Η δύναμη τού ανθρωπίνου είδους

Έγκειται στην υπέρβαση

Τής ατομοκεντρικής επιβίωσης.

Το ένστικτο στην υπηρεσία

Των πλατωνικών κοσμικών ρευμάτων.

*

Καλλιεργώ τον εσωτερικό

Αμύθητο κήπο,

Φυτεύω λουλούδια

Στα κύματα

Τού χωροχρονικού   α-

Συνεχούς.

Οι βαμβακοφυτείες μου

Στους τροπικούς

Των κεκαμμένων κυμάτων

Στον καμπυλωμένο ορίζοντα

Τού ενεργοπληροφοριακού πεδίου

Κάτω από τον κεκαυμένο

Ήλιο τού Μεσονυχτίου

Εξαπλούνται.

*

Αναπαύομαι

Σαν πέτρα

Από λαμπραδορίτη

Λίγο πριν αγγίξει

Την επιφάνεια μιάς

Λίμνης

Που θα γίνει η

Ασβεστοκάμινος

Για να με λιώσει.

Σάρκα σαθρή

Φάος εκ τής Ζωοδόχου Πηγής

Ένθα κάθε τι φθαρτό

Με χρυσό των αλχημιστών

Μεθίσταται.

*

Έζησα στην έκσταση,

Γιατί δεν άντεχα

Την πραγματικότητα.

Διάνθισα την καθημερινότητα

Με γεράνια χρυσάνθεμα

Μπιγκόνιες κατιφέδες,

Όπως ο Μεγάλος Ζωγράφος

Σχεδίασε τα κυκλάμινα.

Γαρύφαλλο ο πόθος μου,

Άνοιξε την κατάλληλη

Στιγμή

Κι έκλεισα σύντομα

Μιάν αυγή,

Αλλά δεν αποξηράνθηκε

Εισέτι.

*

Κλαίω κάθε φορά

Που συναισθάνομαι

Τον πόνο ζωντανών τε

Και αψύχων ακόμη.

*

Όλοι είμαστε Ένα,

Σπινθήρες τού Ιδίου

Πρωταρχικού

Δημιουργικού Νοός.

*

Για μένα η Θεότητα

Είναι Θηλυκή:

Παν-Γαία, Μαία, Ρέα,

Αφαία, Κυβέλη.

*

Όπως οι μέλισσες

Συχνάζουν ανθώνες,

Σε βιβλιοθήκες εγώ

Καθημαγμένος

Τη γύρη τρυγώ

Παλιμψήστων λέξεων.

*

Πες μου με τι τρέφεσαι

Να σου πω ποιος είσαι.

Πες μου πού συχνάζεις

Και τις φιλίες σου

Θα εικάσω.

*

Όμοιος ομοίω αεί…

βελάζει.

Η καρδιά μου γελάει

Κάθε που ανθίζει

Χαρά στο βλέμμα

Τών αγαπημένων.

*

Το χιούμορ είναι η γλώσσα

Τών αγγέλων

Και τών κατατρεγμένων

Όταν υπερβαίνουν

Τον πόνο τους,

Θεραπεύοντας έτσι

Τις πληγές τών άλλων

Θεραπεύοντας στο Άγνωστο

Γιατροπορεύοντας το Άφατο,

Στο Άρρητο βρήκα

Καταφύγιο.

*

Άσυλον ευ-ν-ιάτων

Είναι η Γαία

Μετά την Έξοδο

Από την μυθική

Εδέντια.

*

Γραφίδα το σώμα,

Μελάνι το αίμα

Τής ψυχής μου

Μιας πάλλουσας ευαισθησίας

Που διαχέεται στο

Επέκεινα.

*

Βίωσα το Θάνατο

Στο θλιμμένο βλέμμα

Μιας κακοποιημένης

Ύπαρξης.

Έσκισα τις σάρκες μου

Διαμοίρασα και τα

Τελευταία ιμάτια

Για να ντύσω

Τους αδικημένους…

Στερνή θυσία.

Υπέρ αδυνάμου ο Λόγος,

Πάντα.

*

Για κάθε πλάσμα

Που αδικείται

Η Θέμις μακροθυμεί μεν

Η Νέμεσις όμως

Εξανίσταται.

Δίκη και Δικαιοσύνη

Δεν είναι πάντοτε

Συνώνυμες.

*

Ομώνυμα

Διώνυμα

Ιδιώνυμα

Ιδιόρρυθμα

Ετερώνυμα

Μα μηδέποτε

Ετεροκαθοριζόμενα.

*

Σε πλήρη διαύγεια

Θολώνω τα νερά

Τών διωκτών μου,

Σουπιά και αχινός μαζί,

Ευάλωτος τε και πυρίμαχος.

*

Στη Σκοτεινιά

Φεγγοβολείς ως πυγολαμπίδα

Στη Φωτεινιά

Ενδιατρίβω

Συσσωρεύοντας ενέργεια.

Στην πομφόλυγα

Των φαινομένων,

Ανύποπτος σκιέρ

(καρφιά κρυστάλλινα

Στα πέδιλά μου)…

*

Ανάμεσα σε καταστροφές

Επιβίωσα,

Ρωγμές γεφύρωσα,

Ανώνυμος κτίστης.

*

Τέκτων Ελευθερίας

Υπέρ Αδελφότητος

Απάντων

Πυρ-

Αναλώθηκα.

*

Πες μου τους εχθρούς σου

Να σου πω ποιος

ΔΕΝ είσαι!!!

