σε δύσκολες εποχές μαχαίρια βγαίνουν
με κάθετο τον ήλιο
στολές φορούν οι άνδρες
και οι γυναίκες υψώνουν τις ψωλές
(που δεν έχουν)
ανεμίζουν τις γλώσσες τους
και μιμούνται τα αρσενικά μαμούδια
αλλοίμονο την πρόοδο και τις σχολές που φτιάχτηκαν
και τα νερά και τα βουνά τα ίδια που μαράθηκαν
σαν τις μανόλιες κάποια χρόνια αναλαμπής
που βγήκαν καμαρωτές και φώναζαν
έτσι παιδιά και αυτά μαυρίσανε
από τις γνώσεις τις πολλές
από τις αγκαλιές που κρύβανε του στίχους
στις δύσκολες εποχές οι ποιητές μαχαίρια βγάζουν
με κάθετο τον ήλιο
και οι κιμωλίες γράφουν την καταδίκη σε αθώους και φονιάδες
ελάτε εσείς ουρανοί και σκοτεινιάστε τούτο το αστέρι για μια στιγμή
να ξαναρχίσει ο παλμός και στροβιλισμός
και ο δερβίσικος χορός
ένα αρνί προσμένει την σφαγή
γιορτή της άνοιξης σημάδι
το αίμα καθαρίζει πιο πολύ κι από το τρεχούμενο νερό
κι ας την
την ξεβρασμένη Μήδεια και Λαίδη Μάκβεθ
να πλένεται ολημερίς και ολη-βραδίς
στις δύσκολες εποχές και τα πουλιά πετούν μακρυά μπας και σωθούν
και όπως ο Τειρεσίας μονολογεί απ τον τάφο του
“αρρώστησε η πόλη απ το δικό σου το μυαλό ‘’
σε ποιόν αλήθεια απευθύνεται;
ποιόν έχει στης γλώσσας του την άκρη;
21/03/2020 ως υστερόγραφο
Μαρία Πανούτσου
Φώτο. από «Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» του Παζολίνι
