Το πιο ανατριχιαστικά πρωτότυπο, πρωτότυπο ψυχολογικό θρίλερ που ανεβαίνει στην Αθήνα αυτόν τον χειμώνα.
Κυριολεκτώ!!!
Βεβαίως, ο Diderot θα διαφωνούσε (κατά το περίφημο «Παράδοξό» του) με την τόση ψυχική ταύτιση (φαινομενική έστω) των ερμηνευτών με τους ρόλους της. Ειδικά η Κωνσταντίνα Πέτροβα παίζει τόσο νατουραλιστικά, σαν είναι η πρώτη φανατική μαθήτρια τού Στανισλάβσκι, κάτι που πριονίζει τις ακουστικές αντοχές τού μέσου επαρκούς θεατή. Τόση κραυγή ξεριζώνει το κεντρικό νευρικό σύστημα τόσο τού επί σκηνής πομπού όσο και του καθημένου (παθητικού εν πολλοίς) δέκτη.
Εάν εξαιρέσεις αυτή τη σκληρή επιβάρυνση τού ηχητικού τοπίου, η όλη παράσταση κύλησε ομαλά και σε επιτάχυνση, χωρίς να φτάνει απαραίτητα και σε μελοδραματικό κρεσέντο. Πατάει πάνω στην δοκιμασμένη συνταγή αυτού τού είδους των κλειστοφοβικών παραισθητικών θρίλερ, αλλά με αναδημιουργικό τρόπο…
Η ανάγκη των ανθρώπων να αποδεικνύουν διαρκώς πως είναι «κοινωνικά όντα» (όπως διατείνεται ο Αριστοτέλης) τα οδηγεί σε «παγίδες», σε στενωπούς και σε παντοειδείς σήραγγες, απ’ όπου μόνον με την διαρκώς εξασκούμενη ενσυναίσθηση και με την οξυμένη αμφίπλευρη, παντοειδή, «δημοκρατική» αλληλεγγύη μπορούν να βγουν.
Η Φιλότητα θα σώσει τον κόσμο!!! Αυτό είναι το ευπρόσδεκτο μήνυμα και το «ηθικό δίδαγμα» [όπως λέγαμε παλιά] ετούτης τής άκρως καλοστημένης παράστασης πάνω σε ένα άριστα δομημένο δραματικότατο έργο.
Προσωπικά, δεν αγαπώ τα θρίλερ. Προτιμώ λιγότερο μισάνθρωπα θέματα, αλλά εδώ ξέχασα και τις όποιες αναστολές και τις ενδιάθετες κλίσεις μου, απορροφούμενος τόσο πολύ που παρασύρθηκα σε έναν στρόβιλο ακραίων συναισθηματικών ψευδαισθητικών καταστάσεων που λήγει με το χειροκρότημα τού τέλους, καταιγιστικό κι άνευ επιφυλάξεων, ενθουσιώδες τόσο που θυμίζει ρωμαϊκή αρένα. Τα ισχυρά σοκ βοηθούν τους σύγχρονους παραζαλισμένους ανθρώπους να επανεκκινήσουν την ψυχοσωματική τους προσωπική υπολογιστική μονάδα.
Οι όποιες φοβίες ξερριζώνονται ή απαλύνονται μέσω τής ομοιοπαθητικής δραματοθεραπείας.
Μην το χάσετε οι λάτρεις τού σχετικού είδους!!! Θα σας γοητεύσει ανυπερθέτως.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός.
Info:
https://www.ticketservices.gr/event/numb/?lang=el
Σ ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον, τέσσερις άνθρωποι και μια επιστημονική έρευνα.
Μέσα σ’ ένα ”διαφορετικό” δωμάτιο με μια κάμερα που παρακολουθεί και καταγράφει.
Μια «φωνή» που διεξάγει προγραμματισμένες συνεντεύξεις.
Δεν είναι γραμμική η διαδρομή αυτής της ιστορίας.
Τι σχέση έχει το αεροπορικό δυστύχημα στη Μαλαισία με την Ελλάδα;
Τι σχέση έχει ο Ρονάλντο με τον Πλάτωνα; Ποιος είναι ο Αμέλητας ποταμός;
Τι είναι η μνήμη;
Η απάντηση είναι παραπάνω από μία, μία για κάθε άνθρωπο που υπάρχει πάνω στη γη.
Ότι συμβαίνει είναι η αλήθεια ή υπάρχουν μόνο διαφορετικές προοπτικές;
Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τις αναμνήσεις του;
Τι θα γινόταν ο κόσμος όλος χωρίς την ιστορία του;
Numb.
Το μούδιασμα της ανθρωπότητας πριν τον όλεθρο και την καταστροφή της,
το μούδιασμα πριν σταματήσουν όλες οι αισθήσεις της να λειτουργούν.
Λοιπόν..
Τι είναι για σας η μνήμη;
Παίζουν : Λουκάς Κούτρας, Κωνσταντίνα Πέτροβα, Ορέστης Τουλιάτος, Νίκος Σκουλάς
Στο ρόλο της ‘ΦΩΝΗΣ’ η Αλεξάνδρα Καρακατσάνη
Σκηνοθεσία : Νίκος Σκουλάς
Σκηνογραφία : Σταύρος Καραγιάννης
Κουστούμια : Βάσω Τσίκου
Μουσική : Βαγγέλης Παρασκευαΐδης
Ηχητικό μοντάζ : Κώστας Ραγιαδάκος, Κώστας Γεροχρήστος
Ηχητικά εφέ : THE AUDIO CULT
Μίξη μουσικής : Γιώτης Παρασκευαΐδης (STUDIO AUX)
Φωτογραφίες : Κατερίνα Αρβανίτη
Επικοινωνία : Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Μια παραγωγή της Small Script