Άλλοθι

Νυφικό το χαρτί και γράφω.

Κυρτωμένο το φως και φθίνω.

Μακραίνουν οι δρόμοι της φωνής

Καθώς βυθίζεται

Ακούγομαι πιο δυνατά καθώς βυθίζεται.

Υπονοώ περισσότερα απ’ όσα μπορώ

Να φανταστώ: Γράφω.

Βιογραφικό

Ασφαλής ο κόσμος και το σπίτι.

Με μικρά παράθυρα που βλέπουν σε παράθυρα

Που βλέπουν σε παράθυρα.

Κατοίκησα σεμνά.

Κρύβοντας σαν αισχρές φαντασιώσεις

Την καρδιά μου, τα νεφρά και τα έντερα

Τον εγκέφαλο, το συκώτι, τους πνεύμονες

Το κουβάρι των νεύρων,

Τη ντροπή των εκκρίσεων

Την πρόθεση, την πράξη και το αίμα τους.

Εμένα και το λάθος πνεύμα

Που χτυπιέται με στριγκλιές

Μες στο μπουκάλι του.

Ο καθαρμός

Το κίτρινα φωσφορίζοντας στο κεφάλι

Στο σκοτάδι το φεύγοντας, είναι ο Τράγος

Και η έρημος είμαι

Και στην αρχή μου

Συνωστισμός

Ο περιούσιος λαός κοιτά

Χαιρέκακος και τρομαγμένος-

Ο αρραβώνας

Κρέμεται στα πατζούρια πλαταγίζοντας

Έρχεται και σε ύπνο βαθύ τον κοιτάζω αλύπητα

Με το διπλό κεντρί στο μέτωπο

Πονώντας στις συμφύσεις μας.

Αυτός αέρας μαύρος από τρύπα κόκκινη

Εγώ το μπαμπάκι στα ρουθούνια

Κι η αποφορά του ονείρου.

Αυτός το σκυλί που ουρλιάζει

Και μακραίνει το σώμα μου

Αυτός το Αυγό

Εγώ η Νύμφη

Αυτός η Μύγα.

Αυτός Εγώ.

Θανάσιμα αποχρωματισμένος και απομυζώ

Πράσινο το πιο τοξικό

Από την ίριδα μου-

Η σχέση

Δεν έχω τίποτα να πω και σε κανένα.

Εξάλλου, δεν υπάρχω

Μέσα στην σαρκοφάγο σχέση

Που αφουγκράζομαι.

Όμως Αυτός, είναι σχεδόν εδώ

Γιατί ανασαίνει και θαμπώνει

Στα χείλη ο καθρέφτης

Ή θυμάται συχνά

Με απαλά χτυπήματα απ’ τον αφαλό

Παθητικά σε παγίδα

Ανάμεσα στην λαστιχένια μάσκα

Και στα πλαστικά οστά-

Γελάω γοερά

Ξέρω πως θα υπάρξω

Πότε θα υπάρξω

Κάποτε, παραλύοντας, παραληρώντας

Όταν μαζί σε οργασμό

Τιναχτούμε στο χάος

Θρυψαλιάζοντας το φόντο

Με τα πιτσούνια, τα άνθη

Και τα χρόνια πολλά-