Το μπεκετικό «Περιμένοντας τον Γκοντό» έχει καταστεί πλέον ένας μετά-κώδικας που επιδέχεται πολλαπλών, αλλεπάλληλων, συμπληρωματικών, παραπληρωματικών αλλά ουδέποτε αντιθετικών ερμηνειών.
Έχει γίνει ένας «τόπος», όπου συναντιούνται όλα τα αγαθοποιά και μη πνεύματα προβάλλοντας τις δικές τους ανασφάλειες, αγωνίες, επικλήσεις προς το Άγνωστο, προς τον ανώνυμο Σωτήρα που στέλνει κατά διαστήματα σημάδια και ακαθόριστες υποσχέσεις με αγγελιαφόρους που μοιάζουν να έφυγαν από την αρχαία τραγικωμωδία.
Οι εξουσιαστικές σχέσεις μεταξύ τους είναι ένα άλλο πεδίο άσκησης κοινωνικής-πολιτικής κριτικής.
Όμως, σε φιλοσοφικό επίπεδο ο Αγνωστικισμός υπερισχύει.
Σε τελετουργικό επίπεδο προσομοιάζει με τις «Δούλες» τού Ζενέ, με τον «Ρομπέρτο Τσούκο» τού Κολτές, με την «Δεσποινίδα Ζυλί» τού Στρίντμπεργκ…
Υπερέβησαν τα εσκαμμένα θεατρικά όρια οι μέχρι τώρα σκηνικές πραγματώσεις αυτής τής παραβολής και τώρα ήρθε η ώρα στη (μετά το μεταμοντέρνο) μεταβατική-μεταιχμιακή εποχή μας να αναζητήσουμε άλλες παρά-μυθικές καταφυγές.
Η αποδόμηση ξέφυγε. Η ανάγκη για αναδημιουργία-αναδόμηση-ανάπλαση τού ξεπερασμένου είναι επιτακτική.
Έρχεται λοιπόν σε «παγκόσμια πρώτη» αυτό το νεότευκτο, αιρετικό (αλλά και σεβαστικό συνάμα) έργο με τον συμβολικά προκλητικό τίτλο «Killing Godot» του Νίκολας Καζάν, που υποδηλώνει σαφέστατα πως ήρθε πλέον η ώρα να σταματήσουμε να μηρυκάζουμε αυτό το χιλιοχρησιμοποιημένο έργο ως άλλοθι για τη δραματουργική μας δυσπραγία…
Εξαιρετική παράσταση με απόλυτα χρηστικές βιντεοπροβολές, όπου με τη χρήση Τεχνητής Νοημοσύνης, το ψηφιακό είδωλο τού Μπέκετ παρεμβαίνει στα ελληνικά στο σκηνικό γίγνεσθαι!!! Καταπληκτικό εύρημα. Εξαιρετικές ερμηνείες. Χιούμορ, γκροτέσκο, μνήμες από τσίρκο και βερολινέζικο καμπαρέ, μπρεχτική αποστασιοποίηση και… η πλήρης (γλωσσική και παραγλωσσική, κειμενική και παραστασιακή) εφαρμογή τού περίφημου «Παράδοξου τού Diderot», όπου οι διονυσιακοί τεχνίτες οφείλουν να βάλουν λίγο από το εγώ τους, να προσθέσουν μια ουγκιά συναίσθημα, αλλά μόνον τόσο-όσο, με απώτερο σκοπό και στόχευση την μέχρι τέλους συνδέσμευση των θεατών που πρέπει να φύγουν συγκινημένοι. «Το συναίσθημα είναι δουλειά τών θεατών να το προσθέσουν, όχι των ηθοποιών». Ακριβέστατη διατύπωση.
Ως προς τις ερμηνείες και οι τρεις συναυτουργοί συνυφαίνουν ως μουσικοί δεξιοτέχνες ένα ηχητικό τοπίο που κυριαρχεί στην «όψι» και την συμπληρώνει.
Με κοφτερό λόγο και ευθύβολες ατάκες ο δι-ϋποκειμενικός χρόνος κυλάει, όπως τα νούμερα στο τσίρκο ή τα μονόπρακτα τού Καρλ Βάλεντιν, δασκάλου τού Μπρεχτ.
Άριστα σε όλους και όλες!!!
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία-Σκηνικό: Νίκος Καμτσής.
Ερμηνεία: Νίκος Καμτσής, Πάνος Σκουρολιάκος, Δημήτρης Φραγκιόγλου. Μαζί τους η performer Ναταλί Φλουρή.
Κοστούμια: Μίκα Πανάγου.
Φωτογραφίες-promo video: Topos arte.