*

Τι θα γινόμασταν

Χωρίς τους επιτιθέμενους;

Μας χαρίζουν ενέργεια

Κάθε που οι βιολογικές αντοχές

Μοιάζουνε σαν να εξαντλούνται.

*

Αντλώ δύναμη

Από τα λουλούδια

Και τα φυτά.

Δύναμή μου το χάδι

Τού Ήλιου

Πάνω στα σπαρτά.

*

Αγάπησα κάθε τι

Που πάλλεται

Εν ειρήνη και

Αρμονία.

*

Γαλήνεψα συχνά

Στο βλέμμα τών άλλων.

Θα αναπαυθώ

Όταν σκορπιστεί

Η στάχτη μου

Πάνω στο ηφαίστειο

Τής Σαντορίνης

Αναζητώντας την

Αρχαία Θήρα.

*

Πυθαγόρεια σιωπή.

Συσσίτιον αναλήψεως.

Μόνον οι σαλοί,

Οι ποιητές

Και οι ερωτευμένοι

Βαφτίζονται στον πυρήνα

Αελίου Πρωταρχικού

Αενάου Δημιουργικού

Πυρός…

*

Φάος η τροφή μου

Φαΐ τής ψυχής Ορ-

Φικός Έρως.

*

Παντρεύτηκα το υψιπετές

Ερωτεύτηκα το υψίσυχνο

Εκτοξεύτηκα στο

Οψιγενές.

*

Περισσότερο κι από τους

Ανθρώπους

Τα δέντρα αγάπησα.

Αντέχουν εποχές,

Ανεμικές και θύελλες

Χωρίς ενοχές

Ανοίκειες, περιττές κοψανασεσμιές…

Αξιοπρέπεια απαράμιλλη.

*

Εν αμίλλαις υψηλαίς

Ευγενέστερος ο νικήσας

(παράφραση κι αντιστροφή

Τής γνωμικής ρήσης τού Αριστοφάνη στους «Σφήκες»:

«εν αμίλλαις πονηραίς αθλιότερος ο νικήσας»).

*

Θηλυκή η ενέργεια

Που γεννά τα πάντα.

Το άρθρο «η»

Είναι η μόνη

Απαντοχή μου.

Μόνον ο Πόλεμος, ο Έρωτας, ο Θάνατος

Αρσενικότροποι είναι.

*

Ειρήνη, Αγάπη, Φιλία, Ευμάρεια, Ευτυχία, Ευταξία, Αρμονία, Ευπρέπεια,

Ευφροσύνη, Ευδοκία…

Εφρόσυνος Ευδοξία.

*

Ευδαΐμων

Που χόρεψες με τον Χάροντα

Στη βροχή

Τιμώντας έτσι ανενδοίαστα

Τής ζωής τη χαρά!!!

*

Σε κάμαρες δυσήλιες αυτοπυρπολήθηκα

Και πριν να φέξει η Χαραυγή

Στολήν Αυγερινού εντύθηκα

Κι εχάθηκα μες τη βροχή.

*

Ευρυδίκη, «χιόνι τα έκανες».

Η αυτοχειρία σου απόδοση

Δικαιοσύνης,

Εσωτερικής…

*

Πληγή που αιμορραγεί

Οργή δεν την αφήνει

Να κλείσει,

Το τραύμα να επουλωθεί,

Το παίνεμα να γίνει γέννημα

Και τα γεννήματα να θρέψουν

Τα ορφανά

Όλων των πολέμων

Τής πανέμορφης Γαίας,

Τής ταλαίπωρης γης μας.

*

Το μίσος είναι η αρνητική πλευρά

Τού ουσιαστικού «ίσος».

*

Κι αν «τα έκανα χιόνι»

(στην κυπριακή διάλεκτο)

Κι αν «έκοψα την άλυσον»

(σε απλά καλαματιανά)

Κι αν υπερέβην τα όρια

(σε λογία καθαρεύουσα)

Κι αν τα όρια «αμπάριζα έχω πάρει»

(σε κοινή λαϊκή)…

Είναι γιατί

Διψούσε – βλέπεις – η ψυχή μου

Για Ελευθερία

Απόλυτη,

Απερίγραπτη,

Απαράγραπτη,

Απαράγραφη.

*

Δεν μετανιώνω για τίποτα.

Μετρώ πληγές, αμυχές, παρωνυχίδες…

Πικραίνομαι μόνο

Για όσα ΔΕΝ έπραξα,

Για τότε που ξέφυγα

Για όσα δεν πρόκανα,

Για τότε που το παράκανα,

Για όσα δεν έγραψα ακόμη,

Για τότε που δεν επρόλαβα

Να αποφύγω την κατά-

Στροφή.,,

Ποτέ με τους ανθρώπους

Δεν θυμώνω πραγματικά,

Όσο κι αν φωνάζω.

«Τι να σου κάνουν τα ταλαίπωρα τα ζωντανά;»,

Έλεγε η φίλη μου η Δέσπω, δικαιολογώντας εχθρούς τε

Και φίλους…

«Γεννήθηκα για να αγαπώ, όχι για να μισώ»,

Σαν την σοφόκλεια Αντιγόνη,

Ομόψυχη αδελφή μου,

Ομοαίματη απελπισία…

*

Δεν έχει σημασία τι αίμα κυλάει στις φλέβες μας

Αλλά τι επιλέγουμε να γίνουμε.

 

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, ευγνώμων για το δώρο τής ζωής.

https://konstantinosbouras.gr

(απαγγέλοντας στην ραδιοφωνική εκπομπή τού Αλέξανδρου Τριανταφύλλου)