Η αφηγηματική δεινότητα σε συνδυασμό με πλήρη κατοχή των εκφραστικών μέσων και θεματολογική συνοχή με αισθητικό πρόσημο που καταδεικνύει την πλήρη εντιμότητα τού γράφοντος είναι ιδιαίτερα δυσεύρετος συνδυασμός κι ευτυχής λογοτεχνική συγκυρία στα παγκόσμια πνευματικά μας πράγματα, δεδομένου ότι ο Δυτικός (πάλαι ποτέ ελληνορωμαϊκός-χριστιανικός και νυν υλιστικός) Τεχνολογικός Πολιτισμός μετασχηματίζεται βιαίως.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας και ανώτατος δικαστικός Δήμος Χρυσός αποκαλύπτει μία βαθιά φιλοσοφημένη φύση πνευματικώς εναργούς ανθρώπου συμμέτοχου στα παγκόσμια προβλήματα και μέρους τής λύσεώς των για το Κοινό Καλό τε και Αγαθό όλων των επί-Σκέψιμων όντων.
Ας περιηγηθούμε όμως επιλεκτικώς σε αυτό το πολυσήμαντο πόνημα από τις πάντε καλαίσθητες και τελειοθηρικές εκδόσεις Ιωλκός.
Δείγμα γραφής απολύτως χαρακτηριστικό:
Κάθε μέρα έπαιρνε τον Κέρλεκ και γυρνούσαν στα λιβάδια και στα βουνά και το μυαλουδάκι του Κιρστ γέμιζε με γνώσεις καταπληκτικές και δυσεύρετες, αφού ο Κέρλεκ ήταν πραγματικά σοφός και ήξερε πολλά πράγματα που δεν ήξερε κανείς στην εποχή του.
Ο Κιρστ έχασε σύντομα κάθε ενδιαφέρον για τις εκτελέσεις και, μάλιστα, δεν ήθελε ούτε να παρευρίσκεται σε αυτές, αφού του φαίνονταν τώρα ανόητες και αποκρουστικές. Κάθε μέρα με τον Κέρλεκ ήταν και μια αποκάλυψη και άρχισε να νιώθει γι’ αυτό τον γέρο άνθρωπο ό,τι θα ένιωθε για τον παππού του και ακόμη περισσότερα. Έγινε η σιγουριά του ότι ο κόσμος έχει εξήγηση, η διαβε-βαίωση ότι υπάρχουν άπειρα μυστικά να ανακαλύψει κανείς. Από τη φύση πέρασαν στο εργαστήριο και από τη ζωγραφική στην ποίηση. Ο Κιρστ μάθαινε απίστευτα γρήγορα, καλύπτοντας τα χα-μένα παιδικά του χρόνια. Είχε μπει πια στην εφηβεία.
Ένα απόγευμα ο Κέρλεκ είχε βάλει τα πόδια σε μια λεκάνη με ζεστό νερό και θεραπευτικά άλατα.
«Ο μικρός με έχει εξουθενώσει. Δεν είναι αυτά για την ηλικία μου» σκεφτόταν.
Τότε κάτι απρόσμενο συνέβη. Κάποιος χτύπησε δυνατά την πόρτα του.
Ο Κέρλεκ άνοιξε και αντίκρισε έναν βασιλικό υπηρέτη.
«Πρέπει να έρθεις μαζί μου. Ο βασιλιάς θέλει να σε δει. Πρέπει να έρθεις τώρα μαζί μου».
Ο Κέρλεκ ανησύχησε για το τι μπορεί να συμβαίνει. Ακολούθησε τον υπηρέτη και μετά από λίγο βρισκόταν στην αίθουσα ακροάσεων του βασιλιά. Ο βασιλιάς Τοργκ φαινόταν εξοργισμένος και πήγαινε πέρα δώθε με τα χέρια πίσω από την πλάτη.
