Αυτή την εβδομάδα, και με αποκορύφωμα τη σημερινή μέρα, αφιέρωσα κάποιο χρόνο στους ομιλητές των κομμάτων. Πέρα από τα μεγάλα κόμματα των οποίων – κάποιων – είδα και τη συγκέντρωση, στάθηκα έστω και δυο – τρία λεπτά σε κάτι απίθανους τύπους νεοεμφανιζόμενους στη σκηνή. Εξ αυτών κάποιοι έκαναν λόγο και για χιλιάδες ψηφοφόρους κι αυτό μου προκάλεσε ένα σοκ!
Περιμένω την Κυριακή να δω στο Σύνταγμα να έρχονται οι Σπαρτιάτες μαζί με τους συμμάχους τους και επικεφαλής τον Λύσανδρο προκειμένου να αποκλείσουν την Αθήνα! Αστειεύομαι φυσικά, αλλά αυτή την αίσθηση αφήνουν τα συνθήματα του εν λόγω κόμματος και η τηλεοπτική του παρουσίαση. Όχι ότι τα άλλα είναι καλύτερα. Όλοι μοστράρουν τον εαυτό τους για σωτήρα! Πόσοι Μεσσίες πια κυκλοφορούν; Όλοι αυτοί θα μας σώσουν από την Ευρώπη, από την κακιά Ελλάδα, από τα κακά κόμματα, από τον κακό εαυτό μας, από την τεμπελιά, από την ανεργία, από τον θάνατο γιατί θα φτιάξουν την υγεία, θα βάλουν όσους χρωστάνε να δουλεύουν μια ζωή για να ξεπληρώσουν γιατί δεν ήξεραν πριν να το κάνουν, γενικώς θα μας σώσουν από τους Άλλους κακούς! Απ’ αυτούς ποιος θα μας σώσει; Διότι κανένας “Σωτήρας” δεν αμφισβητεί τον εαυτό του ούτε ασκεί αυτοκριτική. Προχωράει πεπεισμένος ότι αυτά που κάνει είναι απολύτως σωστά κι εμείς τα μειράκια δεν έχουμε το δικαίωμα να αμφισβητούμε…
Έτσι όλα μπερδεύονται γλυκά κι η ζωή συνεχίζεται και η πολιτική στον τόπο αυτόν αλλάζει μόνο φαινομενικά. Τι σημαίνει αυτό; Ακριβώς επειδή κουβαλάμε το “σύνδρομο του Σωτήρα” και γυρεύουμε έναν “πατερούλη” να μας δείχνει τι πρέπει να κάνουμε στα Πολιτικά πράγματα – δεν έχω δει και καμιά σοβαρή αντίδραση όταν παραβιάζονται τα δίκαια μας!- όταν το κάνει αυτός που έχουμε ψηφίσει, οι αντιδράσεις είναι έως και ξενέρωτες ή πρόσκαιρα θυμωμένες και σε λίγο περνάει, βλέπουμε μόνο τα λίγα καλά που σίγουρα κάνει μια κυβέρνηση! Αν έκαναν μόνο κακά μπορεί και να ξεστραβωνόμασταν!Βεβαιωνόμαστε, λοιπόν, ότι ορθότατα επιλέξαμε! Θα σωθούμε! Οι άλλοι πάλι, οι αντίπαλοι, βεβαιώνονται ότι θα χαθούν και προσδοκούν τον δικό τους Σωτήρα…
Από… “σωτήρα” σε “σωτήρα” βλέπουμε τα χαΐρια μας που φτάσαμε στα Μνημόνια και στα Υπερμνημόνια και “τούτη η γης που την πατούμε κι όλοι μέσα θε να μπούμε…” δεν μας ανήκει ούτε ως ιδέα!
Τι λέω, θα έρθει ή έχει έρθει ο επόμενος “Σωτήρας” κι ο λαός του βαράει παλαμάκια και φωνάζει μόνο “Ωσαννά”! Γιατί “σταύρωσον” φώναξαν πριν δυο χιλιάδες χρόνια οι άλλοι κι Εκείνος δεν είχε καμία σχέση με την εξουσία του κόσμου τούτου! Δεν αποφάσιζε πως η λύση για τα προβλήματα της οικονομίας είναι οι απολύσεις εργαζομένων, η μείωση προσωπικού στα νοσοκομεία και στα Κέντρα Υγείας. Όμως μιλάμε για άλλο θέμα. Μιλάμε για τη θυματοποίηση – με συνυπευθυνότητα!- του πολίτη που αναζητά Μεσσίες! Μόλις σκεφτείς ότι άλλος θα σου λύσει το πρόβλημα έχεις ενδώσει στη μεγαλύτερη παγίδα για τον ελεύθερο άνθρωπο και για το δημοκρατικό πολίτευμα και τον δημοκράτη πολίτη! Να αισθανθεί αδύναμος και να ζητήσει σωτήρα! Κι η ψήφος; Η κριτική σκέψη; Η ικανότητα να αποφασίζει ποιος μπορεί να τον εκπροσωπήσει γιατί έχει καλή οπτική και σχέδιο για την αντιμετώπιση των ζωτικών προβλημάτων;

