Το δραματικό κείμενο λειτουργεί συχνά ως χρονοκάψουλα που μας οδηγεί με ασφάλεια σε άλλα χωροχρονικά συμφραζόμενα, ένθα απολαμβάνουμε εκ του σύνεγγυς παρωχημένες προβληματικές και κοινωνικοπολιτικές δομές που έχουν προ πολλού καταρρεύσει.
Η φαλλοκρατική πατριαρχία, το σεξ ως συνάλλαγμα, οι σχέσεις υποταγής και ο ανταλλακτικός μηχανισμός τής προτεχνολογικής κοινωνίας, όπου η συναλλαγή σε είδος συμπεριελάμβανε και το βασανισμένο ανθρώπινο σώμα είναι ακόμα παρόν, αν και θα θέλαμε να έχουν βυθιστεί για πάντα στη λήθη τού Χρόνου.
Όμως ισχύουν σήμερα σε ένα μεγάλο μέρος τού πλανήτη και βυθίζουν πολλές ταλαίπωρες υπάρξεις στην απόγνωση.
Ο Καραβέλας (στο διαχρονικής εμβέλειας μυθιστόρημα τού Κωνσταντίνου Θεοτόκη) θεώρησε – φεουδαρχικώ τω δικαιώματι – ότι μπορεί να εξαγοράσει μια ζουμερή παντρεμένη νεαρή γυναίκα και να ζήσει μαζί της σε ένα αλλόκοτο οθωμανικού τύπου «ιψενικό τρίγωνο», μόνο που πληρώνει το τίμημα τής αναχρονιστικότητάς του. Κοινωνία και Εκκλησία, Νέμεσις και Δίκη, συνείδηση και Ασυνείδητο καιροφυλακτούν να τιμωρήσουν τον υβριστή παραβάτη.
Το τέλος του είναι βίαιο και παραδειγματικό. Η μοιχός αθωώνεται ως θύμα μιας «λεοντείου συμβάσεως» [όπως λέγεται στη νομική ορολογία] κι εμείς διδασκόμαστε το «ου μοιχεύσεις»!!!
Εκπληκτική παράσταση!!! Αυτά τα νέα παιδιά, με κέφι, γνώση, μεράκι, μουσική αρμονία, αισθητική μελωδία, με άψογο συντονισμό και αξιοζήλευτη ενορχήστρωση κινήθηκαν, ομίλησαν, χόρεψαν, συνδύασαν γλωσσικούς και παραγλωσσικούς κώδικας και συνδημιούργησαν μία καινοφανή μελοδραματική αποστασιοποίηση.
Ακόμα και οι φωτισμοί παρέπεμπαν σε πίνακες τού τέλους τού 19ου αιώνα, όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν ηθογραφία αλλά μετανεωτερική ελευθερία διεξοδικού τύπου.
Το σώμα κυριαρχούσε χωρίς να εκπίπτει στην παντομίμα!!! Μεγάλος άθλος αυτός. Είναι σημαντικό να παίρνουμε τα μεγάλα λογοτεχνικά έργα και να τα μεταπλάθουμε σκηνικά έτσι ώστε το παραστασιακό αποτέλεσμα να μας αφορά σήμερα.
Παράσταση για βραβείο!!!
Αξιοθαύμαστοι, αξιόλογοι, αξιομνημόνευτοι απαξάπαντες οι συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Αντρέας Ψύλλιας
Δραματουργία: Σπύρος Αναστασίνης
Μουσική: Ελένη Αληφραγκή
Βοηθός Σκηνοθέτη: Τάσος Χαλάς
Κίνηση: Αφροδίτη Καλαφάτη
Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπαρή
Φωτογραφίες-Video: Μάριος Παραδείσης
Αφίσα: Κατολέων Μαριάννα
Φωτισμοί: Γιάννης Καραλιάς
Κατασκευή Κοστουμιών: Γεωργία Καραθανάση
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: Αυτή κι Αυτοί ΑΜΚΕ
Μουσικοί επί σκηνής: Ελένη Αληφραγκή, Βαγγέλης Σταθόπουλος
Παίζουν: Τερέζα Καζιτόρη, Σπύρος Αναστασίνης, Αλέξανδρος Παυλίδης,
Ηρώ Κόκκινου, Γεωργία Σωτηριανάκου, Πάνος Μαλικούρτης.
Μην το χάσετε, εάν δεν θέλετε να χαθείτε στο έρεβος τής χρονοκαθυστερημένης μεταμοντερνιάς. Εδώ διαβλέπουμε την κατεύθυνση που παίρνει το νεοελληνικό θέατρο μετά τη λαίλαπα τής μετανεωτερικής αποδόμησης. Καιρός να χτίσουμε, να αναδομήσουμε, να αναπαράξουμε «μετ’ ευτελείας» φιλοσοφώντας άνευ…
Μετά Λόγου Γνώσεως,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός
info: