Κομψό, χαριτωμένο τομίδιο, σαν αναγνωστικό άλλης εποχής, εγχειρίδιο για να ανοίγεις δρόμο σε λασπωμένες στενωπούς, φραγμένες από πολιτισμικά σκουπίδια…
Η δημοσιογράφος και πολυβραβευμένη εκλεπτυσμένη πεζογράφος με το αλλοτοπικό όνομα Δάφνη Μαρία Γκυ-Βουβάλη είναι ποιήτρια της παραδοσιακής αφήγησης, τότε που οι σκληροτράχηλοι νησιώτες δεν έκαναν απλώς την ανάγκην φιλοτιμίαν αλλά ποιούσαν μύθους, γοητευτικώς εριστικούς με πρώτη ύλη από την ύπουλη δράση πειρατών κι αλλοκοσμικών θηρίων που τάραζαν την εντόπια αντιπαλότητα μεταξύ ομοίων…
Έχω ταξιδέψει στην ηρωική και πολύμορφη Κάλυμνος, νέος, με τα μάτια ερωτικά, ικανά να ανακαλύψουν τα ψήγματα τής παλαιάς μητριαρχίας καλά κρυμμένα σε προικοσύμφωνα κι αντιπαροχές προελληνικού τύπου… τότε που ο Χρόνος είχε παγώσει σε έναν απομονωμένο τόπο με λιγοστούς ανθρώπινους και φυσικούς, περιτριγυρισμένο από την ανείπωτη θάλασσα που κανείς δεν μπορεί να την πιει στο ποτήρι.
Αυτή η αλλόκοτη συνύπαρξης αφθονίας και στέρησης, όπως και στη Σκιάθο τού Παπαδιαμάντη οδηγεί αναπόδραστα τον σκεπτόμενο αγωνιούντα άνθρωπο προς την Μεταφυσική, αφού η φυσική θεώρηση των πραγμάτων δεν μπορεί να εξηγήσει το παράλογο στις άπειρες εκφάνσεις μιας καθημερινότητας που μας διαφεύγει, όσο κι επαγρυπνούμε με τα μάτια ολάνοιχτα στής συνύπαρξης το καραούλι.
Simulacra λένε τούς ανθρωπομορφικώς ερμηνευόμενους σχηματισμούς βράχων κι εδαφών γενικώς σκαλισμένων από τα στοιχεία τής Φύσης και μετουσιωμένων χάρη στην ανθρώπινη φαντασία. Απεικάσματα, ομοιώματα, είδωλα, ομοιώματα, επιφάσεις…
Είναι χαρακτηριστικές οι φωτογραφίες των σελίδων 33 και 37, που υποτίθεται ότι απεικονίζουν ένα μαρμαρωμένο καράβι και τον Γιο τού Ματζιάρη (αντίστοιχα), όπου κάθε άλλο παρά αυτό βλέπει το ψυχρό μάτι τού σύγχρονου αμφισβητία. Όμως στο επίπεδο τού εγρηγορότος, η ομαδική ψυχολογία πλάθει από αιθέρα γοργόνες, αόρατες αλλά πανώριες Κόρες βιασμένες από τους πειρατές, ήρωες… και λοιπά μυθοπλασμένα όντα «φτιαγμένα από την ύλη των ονείρων», καθόλα πραγματικά εν τούτοις.
Η σύγχρονη Κβαντική Φυσική αποδεικνύει καθημερινώς ότι το σύμπαν που βιώνουμε είναι νοητικό πλασμένο δια του λόγου. Επομένως, ο δημιουργικός λόγος, ο ανθεκτικός μέσα στο Χρόνο παράγει αποτελέσματα πολιτισμικά διαρκέστερα των υλικών αγαθών που καταναλώνουμε και πετάμε δίχως καν να τα ανακυκλώνουμε, πόσω μάλλον να τα μεταβολίζουμε δημιουργικώ τω τρόπω.
Περνώντας οι δεκαετίες τού εικοστού πρώτου αιώνα τείνουμε να πιστέψουμε περισσότερο στην αξιοπιστία και στην ύπαρξη αλλοδιαστασιακών όντων, ακίνδυνων κι αθώων (εάν λάβει κανείς τη ζησμένη βαρβαρότητα των πολέμων, των βιασμών παντός είδους).
Αναγνωστικό για φωτεινότερες εποχές το βιβλίο αυτό.