Μ’ αυτό το ύφος παρέλασαν ακόμη και τα μικρά κόμματα από τις διακαναλικές αυτές τις μέρες. Σου φωνάζουν, χτυπιούνται, πως είναι εδώ, εκεί για σένα, εμένα. Στην πραγματικότητα είναι για τον εαυτό τους, αλλά ούτε κι αυτό το γνωρίζουν. Αν το έχουν συνειδητοποιήσει, τότε έχουμε πρόβλημα μεγάλο. Αν έρχεται ένα μικρό κόμμα με προοπτική να μας “σώσει”, τα πράγματα είναι περίπλοκα, πολύπλοκα και επικίνδυνα.
Όχι ότι δεν συμβαίνει και με τα μεγάλα κόμματα, αλλά αυτά είναι ήδη εκτεθειμένα. Αυτά τα ξέρεις. Ξέρεις, ακόμη κι αν διαφωνείς, γιατί ο άλλος που δεν έχει λόγο να το κάνει, ψηφίζει το συγκεκριμένο κόμμα εξουσίας και ευελπιστεί στον βουλευτή του για ένα ρουσφέτι ή πιστεύει πως αν γίνει κυβέρνηση κάπου θα τρουπώσει..
Τα μικρά όμως; Αυτά είναι θαυματουργά. Για να το ξεκαθαρίσω. Ο Μεσσιανισμός κρύβεται παντού, σε μεγάλα και μικρά. Τα μικρά είναι πιο ευάλωτα στο “εμπιστευθείτε μας να σας σώσουμε…”. Οι άλλοι ξέρεις πως δεν θα σε σώσουν. Είτε γιατί δοκιμάστηκαν και απέτυχαν είτε γιατί δεν έχουν σκοπό να ασχοληθούν με τον λαουτζίκο, είτε γιατί δεν έχουν τα ποσοστά μια και τα έχασαν για πάντα όπως και την αξιοπιστία τους… Πάντως κι εδώ η αλήθεια είναι υπολανθάνει το “έλα καλέ μου ψηφοφόρε και θα σε σώσω!”.

Μην τους πιστέψετε! Ψηφίστε αυτό που θέλετε χωρίς αυταπάτες.
Αυτοί δεν πρόκειται να μας σώσουν ούτε από απλή ίωση, πόσο μάλλον από ένα μέλλον που λόγω παγκόσμιων ανακατατάξεων και αναταραχών διαγράφεται μάλλον ζοφερό.
Τους πολιτικούς τους παρακολουθείς και προσέχεις, με κάθε τρόπο, και αγωνίζεσαι να μη βγάλουν τη ζωή σου στο σφυρί. Όταν ξυπνήσεις κι έχει γίνει, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα..

Άντε φίλοι, καλό βόλι και με σύνεση. Έχουμε μέλλον κι όχι μόνο το δικό μας.