Ο Σημωνίδης με «η» κι όχι με γιώτα (όπως ο Σιμωνίδης ο Κείος), γιατί ο Αμοργινός (γέννημα-θρέμμα και κάτοικος τής Αμοργού) έχει επώνυμο που έλκει την ετυμολογία του από το «σήμα», όπως λέγει η διακεκριμένη φιλόλογος και εξέχουσα ποιήτρια Έφη Δήμου στη σελίδα 11 τού απολύτως εμπεριστατωμένου προλόγου ενός βιβλίου διαμαντιού, που είναι πολλά περισσότερα από «κόσμημα σε κάθε βιβλιοθήκη» επαρκούς (ψαγμένου) αναγνώστη.

Η ιστορική ανάλυση τής εποχής τού έβδομου π.Χ. αιώνα, όταν καταρρέει το αριστοκρατικό ομηρικό ιδεώδες περί αρσενικού ηρωισμού και συζυγικής (γυναικείας μόνον) πίστης κι η κοινωνία βιώνει απότομους μετασχηματισμούς προς μια ατομοκεντρική θεώρηση τού γίγνεσθαι, εξηγεί με ικανοποιητικότατο τρόπο την εμφάνιση μίας χορείας ανδρών ελεγειογράφων και ιαμβογράφων που βάλλουν και φέρονται κατά των ελευθερίων θηλυκών (και όχι μόνον). Η ανάδυση και εμφάνιση στο αφηγηματικό ποιητικό προσκήνιο «κατώτερων» επαγγελμάτων, που θα αντιστοιχούσαν στη σημερινή μικρομεσαία, ή ακόμα και στην λεγόμενη «εργατική τάξη», μεταθέτει τον προοπτικό άξονα μακριά από τα υψηλά αιθερικά πεδία, όπου αθάνατοι κι ημίθεοι συναντιούνται και «παίζουν» δαιμόνια παιχνίδια εις βάρος των κοινών θνητών (αλλά και του εαυτού τους). Θα λέγαμε ότι η μετάβαση αυτή είναι η αντίστοιχη με την ρεαλιστική/νατουραλιστική αισθητική, ενώ πριν κυριαρχούσε η δημιουργική αγωνία και η διαρκής στόχευση στο λογοτεχνικό «ύψος» [αιώνες αργότερα, ο Λογγίνος θα γράψει το σημαδιακό του δοκίμιο «Περί Ύψους» – εδώ όμως είμαστε δέκα αιώνες πριν!!!].

Εκτός όμως από την λογοτεχνική καταρράκωση των «εύκολων» παμπόνηρων, πολυμήχανων θηλυκών, μεγάλος λόγος γίνεται εδώ για την Τύχη, για την Αδράστεια, αλλά και για τα κρυφά σχέδια που εξυφαίνει ο Δίας (κι οι αθάνατοι, εν γένει) προκειμένου να πιάσουν στον ιστό τής αράχνης ταλαίπωρους «βροτούς».

Πρόκειται για μια (κατά το δυνατόν) ρεαλιστική απεικόνιση των κοινωνικών, πολιτικών, ιδεολογικών, θρησκευτικών και αισθητικών μετασχηματισμών που βίωσαν οι άνθρωποι τον μεταιχμιακό και μεταβατικό έβδομο αιώνα προ Κοινής Εποχής.

Ιδιαίτερα χρηστική αυτή η έκδοση με το κατ’ αντιπαραβολήν πρωτότυπο και μεταφρασμένο κείμενο (σε υπέροχα, απλά, καθομιλούμενα ελληνικά – απολύτως επιτυχημένη η αναλογύα).

Η Ευανθία Δήμου ως ποιήτρια αναπλάθει κι αναδιηγείται όχι μόνον μία πάλαι ποτέ περιρρέουσα ατμόσφαιρα αλλά κι αναζωογονεί τους αποξηραμένους λογοτεχνικούς ανθούς της.

Σε σχέση με πονήματα άλλων φιλολόγων που δεν μετέχουν τής ιδίας ανωτάτης λογοτεχνικής ποιητικής δεξιοτεχνίας, αυτό το τομίδιο αποκτά ιδιαίτερη αξία και για την διαμεσολαβημένη γνώση αλλά και για την επαρκή, στέρεα πρόσβαση στο πρωτογενές πεδίο τής σύγχρονης έμπνευσης.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασιολόγος και κριτικός