Μια παράσταση που απηχεί στα ενδότερα τού ψαγμένου θεατρόφιλου κοινού και προσδίδει κύρος στους πρωτεργάτες τού κυψελιώτικου θεάτρου με τον συμβολικό τίτλο «Τόπος Αλλού». Είναι μια όαση πολιτισμού, έρευνας, στοχασμού, πρωτοπορίας, πειραματισμού, που πρέπει να ενισχυθεί περαιτέρω τόσο από το Κράτος όσο και από την ιδιωτική πρωτοβουλία, από όλους κι απ’ όλα εμάς, απαξάπαντα τα συνειδητά νοήμονα όντα, τα ενεργά πολιτιστικά κύτταρα.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός.
info:
https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/killing-godot-by-nicholas-kazan/
Θέατρο Τόπος Αλλού
12 Δεκ – 10 Ιαν 2026
Σε παγκόσμια πρώτη το έργο Killing Godot του Νίκολας Καζάν, ενός συγγραφέα με θεατρικό και κινηματογραφικό DNA. Ο Σκηνοθέτης Νίκος Καμτσής συνεχίζει την πολυετή του σχέση με τον Samuel Beckett, μπαίνοντας αυτή τη φορά σε έναν τολμηρό διάλογο με τη μνήμη, το θέατρο και τον ίδιο τον χρόνο. Μια μετα-μπεκετική φαντασίωση για δύο ηθοποιούς που παίζουν τον Εστραγκόν και τον Βλαντιμίρ επί 70 χρόνια… στο ίδιο θέατρο… στην ίδια αναμονή. Οι δύο αυτοί ηθοποιοί υπάρχουν σε αυτό το σύμπαν, μετατρέποντας την αιώνια αναμονή τους σε μια συγκλονιστική, σχεδόν επαναστατική πράξη. Οι δυο τους δίνουν σωματική υπόσταση σε ένα είδος υπαρξιακής μνήμης που δεν διαγράφεται. Η ερμηνεία τους μοιάζει με τελετή. Μαζί τους η performer Ναταλί Φλουρή σε έναν ρόλο που θα αποκαλύφθεί μόνο επί σκηνής, σπάει αυτό τι ιδιαίτερο σύμπαν δίνοντας του μια τρίτη διάσταση.
Μια μαύρη κωμωδία πέρα του χώρου και χρόνου. Με λύτρωση.
Μια ποιητική αλληγορία για το Θέατρο, τον Χρόνο, την Ύπαρξη.
Μια σπαρακτικά χιουμοριστική κατάδυση στο τέλος μιας αναμονής που δεν τελειώνει ποτέ.
Δύο γηραιοί ηθοποιοί —σχεδόν φαντάσματα — στέκονται στο ίδιο σανίδι από τότε που γράφτηκε το έργο, δεκαετίες πριν. Οι ρόλοι έχουν φωλιάσει μέσα τους- ή μήπως αυτοί έχουν φωλιάσει στους ρόλους; Εχουν αφομοιωθεί από τις ζωές τους – κι οι ζωές τους έχουν διαλυθεί μέσα στους ρόλους. Δεν γνωρίζουν πια ποιοι είναι. Είναι μόνο αυτό που παίζουν.
Οι αποσκευές τους και οι μνήμες τους γεμάτες με φράσεις του Μπέκετ, με ρετάλια από σιωπές και ξεχασμένες σκηνικές οδηγίες. Κάπου εκεί, ανάμεσα στις βαλίτσες στο επίτηδες μυστηριώδες δέντρο, αρχίζουν να υποπτεύονται πως… ίσως ο Γκοντό ήταν πάντα εδώ.
Η σκηνή γίνεται ένα θέατρο μέσα στο θέατρο, γεμάτο μπαούλα, βαλίτσες, ερείπια θεατρικών εποχών και φωτισμούς που δραπετεύουν από τον ρεαλισμό.
Ο Καζάν πάει ακόμη πιο πέρα. Αντί για τον Πότζο και τον Λάκυ, εισάγει στη σκηνή μια μυστηριώδη γυναικεία persona, μια αλλόκοτη φιγούρα που διασχίζει το σκηνικό αναζητώντας επίμονα… το σπίτι του Γκοντό.
Δεν έχει όνομα. Μόνο ερωτήσεις. Ενοχλητικά ακριβείς ερωτήσεις. Η παρουσία της σπάει το μοτίβο, μετατρέποντας την παραμονή σε απειλή, το σκηνικό σε χάρτη, και τους δύο άνδρες σε τρομαγμένους αυτόπτες μάρτυρες της πιθανότητας ότι ο Γκοντό μπορεί να υπάρχει και να είναι παρών.
Για την επιλογή του έργου: Το ανέβασμα και η σκηνοθεσία αυτού του παράδοξου, βαθιά συγκινητικού όσο και κωμικού έργου, συνεχίζει μια πολυετή έρευνα του ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ πάνω στο θέατρο του Samuel Beckett. Από το «Περιμένοντας τον Γκοντό»(2007), το «Τέλος του παιχνιδιού» (2009), την «Τελευταία μαγνητοταινία του Κραππ» (2011)έως τις “Ευτυχισμένες Ημέρες”(2020), το Θέατρο έχει αποδείξει ότι δεν “ανεβάζει” Μπέκετ αλλά …τον κατοικεί. Το ίδιο κάνει και τώρα: μπαίνει στα ενδότερα της σκηνικής μνήμης, όπου οι ρόλοι δεν παίζονται πια, αλλά ζουν.
Το Killing Godot θα είναι μία παράσταση με συγκίνηση και χιούμορ. Μια παράσταση για την αναμονή, το πέρασμα του χρόνου και τη συντριπτική μοναξιά του ηθοποιού πάνω στη σκηνή.
