Αφού δεν στάθηκα ικανός να κάνω λογικούς τους ανθρώπους
προτίμησα να ζήσω ευτυχής μακριά τους
Βολταίρος
η σκιά μου, με ακολουθεί
στις φτερούγες μου επάνω
η θάλασσα από μακριά,
στέλνει την ευωδιά της
ένα καράβι, στο χρώμα της ώχρας
αργοπλέει με ησυχία
ο χρόνος ο άχρονος με επισκέπτεται
τελευταία
μοιάζει
με κάτι, που οι άνθρωποι
το αποκαλούν ευτυχία
προσευχές και αμαρτήματα,
προπορεύονται της αγάπης
σαν να στερεύουν οι έννοιες
αλλά, όχι.
