λάμα σου

Πώς αποκεφαλίζει τους αιώνες

Δικό  σου γέννημα κι εγώ σε φως ανάμεσα και σκότος

Παγιδευμένη πάλι της Σελήνης

Αν αφεθώ, θα με κατασπαράξεις

ΙΙΙ

Από τον ήχο των πελμάτων σου και την ανάσα πάνθηρα

Σε νιώθω Νύχτα γύρω μου  να με παραμονεύεις

Ύπουλα  και σαγηνευτικά θα μου επιτεθείς

Έως το τελευταίο μας αγκάλιασμα μέσα στις φλόγες

Που  αθόρυβα κι αχνά θα με εξαφανίσει

IV

Κατέβα σαν απαλή πνοή σαν χάδι

Σαν μια ζεστή κουβέρτα σκέπασέ τον, Νύχτα

Τώρα που ολομόναχος και παγωμένος

Θα σου παραδοθεί οριστικά γυμνός

Μα   το δικό του μέσα φέγγος

Θα σε ραγίσει για να φέξεις λίγο επιτέλους