Σχ. 1

Παλατινή Ανθολογία V, 152

Πέτα, κουνούπι μου, γίνε για μένανε γοργός μαντατοφόρος

και ακραγγίζοντας τ’ αυτιά τής Ζηνοφίλας, αυτά ψιθύρισέ της:

«Εκείνος σε περιμένει άγρυπνος κι όμως εσύ κοιμάσαι,

εσύ που λησμονείς αυτούς που σ’ αγαπούν».

Εμπρός, πέτα λοιπόν! Ναι, πέτα, φίλε τής μουσικής!

΄Ομως να της μιλήσεις σιγανά, τον άντρα της να μην ξυπνήσεις

και εξαιτίας μου τη ζήλια του ανάψεις που θα της δώσει δάκρυα.

Εάν λοιπόν μου φέρεις τη μικρή,

γύρω από τους ώμους σου, κουνούπι, δορά θα ρίξω λιονταριού

και θα σου δώσω να κρατάς και ρόπαλο στο χέρι! ²

Παλατινή Ανθολογία V, 177

Τον Έρωτα τον άγριο δημόσια καταγγέλλω:

τώρα κοντά, νά μόλις τώρα, με το που χάραξε η αυγή,

από την κλίνη μου έφυγε και πέταξε μακριά.

Και είναι τούτος ο μικρός, τεχνίτης στο γλυκό το δάκρυ,

πολυλογάς, ταχύς κι ατρόμητος·

γελάει κοροϊδευτικά ζαρώνοντας την πλακουτσή του μύτη,

κι έχει στους ώμους του φτερά, στην πλάτη τη φαρέτρα.

Διόλου δεν ξέρω για να πω ποιον έχει για πατέρα·

γιατί κανείς δεν δέχεται, ούτ’ ο Αιθέρας ούτ’ η Γη

πως έδωσε ζωή σ’ αυτό το πλάσμα το θρασύ, ούτ’ όμως και το Πέλαγος·

παντού οι πάντες τον μισούν. Όμως τα μάτια σας

να τα ’χετε ανοιχτά, μήπως ετούτη τη στιγμή

κάπου για τις ψυχές άλλες παγίδες στήνει.

Μα νά, νά τος ο περιβόητος, τριγύρω στη φωλιά του!

Λοιπόν, τοξότη, δεν μου ξέφυγες!

Σε τσάκωσα στης Ζηνοφίλας να κρύβεσαι τα μάτια.

Παλατινή Ανθολογία V, 182

Αυτά, Δορκάδα, από μένα να της πεις· κι άκου, να της τα ξαναπείς

και δεύτερη φορά και τρίτη, όλα καταλεπτώς, Δορκάδα μου. Τρέχα·

καθόλου μην αργείς, πέτα — για στάσου ένα λεπτό, Δορκάδα μου,

ένα λεπτό μονάχα.

Ε, πού πας, Δορκάδα, βιαστική πριν να τ’ ακούσεις όλα;

Λοιπόν, σ’ όσα προηγουμένως σου ’χω πει,

πρόσθεσε ακόμη και — ή μάλλον (μα τι βλακείες λέω;)

τίποτε, ολωσδιόλου τίποτε να μην της πεις — μόνο πως—

άσε, λέγε τα όλα τελικά·

μην τσιγκουνεύεσαι τα λόγια, τα πάντα να της πεις.

Όμως γιατί, Δορκάδα μου, στέλνω εσένα για να πας,

αφού μαζί σου, νά, κι εγώ ο ίδιος προχωρώ;

Παλατινή Ανθολογία XII, 65

Εάν ο Δίας ο περίφημος υπάρχει ακόμη,

αυτός που άρπαξε τον Γανυμήδη πάνω στης νιότης τον ανθό

για να τον έχει στο ποτό το νέκταρ οινοχόο,

τότε μπορώ κι εγώ τον όμορφο Μυίσκο μέσα στα σπλάχνα μου

να κρύβω, μήπως και ξεγελώντας με, βάλει φτερούγες στο παιδί.

              Πήλινο σύμπλεγμα Δία και Γανυμήδη (480-470 π. Χ.)

1)Το παρόν άρθρο αποτελεί τη δεύτερη παρουσίασή μας του εξαιρετικού επιγραμματοποιού Μελέαγρου και κάποιων επιγραμμάτων του. Η πρώτη είχε γίνει με το παρακάτω παλαιότερο κείμενό μας: https://www.periou.gr/%ce%bc%ce%b5%ce%bb%ce%b5%ce%b1%ce%b3%cf%81%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%87-1-%ce%b5%cf%80%ce%b9%ce%b3%cf%81%ce%ac%ce%bc%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac%cf%86%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%b7/

2)Υπαινικτική αναφορά στον Ηρακλή.