Λευκό τετράγωνο τραπέζι με γυάλινη επιφάνεια και από κάτω συρτάρι με διακριτά χωρίσματα. Αγορασμένο κάποτε από το ΙΚΕΑ για να στηθεί στο κέντρο, του κατάδικού της, επιτέλους δωμάτιου.

Θα το γεμίσω με βότσαλα της θάλασσας και πολύχρωμες γυάλινες πέτρες είχε αποφασίσει και είχε επιδοθεί σε πολύωρο ψάξιμο στα ρηχά κάποιας θάλασσας.

Για καιρό το δωμάτιο της μύριζε αλμύρα και υγρά φύκια.  Κι έπαιρνε όρκο πως τα όνειρα της συνόδευε ανεπαίσθητος παφλασμός κυμάτων.

Και χρόνο το χρόνο, τα θαλασσινά βότσαλα στέγνωσαν, θάμπωσαν κι έχασαν την δανεική τους λάμψη.  Οι πολύχρωμες γυάλινες πέτρες ξεθώριασαν κι αυτές κι η θάλασσα αποτραβήχτηκε πιο βαθιά και τα όνειρα της έμειναν ασυνόδευτα.

Σε μια συνηθισμένη σακούλα νάιλον βότσαλα και πέτρες, κοιμούνται τον χωρίς όνειρα ύπνο της άψυχης ζωής τους.

Τα χωρίσματα φιλοξενούν πια νεανικά φαντεζί μπιχλιμπίδια, κοραλλένια κολιέ και σκουλαρίκια με στρας της μάνας της.  Κάθε τόσο τους αλλάζει θέσεις από το ένα χώρισμα στο άλλο, μα ποτέ δεν αξιώθηκαν μια θέση στον εξαίσιο λαιμό της.

‘Passe’ έλεγε περιφρονητικά κάθε φορά που το βλέμμα της έπεφτε πάνω τους, βαρίδια κληρονομημένα άλλων εποχών.  .

Το λευκό τραπέζι με τα χωρίσματα και την γυάλινη επιφάνεια, πάντα εκεί στη μέση του δωμάτιου με τον ρετρό θησαυρό του της χρησίμευε πλέον για να ακουμπάει χαλαρά τα πόδια της καθώς διάβαζε κάποιο βιβλίο ή έβλεπε τηλεόραση.  Καιρό τώρα ολοένα σκεφτόταν να του δείξει την πόρτα εξόδου για ν’ ανοίξει κι ο χώρος.  Μα όλο το ανέβαλλε γι αργότερα.   Μέχρι…

Μέχρι που μπήκε εκείνος στη ζωή της.  Κι εκείνη στη δική του ζωή.  Ήξερε πως δεν θα κρατούσε πολύ.  Στα πρόθυρα της εμμηνόπαυσης εκείνη κι αυτός γλυκό πουλί της νιότης.  Κράτησε, ωστόσο, περισσότερο από ότι είχε πιστέψει και η ίδια, ανεπίτρεπτα πολύ.  Λίγο πριν η διαφορά ηλικίας γίνει εξόφθαλμη στους άλλους, εκείνη έγραψε αποφασιστικά τη λέξη ‘τέλος’.

Κράτησε μόνο τις όμορφες στιγμές τους κι ένα κολιέ με κόκκινες πέτρες που της είχε φορέσει εκείνος στο χορό αποφοίτων του κολεγίου της, θυμόταν ακόμη την ανατριχίλα που είχαν προκαλέσει τα δάχτυλα του στον λαιμό της.

Και τα χρόνια πέρασαν, πολλά άλλαξαν στη ζωή της.  Κι άλλοι άντρες πέρασαν κατά καιρούς κάποιο κολιέ στον λαιμό της, μα αυτός έμενε πάντα αδιάφορος στο άγγιγμα τους.

Και το λευκό τραπέζι με τα χωρίσματα και την γυάλινη επιφάνεια μετακόμισε σ’ άλλο σπίτι με τα κτερίσματα της πρότερης ζωής λησμονημένα κι αφημένα πια στη λήθη του χρόνου.

Σπάνια πια ξεσκόνιζε το λευκό έπιπλο.  Κι ακόμη πιο σπάνια κοιτούσε όσα υπήρχαν μέσα σ’ εκείνα τα χωρίσματα.  Όμως σήμερα σε μια από τις σπάνιες διαθέσεις ξεσκονίσματος,   ανασήκωσε απαλά εκείνο το κολιέ με τις κόκκινες πέτρες.  Προσπάθησε ασυναίσθητα να το κουμπώσει γύρω από το λαιμό της ελπίζοντας σε μια επανάληψη της ανατριχίλας του τότε, όμως τα δικά της δάχτυλα δεν ήταν τα δικά του κι άλλωστε μήτε κι αυτά συνάντησαν τώρα την απαλότητα της νιότης.

Το παρελθόν σπάνια συναντά το μέλλον.

Η σκόνη του χρόνου ανελέητη σβήνει στιγμές, μνήμες ακόμη και συναισθήματα οδηγώντας τα στη λήθη.

Όμως εκείνο το κολιέ με τις κόκκινες χάντρες δεν άξιζε να ξεχαστεί σε αχρησιμοποίητα ερμάρια, έπρεπε να βγει πάλι στο φως και κάποιον άλλο λαιμό ν’ ανατριχιάσει -αποφάσισε!

Και τύλιξε προστατευτικά σε κόκκινο τούλινο ύφασμα το κόσμημα για να το προσφέρει στο Χριστουγεννιάτικο μπαζάρ του κολεγίου της.