I
Πιάτσα Λορέτο, Μιλάνο, 29 Οκτωβρίου 1945
ΑΝΑΠΟΔΑ*
[…] la Clara a Milano
ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ
Ναι, αυτός εδώ στη μέση
είσαι εσύ, Αντρέα
κι εκείνη δίπλα σου
με τα ωραία πόδια
θα ’ναι η Κλαρέτα.
Εσύ πια χωρίς σακάκι
κι η καλή σου με τη φούστα
μαζεμένη στους μηρούς,
κρεμασμένοι κι οι δυο σας,
με τα κεφάλια κάτω
και τα πόδια πάνω. Νεκροί.
Κι ολόγυρα το πλήθος
– τώρα πια να σας βρίζει
και να σας φτύνει, Αντρέα,
του Αλεσάντρο και της Ρόζας.
Φοράς πάντα τη στολή
του γερμανού στρατιώτη;
Εν τέλει δεν σ’ έκρυψε
από τους παρτιζάνους.
Αυτοί φταίνε για όλα.
Θα μπορούσαν απλώς
να σε φυλακίσουν…
Τώρα στο βλέμμα σου
θολώνει ένας άλλοτε
λαμπρός κόσμος·
είναι ο κόσμος σου,
που όμως δεν τελειώνει
με βρόντο ή με λυγμό,
τελειώνει απλώς: ανάποδα
Ναι, Αντρέα ή Μπεν,
Μπενίτο καλύτερα,
του Αλεσάντρο και
της Ρόζας Μουσολίνι,
απλώς: ανάποδα.
II
ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΡΙΜΕΣ
Εγώ ο Πάουλ Τσέλαν,
ως ανανήψας ποιητής
απ’ την αρία γραμματική
κι ως επιζών εβραίος,
μπορώ στην ίδια πάλι,
στην ίδια αυτή γερμανική
να εκφραστώ ευρέως;