Λένε, καλέ μου Φίλωνα, πως όταν ήδη βασίλευε ο Λυσίμαχος, έπεσε μία ασθένεια στους Αβδηρίτες, η εξής πανδημία: πρώτα όλοι τους είχαν πυρετό, από την πρώτη μέρα υψηλό και αδιάλειπτο, κατά την έβδομη όμως σε άλλους το πολύ αίμα που έτρεχε από την μύτη, και σε άλλους ο ιδρώτας που ήρθε –πολύς κι αυτός– τους έλυσε τον πυρετό. Αλλά η ασθένεια τούς άφηνε στον νου κι ένα γελοίο πάθος, αφού όλοι ξετρελαίνονταν για τραγωδία και τραγουδούσαν ιάμβους και βροντοφώναζαν. Απήγγελαν μάλιστα τον μονόλογο από την  «Ανδρομέδα» του Ευριπίδη, τραγουδούσαν τα λόγια του Περσέα, και η πόλη ήταν γεμάτη από όλους εκείνους τους ωχρούς και αδύνατους τραγωδούς της έβδομης μέρας, που ξεφωνίζαν:

«Έρωτα εσύ, θεών και ανθρώπων τύραννε»

και τα παρόμοια, κραυγάζοντας· και τούτο κράτησε πολύ, μέχρι που ήρθε ο χειμώνας και το μέγα κρύο σταμάτησε το παραλήρημά τους. Μου φαίνεται πως την αιτία για τούτα την προσέφερε ο τραγωδός Αρχέλαος –ξακουστός τότε– που μεσούντος του θέρους, μέσα στην πολλή την κάψα, τους εδίδαξε την «Ανδρομέδα». Από το θέατρο κιόλας έπιασε τους πολλούς ο πυρετός, και όταν αργότερα σηκώθηκαν από το κρεβάτι, ολίσθησαν στην τραγωδία, καθώς είχε εμφιλοχωρήσει στην μνήμη τους η Ανδρομέδα, και ακόμα πετούσε ολόγυρα στο μυαλό τους ο Περσέας με το κεφάλι της Μέδουσας.

Βασίλης Πανδής