Η απενοχοποίηση και η αποποινικοποίηση τής καλλιτεχνικής τε και λογοτεχνικής δημιουργικότητας είναι ένα από τα ζητούμενα τού εικοστού πρώτου αιώνα δεδομένου ότι η πολύ νέα αντισυμβατική γενιά είναι ιδιαίτερα μαχητική σε θέματα ελευθερίας τής έκφρασης.

Δεν υπάρχει Δικαιοσύνη και Ισονομία όταν οι πνευματικοί άνθρωποι εγκλείονται, περιθωριοποιούνται, γελοιοποιούνται, απαξιώνονται, κακοποιούνται παντοιοτρόπως, εξοβελίζονται από τα οικογενειακά, κοινωνικά κι εργασιακά περιβάλλοντα, υφίστανται στωικά το bullying και το mobbing αδύναμα να αντιδράσουν, αφού η πολυπόθητη αλληλεγγύη είναι μάλλον προνόμιο κάποιων βολεμένων προνομιούχων…

Ο Γκυ ντε Μωπασσάν εγκλείστηκε στο ψυχιατρείο μετά από μια απόπειρα αυτοχειρίας, απογοητευμένος προφανώς από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των πνευματικών ανθρώπων τής εποχής του, που με εξαίρεση την περίφημη, ρηξικέλευθη, τολμηρή Colette, τού γυρίσαν την πλάτη να μην «κολλήσουν ψυχασθένεια» υπακούοντας προφανώς στο κλισέ τού μεσαιωνικού «σαλού» που του κρέμαγαν κουδούνια προκειμένου να μην μολύνει τους γνωστικούς. Τώρα, ποιοι είναι οι γνωστικοί και ποιοι οι σαλεμένοι ας μην το συζητήσουμε καλύτερα…

Σε αυτό το έργο, όπως και στη μεταγενέστερη «Ψύχωση» τής Σάρας Κέιν, είναι σαφής η απεικόνιση τού μαρτυρίου που βιώνουν συνεχώς και αδιαλείπτως ιδιαίτερα ευαίσθητα άτομα με αυξημένη ενσυναίσθηση.

Είναι καταπληκτικός ο δι-υποκειμενικός, σχεδόν «αντικειμενικός» τρόπος που εξυφαίνεται η εξατομικευμένη αλλά μηδέποτε «προσωπική» Κόλαση που βιώνει εκόν-άκον το ευαισθητοποιημένο άτομο ζώντας σε ένα εφιαλτικό, δυστοπικό, απάνθρωπο περιβάλλον.

Η σκληρότητα των πάσης φύσεως «πολέμων» (και δη των ακηρύχτων) δεν είναι υποφερτή από μια αθώα, αγνή ποιητική ψυχή. Προσκρούει στο συμπαντικό αυτοφυές αίσθημα για την Δικαιοσύνη, την Ισότητα, την Ισονομία, την Ελευθερία, την Αγάπη-Φιλότητα εν τέλει… Ψιλά γράμματα για όσες και όσους θυσιάζουν τα πάντα (ακόμα και την στοιχειώδη ανθρώπινη αξιοπρέπεια) στον βωμό τής πάση θυσία επιβίωσης και διατρανώνουν καθημερινώς με χίλιους τρόπους το περίφημο μακιαβελικό (και όχι μόνον) ρητό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». ΌΧΙ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΚΟΠΟΣ ΔΕΝ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΜΕΣΑ ΌΤΑΝ ΘΡΗΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΘΩΑ ΖΩΑΚΙΑ!!!

Εκπληκτική παράσταση, θαυμάσια ερμηνεία από τον «μονωδό» Νικόλα Βαγιονάκη.

ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ. ΕΑΝ ΑΝΤΕΧΕΤΕ (που αντέχετε) την ούτως λεγομένη «πραγματικότητα», σίγουρα πολλά έχετε να ωφεληθείτε και να διδαχθείτε από το ανεπανάληπτο έργο ενός δημιουργού που κέρδισε την αθανασία, όχι μόνον γιατί πόνεσε πολύ αλλά γιατί αγάπησε τόσο το ανθρώπινο είδος ώστε να του αφήσει μια ψυχωφελή παρακαταθήκη.

