1

Είναι καλά. Σε χαμένη αποστολή. Συνεχίζει να στέλνει αυτά τα λακωνικά καρτ ποστάλ. Τα τοπία οπωσδήποτε τα’ χετε κάπου ξαναδεί. Σ’ άλλη διάταξη. Δεν επισημαίνουν την θέση του. Δεν σημαίνουν τίποτα. Όλο και πιο αφηρημένα. Μέχρι να διακοπεί κι αυτή η ύποπτη, υπο­τυπώδης επικοινωνία.

Όμως, σπρώχνω ακόμα να σωθώ καθώς

Ανάμεσα τοπίο και υστερόγραφο

Ο αληθινός καιρός φυσά

Και σβήνει.

2

Νάνι – νάνι, μη φοβάσαι μωρό μου. Είναι γενική δοκιμή. Αποστηθίζει τα λόγια του. Κάνει θόρυβο. Κάνει πως κάτι κάνει. Νανουρίζεται. Νάνι – νάνι. (Θα πεθάνει. Την νύχτα στον ύπνο του. Το πρωί πάλι βήχοντας, θ’ ανοίξει τα μάτια. Σε άλλη ζωή. Σε άλλη, παράλληλη ζωή.)

Είναι κάτι,

Που μόλις κοιμηθώ, ξυπνά.

Σηκώνεται, πάει στο μπάνιο, πέφτει απ’ το παράθυρο

Πληγώνεται στην άσφαλτο, ξανασηκώνεται

Βιάζεται να προλάβει, παίρνει τον υπόγειο.

Χρόνια, τυφλά, παλινδρομεί

Σε μάταιη διαδρομή

Υπονομεύοντας ανεπανόρθωτα την πόλη.

Πάει άτα. Πάει στο σχολείο. Πάει στο γραφείο.

Πάει στον γιατρό. Πάει στον δικηγόρο.

Πάει στον διάβολο.

Γυρνάει.

Είναι κάτι, που μόλις κοιμηθεί,

Ξυπνώ.

3

Προχωρά στον ανασκαμμένο δρόμο. Οδός Μαγνησίας, αδιέξοδο. Στο τέρμα, το σπίτι που κανείς δεν έχει ξαναδεί. Στον μυστικό κήπο. Πρέπει να μπει. Διαπερνά τους ήσυχους τοίχους, πατά το προαύλιο. Φοίνικες κι άγρια βλάστηση. Μισοφανερωμένη μια κλειστή θάλασσα και στην όχθη παράδοξα ζώα αναπαύονται. Τα κεφάλια τους είναι από χαρτί και σε λάθος σώμα. Κάθε­ται στο χώμα και κοιτάζει.

Κάτι δεν πήγαινε καλά απ’ την αρχή.

Λείπαν κομμάτια.

Κι η μαγική εικόνα δεν ήταν μαγική.

Έφταιγε το γυάλινο μάτι μου

Διπλοεστιακό και ραγισμένο:

Ακόμα τώρα,

Βλέπω πράγματα που δεν υπάρχουν

Ή, που υπάρχουν

Κι η σύνθεση τους, για πάντα, ακατόρθωτη.

Έστω. Παραμένω

Στην θέση μου και περιμένω.

(Κάποτε, θα σπάσω σε χίλια κομμάτια

Και θα βγω.)

4

Στο μεταξύ, αισθάνεται πως έχει κάποια χρησιμότητα. Καθώς και μια μελαγχολία αδιάβροχου.

Θα βρέξει, πιθανόν για πάντα.

Σαλεύει η πόλη κάτω απ’ τα κουρέλια.

Θα ψηλώσουν οι τοίχοι, θα πρασινίσουν

Τα νομίσματα. Θα βρέξει.

(Ένοχος,

Σύρριζα στην Ιστορία

Ο ελάχιστος περιπατητής περπατώ

Προοπτικά,

Και μειώνομαι.)

(Από τη συλλογή ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ, 1980)