Η ονοματοθεσία στην δραματική ποίηση δεν είναι ποτέ τυχαία και συμπτωματική. Ειδικά σε ένα ερεβώδες έργο σαν κι αυτό που διερευνά τα βαθιά σκοτεινά υποστρώματα τού Συλλογικού Ασυνείδητου, εκεί όπου οι καβαφικοί Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες περνοδιαβαίνουν ανενόχλητοι…
Βάϊολετ είναι το όνομα τής αυταρχικής, δεσποτικής, ευνουχιστικής, υπερπροστατευτικής μητέρας.
Σεμπάστιαν, Σεβαστιανός, όπως ο διάτρητος από τα βέλη των Ρωμαίων στρατιωτών άγιος που αργοπεθαίνει.
Το “Violet Flame” τής Alice Beily και ο San Sebastian δεν είναι διόλου τυχαίες και συμπτωματικές επιλογές από έναν μεγάλο διεθνή δραματουργό. Όπως και το επώνυμο «Βενάμπλ» (το πιο κοινό επώνυμο στις Η.Π.Α.)…
Αντιστικτική παραβολή ανάμεσα στον χριστιανικό/βουδιστικό ρομαντισμό και στην πραγματιστική, σκληρή, κυνική, ρεαλιστική οπτική τού τεχνοκρατικού, υλιστικού, καταναλωτικού, χρηματοθηρικού πολιτισμού τής Αφθονίας.
Ομοιοπαθητική δραματοθεραπεία; Έλεος και φόβος; Τελετουργικού κανιβαλισμού αφήγησις; Αρχετυπικές συγκρούσεις στα όρια τού τραγικού;
Νομίζω πως από όλα τα έργα τού Tennessee Williams αυτό θα σαρώσει τα χωροχρονικά σύνορα και θα επιβιώσει πολλούς αιώνες μετά. Είναι σαν τις «Δούλες» του Ζενέ, σαν τον «Ρομπέρτο Τσούκο» τού Κολτές, τη «Μήδεια» και τις «Βάκχες» του Ευριπίδη, σαν τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη. Διαπραγματεύεται τα ορμέφυτα στο βάθος της συνειδήσεως, εκεί που αντηχεί ο Παγκόσμιος Ρυθμός. Είναι ο Άνθρωπος δίχως τη Λογική του. Είναι το ον έρμαιο τής Σκοτεινιάς που θα το καταπιεί. Σαν τις πεταλούδες που κυνηγάνε το φως…
Μεγάλη η ανάγκη τής ψυχής μας για το Φως, για την Αλήθεια, για την Ομορφιά.. Την συμπαντική Αρμονία αναζητούμε εν τέλει. Στο βωμό αυτής τής απέριττης Ελευθερίας είμαστε κάθε στιγμή έτοιμοι να θυσιάσουμε τις θλιβερές ζωές μας. Όχι όλοι/όλες/όλα: οι πλέον αγνοί, οι πλέον απελπισμένοι, οι πλέον διψασμένοι για το Αόρατο.
Εκπληκτική παράσταση. Σωστές ερμηνείες, σωστός τονισμός, σωστός φωτισμός τού «υπό-κειμένου». Όταν οι διονυσιακοί τεχνίτες λένε τα λόγια τους απλά (όπως συστήνει ο Άμλετ στους θεατρίνους) τότε το κοινό καταλαβαίνει, συγκινείται, συμπάσχει, χειροκροτεί, συνωστίζεται. Μάθημα για νέους δραματουργούς και για παθολογικούς αναμασητές μετανεωτερικού τύπου. Οι μόδες περνούν. Οι κλασικοί μένουν. Εσαεί…
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΕΞΑΠΑΝΤΟΣ, εάν αντέχετε την αλήθεια.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος και κριτικός
INFO:
https://neosakadimos.gr/ksafnika-persi-to-kalokairi/
ΞΑΦΝΙΚΑ ΠΕΡΣΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
— ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟΥ
του Τένεσι Γουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ!
Με τους Φιλαρέτη Κομνηνού, Αναστασία Παντούση, Δημήτρη Τσίκλη, Λίλλυ Μελεμέ, Πάρη Λεόντιο
Λίγα Λόγια για την Υπόθεση του Έργου
Η πλούσια και αυταρχική κυρία Βέναμπλ (Φιλαρέτη Κομνηνού) λάτρευε παθολογικά τον ποιητή γιο της Σεμπάστιαν και κάθε καλοκαίρι οι δυο τους ταξίδευαν μαζί. Το περσινό όμως καλοκαίρι, για πρώτη φορά δεν τον συνόδεψε εκείνη στις διακοπές του, αλλά η νεαρή ξαδέρφη του Κάθριν (Αναστασία Παντούση) που επωμίστηκε τον ρόλο που κατείχε εκείνη μονοπωλιακά ως τότε.
Εκείνο το μοιραίο καλοκαίρι όμως ο Σεμπάστιαν πέθανε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Όταν η σοκαρισμένη Κάθριν αφηγείται την πραγματικότητα γύρω από τον θάνατό του, η κυρία Βέναμπλ αρνείται να την πιστέψει και προσπαθεί να πείσει/δωροδοκήσει τον διακεκριμένο νευροχειρουργό Τζον Κιούκροβιτς (Δημήτρης Τσίκλης) να την χαρακτηρίσει φρενοβλαβή και να της κάνει λοβοτομή.
Ο γιατρός δείχνοντας ψυχραιμία, σύνεση και ανωτερότητα, χωρίς να επηρεάζεται από το χρηματικό δέλεαρ και τους εκβιασμούς της κυρίας Βέναμπλ, προσπαθεί να κατανοήσει τη θέση της Κάθριν. Η κοπέλα θα ακουμπήσει πάνω του και θα τον εμπιστευτεί, ενώ εκείνος θα βυθιστεί αργά μέσα στον σκιερό και μυστηριώδη κόσμο που περιβάλλει την οικογένεια Βέναμπλ.
Τι συνέβη στην πραγματικότητα το περασμένο καλοκαίρι; Ποιό μυστικό κρυβόταν πίσω από τον θάνατό του που έπρεπε να παραμείνει κρυφό;