«Κέρλεκ, κατέστρεψες τον γιο μου. Εγώ φταίω που ακολούθησα τις ανόητες συμβουλές σου. Τόσα χρόνια του έδωσα σκληρή εκπαίδευση, κατάλληλη για έναν ηγέτη, και τώρα έχει γίνει ένας ονειροπαρμένος αερόμυαλος, που όλη τη μέρα γυρνάει στους αγρούς και σκαρώνει στιχάκια! Αυτό το παιδί έχει προδιαγεγραμμένη μοίρα. Η μοίρα του είναι να γίνει βασιλιάς και γι’ αυτό τον ρόλο πρέπει να προ-ετοιμαστεί. Να έχει πυγμή, κρίση, πολεμική ικανότητα. Αυτό που έκανες, Κέρλεκ, ήταν καθαρή προδοσία κατά της πατρίδας σου και του βασιλιά σου. Είναι προδοσία, γιατί προσπάθησες να καταστρέψεις τον χαρακτήρα του μελλοντικού βασιλιά. Και γι’ αυτό θα εκτελεστείς».
Δυο στρατιώτες έπιασαν τον Κέρλεκ, τον έδεσαν και τον φίμωσαν.
«Θέλω, όμως, να είμαι και δίκαιος και επιεικής. Ίσως να μη σε σκοτώσω, αλλά απλά να σε εξορίσω. Θα ζητήσω τη γνώμη δυο ανθρώπων που εκτιμώ σχετικά με σένα. Ίσως μπορέσουν να με πείσουν ότι αξίζει, τελικά, να σωθείς».
Οι στρατιώτες έσυραν τον Κέρλεκ στην άκρη της αίθουσας και τον έκρυψαν πίσω από μια κουρτίνα.
Πρώτος πέρασε ο πρίγκιπας Τέλιν.
«Για πες μου, Τέλιν. Αν σου ζητούσα να παινέψεις τον Μέγα Αλχημιστή, τι θα έβρισκες να μου πεις γι’ αυτόν;».
«Βασιλιά, με ξαφνιάζει το ερώτημα, γιατί δεν ξέρω που αποσκοπεί» ξεκίνησε ο Τέλιν. «Ξέρω καλά που αποσκοπεί. Θέλει να ακούσει καλά λόγια για τον γέρο. Αυτό φτάνει. Τι με νοιάζει το γιατί;» σκέφτηκε. «Αλλά μπορώ μετά βεβαιότητος να σου μεταφέρω τον σεβασμό που τρέφουν όλοι για τον Γέροντα και τη γενική πεποίθηση που υπάρχει, ότι γνωρίζει πολλά πράγματα σε πολλούς τομείς. Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι ένας σοφός ταγμένος στην υπηρεσία της πατρίδας του, που δε σταματά-ει να συνετίζει εμάς τους νεότερους και να μας καθοδηγεί με το παράδειγμά του».
«Σε ευχαριστώ, πρίγκιπα Τέλιν. Μπορείς να πηγαίνεις».
Ύστερα από λίγο ήταν η σειρά του πρίγκιπα Βαλντ να υποκλιθεί μπροστά στον βασιλιά.
«Πες μου, πρίγκιπα Βαλντ. Αν σου ζητούσα να μου επαινέσεις τον Μέγα Αλχημιστή, να μου πεις τι καλό νομίζεις ότι έχει προσφέρει, τι θα μου έλεγες;».
«Θα σου έλεγα, βασιλιά, ότι δεν μπορώ να απαντήσω στην ερώτησή σου, διότι δε γνωρίζω καλά τον Μέγα Αλχημιστή, ώστε να σου δώσω μία έγκυρη απάντηση σε αυτό που μου ζητάς να σου πω. Δεν είναι σώφρον να κρίνουμε έτσι πρόχειρα τους άλλους, ούτε είναι εύκολο να εκτιμήσει κανείς την ανθρώπινη προσωπικότητα».
«Σε ευχαριστώ, πρίγκιπα Βαλντ. Μπορείς να πηγαίνεις».
Όταν έφυγε και ο Βαλντ, ο βασιλιάς Τοργκ τράβηξε την κουρτίνα και κοίταξε τον γέρο με ειρωνεία.
«Λοιπόν, ξέρεις κάτι; Είχες δίκιο, τελικά. Ο πρίγκιπας Βαλντ είναι πιο σοβαρός και αξιόπιστος. Ο Τέλιν, χωρίς να σε ξέρει καν, βιάστηκε να αραδιάσει τις φανφάρες του, επειδή νόμιζε ο κακομοίρης ότι θα με ευχαριστήσει. Γι’ αυτό κι εγώ από εδώ και μπρος θα ακούω τον Βαλντ, αρχίζοντας από τώρα. Νομίζω ότι είναι δίκαιο να κριθείς από τα λόγια ε-κείνου που εσύ θεωρείς σοφότερο. Αυτός, όμως, δεν είχε κανένα ελαφρυντικό για σένα, τίποτα που να μπορεί να με πείσει να… αααχ!!!…».
Ένα σπαθί είχε διαπεράσει το σώμα του βασιλιά Τοργκ. Ένα σπαθί που είχε μπηχτεί από πίσω, είχε διαπεράσει το σώμα του και τώρα προέβαλλε μέσα από το στήθος να βγαίνει ματωμένο.
Ο βασιλιάς πέθαινε. Έπιασε και με τα δυο χέρια τη λεπίδα. Τα πόδια του λύγισαν και γονάτισε. Κι ύστερα, σωριάστηκε. Πίσω από το σώμα που έπε-φτε, αποκαλύφθηκε ο μικρός Κιρστ.
«Δε θα σε πειράξει κανένας, Κέρλεκ!» ούρλιαξε ο μικρός και βοήθησε αμέσως τον γέρο αλχημιστή να βγάλει τα δεσμά του. (σελίδες 70-74).
Εδώ είναι σαφής η θεματολογία, η ρυθμολογία, η αντιστικτική τεχνική, η τελεσφόρα αξιοποίηση αντιθέσεων, η επικοινωνιακή εφαρμογή πανάρχαιων αφηγηματικών τρόπων που καθιστούν ανάγλυφο το μετείκασμα στην νοητική και ψυχοσωματική ολότητα τού συνδημιουργικού «επαρκούς αναγνώστη».
Η δραματικότητα τού έντεχνου λόγου επεκτείνεται πέραν των ακριβόλογων στιχομυθιών αυτών στις γλαφυρές περιγραφές που λειτουργούν ως σκηνικές οδηγίες ενός λόγου ευεπίφορου σε σκηνικές ή οπτικοακουαστικές αναφορές διεθνούς βεληνεκούς.
Ας δούμε όμως πώς επιλέγουν συγγραφέας και εκδότης να παρουσιάσουν αυτό το πολυεπίπεδο πολυσήμαντο πόνημα:
Από τον καλλιτέχνη που απογοητεύεται από την ανικανότητα της τέχνης να μιμηθεί τη ζωή μέχρι τον περιπλανώμενο που ανακαλύπτει το μεγαλύτερο διαμάντι του κόσμου, αλλά πεθαίνει από την πείνα κι από τις ποικιλόμορφες εμφανίσεις των αγγέλων και των δαιμόνων στη ζωή μας μέχρι τα παθήματα του βασιλιά του Ραχμαντάν, οι ιστορίες της συλλογής συνθλίβουν τη γραμμικότητα της Ιστορίας και συνδέουν το πριν με το μετά, το καλό με το κακό. Μία αφήγηση που θυμίζει ταυτόχρονα παραμύθι όσο και λογοτεχνία του φανταστικού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Περιεχόμενα:
Η βάρκα-ατελιέ
Το δαχτυλίδι
Το διαμάντι
Ο τρελός καλόγερος
Ο γιος του βασιλιά
Ο σταυροφόρος
Το χαμόγελο του κρεμασμένου
Τη νύχτα που γεννήθηκε η έκσταση
Ο ερημίτης του Ραχμαντάν
Τέσσερις ιστορίες.
Διορθώσεις: Χαρά Μακρίδη.
Ο συγγραφέας αυτού του αριστοτεχνικού αξίζει όλα τα βραβεία τού κόσμου και πρέπει να μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες. Του το οφείλουμε για την πρόοδο ευελπιστώντας σε μία καινοφανή διαρκέστερη Αναγέννηση.
Πνευματικοί εργάτες που υπηρετούν την Αλήθεια και τα ουμανιστικά Ιδεώδη τού διαχρονικού Διαφωτισμού είναι πολύτιμοι για την αποκόλληση της Πανανθρώπινης Συνειδητότητας από την στυγνή παχύρρευστη ύλη σε ανώτερα λεπταίσθητα αιθερικά επίπεδα, εκεί όπου η έννοια Άνθρωπος δικαιώνεται εσαεί.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής-θεατρολόγος-μεταφρασεολόγος-κριτικός…
