Δεν θα ήταν άκαιρο να σου διηγηθώ κι έναν μύθο της Λέσβου για κάτι που έγινε παλιά. Όταν οι Θρακιώτισσες κομμάτιασαν τον Ορφέα, λέγεται πως το κεφάλι του μαζί με την λύρα έπεσαν στον Έβρο, και χύθηκαν στον Μέλανα Κόλπο και επέπλεαν το κεφάλι μαζί με την λύρα, και το πρώτο τραγουδούσε θρήνο για τον Ορφέα –καθώς λέγεται– και η ίδια η λύρα αντηχούσε καθώς οι άνεμοι χτυπούσαν τις χορδές, κι έτσι ψαλμωδικά φτάσαν στην Λέσβο, και οι άνθρωποι τα συνέλεξαν, και το μεν κεφάλι το έθαψαν εκεί όπου είναι τώρα το Βακχείο τους, την δε λύρα την αφιέρωσαν στο ιερό του Απόλλωνα και επί πολύ καιρό διασωζόταν.

Χρόνους μετά, αφού ο γιος του τυράννου Πιττακού Νέανθος τ’ άκουσε όλ’ αυτά για την λύρα –πως μάγευε τα θηρία και τα φυτά και τους βράχους, και πως μελωδούσε ακόμα και μετά την συμφορά του Ορφέα δίχως ν’ αγγίζεται από κανέναν– πόθησε να την αποκτήσει και διέφθειρε με πολλά χρήματα τον ιερέα και τον έπεισε να την αντικαταστήσει με μίαν άλλην όμοια λύρα, για να του δώσει εκείνην του Ορφέα. Όμως, αφού την πήρε, δεν του φαινόταν ασφαλές να την χρησιμοποιήσει μέρα μέσα στην πόλη, και τη νύχτα, κρύβοντας την λύρα στον κόρφο του, πήγε στα προάστια, και την πήρε στα χέρια του κι έκρουε και συντάρασσε τις χορδές ο άτεχνος και άμουσος νεανίσκος, ελπίζοντας η λύρα ν’ αντιλαλήσει κάποιες θεσπέσιες μελωδίες, με τις οποίες θα κατέθελγε και θα μάγευε τους πάντες και θα γινόταν ολωσδιόλου μακάριος ο ίδιος, κληρονομώντας την μουσική του Ορφέα· μέχρι που συγκεντρωμένοι από τον ήχο οι σκύλοι –που ήταν πολλοί εκειπέρα– τον κομμάτιασαν, ώστε τουλάχιστον με το πάθημα τούτο να μοιάσει στον Ορφέα, συγκαλώντας μόνο τους σκύλους.

Οπότε φάνηκε σαφέστατα πως δεν ήταν η λύρα που γήτευε, αλλά η τέχνη και το τραγούδι, τα μόνα διακριτά δώρα που είχε απ’ την μητέρα του ο Ορφέας· η λύρα ήταν απλώς ένα απόκτημα, καθόλου καλύτερο από τα άλλα έγχορδα.