«ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρά»

Τελικά, ο κορωνοϊός ήταν για όλους μας μια αφορμή να κοιτάξουμε τον καθρέφτη μας, να καταβυθιστούμε στα βένθεα τής συνειδήσεώς μας, να εξερευνήσουμε το Συλλογικό Ασυνείδητο, να συνεισφέρουμε επειγόντως στην Συλλογική Συνειδητότητα και να μιλήσουμε εν τέλει «με τη δική μας τη φωνή, όχι εκείνη που μας αρέσει», όπως θα έλεγε ο πρώτος Νομπελίστας Ποιητής μας, ο Γιώργος Σεφέρης.

Ελάχιστοι άνθρωποι απολαμβάνουν το προνόμιο να μην παρεκκλίνουν από την ουσία τους και να παρουσιάζουν αρραγή ενότητα εσωτερικού τοπίου κι εξωτερικού κοσμοειδώλου τους. Αυτό απαιτεί καθαρότητα συνείδησης, γενναιότητα, αυθορμησία, ανάγκη προσφοράς στο Σύνολο.

Το Κοινό Καλό είναι ο απώτερος σκοπός όλων μας, των χρηστοηθών κι εντίμων πολιτών τού κόσμου.

Οι ομαδικές δοκιμασίες, οι πανανθρώπινες προκλήσεις, οι παγκόσμιες απειλές δεν είναι παρά μόνον αφορμές για οικουμενική διάδραση προκειμένου να εξασφαλιστεί όχι μόνον η επιβίωση τού είδους αλλά και η αειφόρος ανάπτυξις τού οικοσυστήματος που μας φιλοξενεί κι εξασφαλίζει την ευημερία μας.

Μόνον οι αδαείς περί τους αδήριτους συμπαντικούς νόμους υπερβαίνουν το μέτρο, υποπίπτουν εις την αλαζονείαν, διαπράττουσιν ΎΒΡΙΝ και βρίσκονται στο τέλος κυνηγημένοι, κατεστραμμένοι από την Νέμεσιν, ακόμα κι αν δεν περάσουν από Δίκην, ακόμα κι αν δεν συνεδριάσει ο Άρειος Πάγος ή η τριμελής επιτροπής τής Κρίσεως των Νεκρών.

Οι εχέφρονες άνθρωποι, οι χρηστοήθεις, οι καλοπροαίρετοι, οι διδάσκαλοι ήθους δεν περιμένουν την τυφλήν Θέμιδα να αποφανθεί περί των κριμάτων εαυτών τε αλλήλων.

Η Υψηλή Λογοτεχνία κι οι Καλές Τέχνες προλαμβάνουν παρά θεραπεύουν.

Η Ομότιμος Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών Στέλλα Πριόβολου απολαμβάνει το προνόμιο να είναι ο εαυτός της κι αυτό να αντανακλά ως υπεραρκετό στον συνειδησιακό καθρέφτη τού κόσμου.

Ενότητα ήθους και ύφους, μορφής και περιεχομένου, εσωτερικής πληρότητας κι εξωτερικής γαληνότητας, πνευματικότητας και κοινωφελούς ηθικής στάσεως απέναντι στα ανθρώπινα, γελαστή ανεκτικότητα απέναντι στην διαφορετικότητα αλλά και ευπροσήγορη αυστηρότητα απέναντι στην κάθε μορφής παραβατικότητα…

Στο βιβλίο αυτό, δίκην εσωτερικού δραματικού μονολόγου, συνδιαλέγεται με το «Άλλο», το Άγνωστο, το Άφατο, το Άρρητο (με το οποίο παλεύουμε όλοι οι πνευματικοί εργάτες), αλλά με λόγια απλά. Κι αυτό είναι ένα συγγραφικό κατόρθωμα, λογοτεχνικό επίτευγμα που συντείνει στην απόλυτη αληθοφανή προφορικότητα, κάτι που απαιτεί όμως ιδιαίτερη δεξιοτεχνία.

Πολλοί κριτικοί υποτιμούσαν κι υποτιμούν ακόμη τον απερίφραστο λόγο, την μικροπερίοδη σύνταξη, την λακωνικότητα και την απεύθυνση.

Όμως η λογοτεχνία τού εικοστού αιώνα προκειμένου να επιβιώσει οφείλει να εξελιχθεί προσαρμοζόμενη στις επιταγές μιας πολύ νέας γενιάς εθισμένης στις σύντομες αφαιρετικές προτάσεις τού Διαδικτύου με τις περικεκομμένες λέξεις και τα ακατανόητα (για εμάς τους μεγαλύτερους) υποκοριστικά ή αρχικά.

Κι εδώ η σοφή Καθηγήτρια, η Ακαδημαϊκή Δασκάλα έρχεται να πρωτοτυπήσει και να μας εκπλήξει ευχάριστα: γράφει σαν να απευθύνεται στην εγγονούλα της (την αξιοθαύμαστη), επικεντρώνεται στο κοινωνούμενο νόημα, δεν επιθυμεί να μας εκπλήξει με περιπεπλεγμένες και σχοινοτενείς προτάσεις. Κι αυτό δεν είναι επίδειξη ύφους αλλά απόδειξη ήθους, συμπαντικού.

«Μια φορά Καθηγήτρια, για πάντα Καθηγήτρια». Αυτό το παραφρασμένο (από την ταπεινότητά μου) ρητό έρχεται να επαληθεύσει η Στέλλα Πριόβολου διδάσκοντάς μας σεμνή ταπεινότητα κι ευθύβολη αποτελεσματικότητα στον ακάματο πνευματικό αγώνα τού Προμηθέα για την μεταλαμπάδευση τής Γνώσης στους Ανθρώπους, για το Ανώτερο Καλό όλων.

Διδάσκομαι όταν διαβάζω τόσο καλογραμμένα βιβλία.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός