Κυρία Καλλιόπη

Στην Ιωάννα

Κοιτάει κάτω και μου λέει ντροπαλά «καλέ τι σου κάναμε και δε μας μιλάς; Κι εγώ βγαίνω τα βράδια και τους ρίχνω» και φεύγει. Είναι αυτή που το μίσος της βρώμικης γειτονιάς πέρασε και δεν την άγγιξε σαν να ‘τανε η ρόμπα της αδιάβροχη, αλειμμένη με λίπος κι έπεσε κει πάνω το μίσος γλίστρησε κι έφυγε έπεσε στο χώμα δεν μπήκε στην ψυχή της να την λερώσει να την μωλωπίσει. Δεν την έχουν αγγίξει σαν από θαύμα τα σκουπίδια τους, τ’ απόβλητά τους. Την έχω δει κι άλλες φορές και πάντα κάτι μου λέει με μισόλογα. Είχε άρρωστο βαριά τον άντρα της που τον αγάπαγε πολύ, παιδιά δεν είχανε. Τώρα ο άντρας της πέθανε κι είναι μαυροντυμένη. «Ο άντρας μου πέθανε» μου ’χε πει τις προάλλες σα δαρμένη μόνο αυτό κι έφυγε χαμηλοβλεπούσα πάντα λιγόλογη δυο-τρεις κουβέντες κι αυτές με το ζόρι. Κι εγώ πήγαινα συνέχιζα το δρόμο μου φορτωμένη κονσέρβες στον τόπο του μαρτυρίου των γατιών μου που μην ξέροντας με υποδεχόντουσαν με κωλοτούμπες χαράς σαν ένας θίασος μικρών παιδιών που πάνε να σκάσουνε πυρηνικά πάνω απ’ τα κεφάλια τους κι αυτά χασκογελάνε δεν καταλαβαίνουνε. Η γειτονιά ήτανε βρώμικη κακιά καταχθόνια όπως παντού στην Ελλάδα ίσως όχι μόνο στην Ελλάδα ίσως παντού στον πλανήτη που ζει με θρύλους μίσους κολλημένος στην προϊστορία του. Και μόνον αυτή μέσα στα μαύρα της με τον σκυφτό της εαυτό έμοιαζε να δέχεται άλλους κοσμικούς ιριδισμούς συχνότητες πλανητικές από έναν άλλο χρόνο άπιαστο για την άλλη γειτονιά. Γι’ αυτό κι εγώ που έχω χορτάσει μίσος ως αυτό που είμαι και που δεν είμαι αλλά και ως εκπρόσωπος των πολύπαθων γατιών μου που με περιβάλλουνε με τ’ ακροβατικά τους σαν μικρό φόρο τιμής που δεν το βάζω κάτω, γι’ αυτό κι εγώ λέω, Κυρία Καλλιόπη, Κυρία Καλλιόπη τα σέβη μου, καλησπέρα σας, τα σέβη μου Κυρία Καλλιόπη, σας χαιρετώ.