Η μικρή γοργόνα
Σε αυτό το παραμύθι, μια γοργόνα- κάπως φαντασιόπληκτη, ήταν πρόθυμη να αφήσει την ζωή της στην θάλασσα για να αποκτήσει ανθρώπινη ψυχή. Έτσι, όταν της δόθηκε η ευκαιρία να αναδυθεί στην επιφάνεια, – και κάτι τέτοιο συμβαίνει στις γοργόνες μόνο μία φορά τον χρόνο και αφού συμπληρώσουν τα δεκαπέντε τους χρόνια, αναδύθηκε και είδε έναν όμορφο πρίγκηπα που γιόρταζε τα γενέθλιά του πάνω σ’ ένα πλοίο. Φυσικά τον ερωτεύτηκε ακαριαία.
Μετά από μια τρομερή καταιγίδα που βύθισε το πλοίο, η μικρή γοργόνα έσωσε τον πρίγκηπα από πνιγμό, αλλά η πλοκή του παραμυθιού τα έφερε έτσι, ώστε ο πρίγκηπας ούτε την είδε, ούτε κατάλαβε πως εκείνη του έσωσε τη ζωή. Αυτά συμβαίνουν και στις ανθρώπινες ιστορίες όπου τα παραμύθια με την πραγματικότητα μοιάζουν,- είναι αρκετά μπερδεμένα.
Σε συνέχεια η γοργόνα έπαθε κατάθλιψη -από τότε κυκλοφορούσε αυτή η ασθένεια και επισκέφθηκε την μάγισσα της θάλασσας, αφού δεν είχαν εμφανισθεί ακόμη ψυχοθεραπευτές και ψυχοφάρμακα. Η μάγισσα της έδωσε ένα μαγικό φίλτρο που τις χάρισε ανθρώπινα πόδια, με αντάλλαγμα όμως να υπομένει φριχτούς πόνους. Παρά τις τόσες θυσίες και τους πόνους, η μικρή γοργόνα θα αποκτούσε ανθρώπινη ψυχή, μόνο αν κέρδιζε την καρδιά του πρίγκηπα και τον παντρευόταν. Διαφορετικά, θα πέθαινε από πληγωμένη καρδιά και θα διαλυόταν σαν αφρός πάνω στα κύματα. Το ενδεχόμενο ενός τέτοιου τέλους, ακουγόταν τραγικό, αν και στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου σπάνιο. Εδώ ο Άντερσεν- που εν τω μεταξύ είχε αρχίσει να μου γίνεται αντιπαθής, έκανε άριστη χρήση της τέχνης της παρηγοριάς, ώστε να μην αποτρέψει εντελώς, ρομαντικούς και φαντασιόπληκτους ήρωες να θυσιάζονται άδικα, περιμένοντας άμεσα ή έμμεσα αποτελέσματα. Τους παρέπεμπε στο άγνωστο μέλλον με υποσχέσεις που δεν κοστίζουν τίποτα.
Η μικρή γοργόνα κατάφερε να γνωρισθεί με τον πρίγκηπα, να τον γοητεύσει, όχι όμως και να τον παντρευτεί, αφού ο ολίγιστος αυτός γόης παντρεύτηκε την γειτονική πριγκίπισσα σε προσυμφωνημένο γάμο.
Το τέλος της μικρής γοργόνας δεν ήταν μόνο τραγικό αλλά και άδοξο. Αντί να σκοτώσει τον πρίγκηπα, όπως της πρότειναν οι αδελφές της, έπεσε στην θάλασσα με το μαχαίρι που προοριζόταν για τον φόνο και έγινε αφρός. Εδώ, όλως τυχαίως, εμφανίσθηκε η δύναμη του αέρα που υιοθέτησε την άτυχη γοργόνα και την έκανε κόρη του. Κάπως προς αερολογία φέρνει όλο αυτό, αλλά το αφήνω στην κρίση σας. Πάντως, η ανιδιοτέλεια της μικρής γοργόνας μπορώ να πω μετα βεβαιότητας ότι πήγε εντελώς χαμένη. Οι δε ευχές, ότι κάποτε, αν ζήσει τουλάχιστον τριακόσια χρόνια, κάνοντας το καλό για την ανθρωπότητα, θα αποκτήσει δική της ψυχή και θα ανέβει στην Βασιλεία του Θεού- εντελώς εξωπραγματικές. Στον πλανήτη μας ούτε εβδομήντα χρόνια καλά -καλά δεν κρατάνε οι προσπάθειες για καλές πράξεις, μετά όλα βουλιάζουν και πιάνουν πάτο. Από τον πάτο, όπως καταλαβαίνετε, χρειάζεται να τα πάρεις όλα από την αρχή για να προχωρήσεις παρακάτω, στο δε μεσοδιάστημα, συμβαίνουν τα πιο δυσάρεστα και απίθανα πράγματα.
Απ’ αυτό το παραμύθι, παρά τις όμορφες εικόνες του, εισέπραξα τεράστια απογοήτευση, οι παρηγοριές περι Βασιλείας του Θεού, όχι μόνο δεν με κάλυψαν, αλλά τις θεώρησα χοντρό δούλεμα.
Μπορώ δε να συμπληρώσω ότι η απογοήτευσή μου έγινε ακόμη μεγαλύτερη, όταν αντίκρισα το άγαλμα της μικρής γοργόνας στο λιμάνι της Κοπεγχάγης, πνιγμένο μέσα στους τουρίστες που συνέρρεαν για να φωτογραφηθούν μαζί του. Καμία σχέση με το όνειρο.
