Αναρωτιέστε ;
Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που θα μπορούσε να ενώσει τους ανθρώπους, σήμερα, ποια θεωρία, ποιος κοινός στόχος; Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι οι αρκετά αφηρημένες έννοιες της αδελφοσύνης, της ισότητας, της δικαιοσύνης, το ξεπέρασμα όλων των εμποδίων ώστε να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω, θα ήταν η απάντηση. Την ίδια στιγμή, ένας άνθρωπος της σκέψης, πιθανότατα ανήσυχος γραφιάς, προσπαθεί, με όσες δυνάμεις του απομένουν, να γράψει κάτι πάνω σε αυτό, ενώ τριγύρω του οι άνθρωποι έχουν πάψει προ πολλού να ενδιαφέρονται για απαντήσεις σε παρόμοια ερωτήματα.
Τι σημαίνει άραγε αυτό ; Ότι οι άνθρωποι έπαψαν να αγωνιούν για ένα καλύτερο μέλλον; Ή μήπως απλώς άλλαξε ο τρόπος προσέγγισης στο αγωνιώδες ερώτημα ; Οι άνθρωποι, στην διάρκεια της πορείας τους στον πλανήτη αρρώστησαν, ανέβασαν πυρετό, έπαθαν νευρώσεις, το κεφάλι τους γέμισε άχρηστες πληροφορίες, το μυαλό τους κουράστηκε να παρακολουθεί τις εξελίξεις, το θυμικό τους μπερδεύτηκε στην προσπάθεια να ξεχωρίσει τις καλές από τις κακές σφαγές, την αναζήτηση μιας γωνίτσας στην θέση της σωστής πλευράς της ιστορίας που όλο και περισσότερο μοιάζει ανύπαρκτη, αφού τα εισιτήρια είναι όλα προ πωλημένα.
Όλη αυτή η ανθρώπινη αγωνία, που κάποτε εκφραζόταν με σταθερό βηματισμό, μοιάζει να έχει χάσει τελείως τον ρυθμό της στην προσπάθεια να προλάβει τις εξελίξεις που τρέχουν ανεξέλεγκτα, με αποτέλεσμα να έχει συρρικνωθεί σε μια τελεία που όλο και θαμπώνει τείνοντας να εξαφανισθεί.
Αντιθέτως, το ερώτημα του Άμλετ, που στην πραγματικότητα διατυπώθηκε πολύ πριν τον Σαίξπηρ, περίπου είκοσι αιώνες πριν, από τον Πλάτωνα, το περίφημο : «Να ζει κανείς ή να μη ζει», παραμένει πάντα επίκαιρο, όσο και αναπάντητο.
Ψάχνοντας, ανακαλύπτω τους παρακάτω στίχους από την μετάφραση του Άμλετ του Γιώργου Χειμωνά.
«Να ζεις. Να μη ζεις. Αυτή είναι η ερώτηση.
Τι συμφέρει στον άνθρωπο
Να πάσχει να αντέχει σωπαίνοντας τις πληγές από μια μοίρα πού τον ταπεινώνει χωρίς κανένα έλεος
Ή να επαναστατεί. Να αντισταθεί
στην ατέλειωτη παλίρροια των λυπημένων κόπων
Να πεθάνεις. Να κοιμηθείς. Αυτό είναι όλο
Να κοιμηθείς και να κοιμηθούν
όλοι οι πόνοι που από αυτούς είσαι πλασμένος
Να μη ξυπνήσουν πια ποτέ. Αυτόν τον ύπνο
να εύχεσαι για σένα. Να πεθάνεις. Να κοιμηθείς
Κι αν στον ύπνο σου έρθει ένα όνειρο;
Τι θα είναι αυτό το όνειρο; Μετά τον αιώνα τού σώματος
ποιος ύπνος αναλαμβάνει τα όνειρα; Πώς ονειρεύεται
ο θάνατος; Σε πιάνει φόβος αργείς
Και ζεις. Και ή πανωλεθρία διαρκεί ζώντας
από την ζωή σου. Τελείωσε τον κόσμο εσύ
Τέλειωσε την ζωή σου. Αυτήν την στιγμή. Τώρα. Μ’ ένα μαχαίρι»
Και παρακάτω:
«Κι εκείνοι που ξεκίνησαν και φύγαν ποτέ
δεν ξαναφάνηκαν στην πύλη. Ο φόβος
ταράζει την θέληση και θέλεις
να είναι ο εχθρός σου γνώριμος παρά να δεις
να έρχεται καταπάνω σου το αγνώριστο. Η συνείδηση
μας κάνει όλους δειλούς. Η φύση δεν της έδωσε
μια λειτουργία θανάτου δεν έχει όργανο για το άγνωστο
Άστραψε η απόφαση κι αμέσως την σβήνει την θαμπώνει
η υγρασία της σκέψης. Και τα έργα τα μεγάλα
που γι’ αυτά γεννήθηκες. Μονάχα γι’ αυτά γεννήθηκες
δεν τα τολμάς. Θρύβουν χάνονται
Ποτέ δεν θα ονομασθούν πράξεις».
Σε περίπτωση που εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, αναρωτιέστε πως ο Άμλετ πήρε μέρος στο κείμενο, και που επι τέλους θέλω να καταλήξω, μπορώ να δηλώσω ικανοποιημένη από την αντίδρασή σας ! Το ζητούμενο ήταν να αναρωτιέστε !
Άρχισα το κείμενο με την φράση «Αναρωτιέμαι». Το κλείνω με την ίδια φράση σε νέο προβληματισμό : Αναρωτιέμαι : Μπορούν άραγε οι άνθρωποι να κάνουν κάτι άλλο από το να προσφέρουν ένα θέαμα ; Τους μένει κάτι καλύτερο; Νομίζω πως είμαστε καταδικασμένοι να δίνουμε παραστάσεις και μόνο. Αν γι’ αυτό και μόνο αξίζει να ζούμε, το αφήνω στην κρίση σας.