ΑΣ ΤΟΝΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΘΕΑΤΡΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΞΩΣΥΜΒΑΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΥ ΠΑΣΧΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΟ ΤΕ ΚΑΙ ΑΓΑΘΟ!!!

ΑΣ ΣΥΜΒΑΛΛΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ!!!

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr  ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός.

Info:

https://www.ticketservices.gr/event/mikros-kerameikos-paranoia/?lang=el

ΜΙΚΡΟΣ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ

Ευμολπιδών 13, Αθήνα 118 54

τηλ. 210 3454831

E-mail: mikroskerameikos@gmail.com

PARANOIA

GUY DE MAUPASSANT

Στο θέατρο Μικρός Κεραμεικός θα παρουσιαστεί από την 1η Φεβρουαρίου το βιωματικό έργο του Γκυ Ντε Μωπασσάν ”PARANOIA” σε σκηνοθεσία – ερμηνεία Νικόλα Βαγιονάκη.

Ένα έργο που παρουσιάζεται για πρώτη φορά παγκοσμίως, σαν μια Τραγωδία Παραλογισμού, σε δραματουργική επιμέλεια Νικόλα Βαγιονάκη και Μιράντας Βατικιώτη.

Ο Γκυ Ντε Μωπασσάν 1850-1893 θεωρείται μέχρι σήμερα ο μεγαλύτερος διηγηματογράφος της Γαλλίας.

Την εποχή που έγραψε το PARANOIA, ο Μωπασσάν, είχε ήδη προσβληθεί από σύφιλη (Μάστιγα μη θεραπεύσιμη εκείνη την εποχή) και αναγνώριζε πάνω του, τα σημάδια της αρρώστιας που εξελισσόταν. Μέρος των συμπτωμάτων είχε να κάνει με την βαθμιαία καταβύθιση στην ψύχωση που σιγά σιγά τον κυρίευε μέσα από αυξανόμενο άγχος και παραισθήσεις. Καταλήγει σε ένα κρεσέντο παράνοιας, καθώς η προσωπικότητα του μοιάζει να έχει αποδομηθεί και καταρρεύσει ολοσχερώς.

Εκτός των άλλων, ο Μωπασσάν μοιάζει να αμφισβητεί ολόκληρο το οικοδόμημα του διαφωτισμού, έχοντας μια διάθεση να διατυπώσει αμφιβολίες και να ασκήσει κριτική. Ο πόλεμος κατά της Πρωσίας από την αυτοκρατορική Γαλλία και ο φανατικός πατριωτισμός δημιουργούν τρόμο στον Μωπασσάν, που θα ταχθεί με τους περιθωριακούς, τους επαναστάτες, και τις πόρνες.

Η φρενήρης πορεία του συγγραφέα, μοιράζεται ανάμεσα σε γράψιμο, ναρκωτικά και έρωτα. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και θα επιφέρει τον θάνατο.

Ο Μωπασσάν δε χαρίζεται κανενός. Κοιτάζει την ανθρωπινή ράτσα κατάματα. Με παραστάτες τον Φλομπέρ και τον Μπαλζάκ, αποδεικνύεται μέσα από τα έργα του και ένας διορατικός ψυχολόγος.

Στο βιωματικό διήγημα το υποκείμενο αδυνατεί να αναγνωρίσει τον διαλυμένο και κατεστραμμένο του εαυτό, που έχει απορροφηθεί εντελώς από τον καταπιόνα της ψυχασθένειας.

Ο Μωπασσάν, έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και πέθανε λίγο αργότερα σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα.

Συντελεστές παράστασης:

Επεξεργασία κειμένων-Δραματουργική επιμέλεια-Μετάφραση: Νικόλας Βαγιονάκης – Μιράντα Βατικιώτη

Σκηνοθεσία- Ερμηνεία: Νικόλας Βαγιονάκης

Σχεδιασμός σκηνικού: Νικόλας Βαγιονάκης

Επιμέλεια σκηνικού: Μάρκος Γκοτζαμπέλης

Χορογραφίες: Νικόλας Βαγιονάκης

Σχεδιασμός Φωτισμού: Νικόλας Βαγιονάκης

Επιμέλεια φωτισμού: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Χριστοδουλάτος

Φωτογραφίες παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Υπεύθυνος επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης