You are currently viewing Παυλίνα Παμπούδη: Το χεράκι στον ιστό. (Απόσπασμα)

Παυλίνα Παμπούδη: Το χεράκι στον ιστό. (Απόσπασμα)

(…) Η Ξένη κοίταξε το Μίκι Μάους που της είχε αφήσει η γιαγιά πάνω στην κουβέρτα: Ήταν ο Ντάμπο το ελεφαντάκι και, καθώς άπλωσε το χεράκι της, αυτός τέντωσε τ’ αυτιά του να πετάξει –

– κι εκείνη βρέθηκε στην Κυρά Παναγιά, Αύγουστο του 1972, ορθή, κάτω από τον ελάχιστο ίσκιο μιας ελιάς.

Έξι σκυλιά την περικύκλωσαν με γαβγίσματα. Μύριζε αλιφασκιά και ψοφίμι, ήταν ένα σκοτωμένο φίδι μες στους θάμνους. Η Ξένη χάιδεψε στο κεφάλι το μαύρο σκυλί που το έλεγαν Φονιά, και μετά κατηφόρισαν όλοι μαζί στην παραλία. Ο λόφος πίσω της γινόταν όλο και πιο διάφανος και φαινόταν έτοιμος ν’ αναληφθεί στο πρωινό φως.

Στην παραλία η Ελένη έκανε ηλιοθεραπεία γυμνή, ο Μάνος πάλευε να στερεώσει ανάμεσα σε δυο βράχια ένα καραβόπανο για σκιά, και ο Πέτρος, ο άντρας της Ελένης, λίγο πιο μακριά, χτυπούσε στα βράχια ένα χταπόδι που είχε πιάσει. Σε λίγο θα τον τσιμπούσε στη φτέρνα μια δράκαινα κρυμμένη στην άμμο, και θα έπρεπε να τον κουβαλήσουν μισολιπόθυμο στο μοναστήρι που δέσποζε στον κολπίσκο.

Η Ξένη μ’ ένα νεύμα έδιωξε τα σκυλιά, κι αυτά κρυφτήκαν αλυχτώντας παραπονιάρικα στον ύπνο της. Πλησίασε τότε τους άλλους μέσα σε μια ορατή πουκαμίσα.

«Πού χάθηκες εσύ;» γκρίνιαξε ο Μάνος βγαίνοντας κάτω απ’ το γκρεμισμένο αντίσκηνο. Η Ελένη ανασηκώθηκε και την κοίταξε πάνω απ’ τα μαύρα γυαλιά της.

«Βρήκες νερό;» ρώτησε. Η Ξένη της έδωσε το παγούρι.

«Το πηγάδι είναι πίσω απ’ τον λόφο» είπε. «Είναι λίγο γλυφό το νερό, αλλά πίνεται… Λούστηκα κιόλας».

Εκείνη τη στιγμή ο Πέτρος έμπηξε μια φωνή κι έπεσε. Κουβαριάστηκε και άρχισε να κυλιέται χάμω μουγκρίζοντας. Ο Μάνος έτρεξε κοντά του.

«Τι έπαθες;»

«Δράκαινα», άρθρωσε με δυσκολία ο Πέτρος μέσα απ’ τα σφιγμένα του δόντια. Το πρόσωπό του είχε πανιάσει.

Η Ελένη τύλιξε βιαστικά την πετσέτα γύρω της, πήρε ένα μπουκαλάκι απ’ το σακίδιό της και πλησίασε λέγοντας:

«Έχω αμμωνία… Στάσου να σου βάλω… Κάνει τίποτα η αμμωνία;»

«Όχι. Άσε. Θα περάσει… Η άτιμη! Δεν φαίνονται, χώνονται στην άμμο κι αφήνουν έξω το κεντρί τους να το πατήσεις! Τον Χριστό της!» Η φωνή του έσπασε.

Η Ξένη πλησίασε να καθίσει σ’ ένα βράχο κοντά στον Πέτρο, που τιναζόταν σαν να είχε σπασμούς. Τρόμαξε ένα καβούρι και το ’κανε να κατέβει λοξά τρεχάτο και να χαθεί σε μια συστάδα από φύκια. Είδε το νερό. Σ’ εκείνο το σημείο ήταν μαυροπράσινο. Είδε και το πόδι του Πέτρου που είχε αρχίσει κιόλας να πρήζεται. Η Ελένη φαινόταν να τα ’χει χαμένα.

«Πρέπει να ζητήσουμε βοήθεια» είπε ο Μάνος. «Τι θα κάνουμε μόνοι μας εδώ στην ερημιά; Πάμε στο μοναστήρι».

Η Ξένη δεν ήθελε να ξαναπάει μαζί τους. Ο μοναδικός καλόγερος που ζούσε εκεί, εξόριστος από το Άγιο Όρος, είχε τυφλώσει ένα κοράκι και το κρατούσε σταυρωμένο σε δυο παλούκια για να σκούζει και να διώχνει τα άλλα πουλιά απ’ το μπαξεδάκι με τα ζαρζαβατικά.

Θα τους φιλοξενούσε σε δυο από τα σαράντα άδεια κελιά του μοναστηριού μέχρι να πέσει ο πυρετός του Πέτρου που ήδη ανέβαινε. Θα τους έδινε νερό και παξιμάδια, και ντομάτες από το μπαξεδάκι του. Σε ανταπόδοση θα του δίνανε κι εκείνοι το χταπόδι, μια κονσέρβα ζαμπονάκι, καραμέλες και τσιγάρα.

Θα έφευγαν σε τρεις μέρες μ’ ένα ψαροκάικο που θα άραζε στο νησί τη νύχτα για να προφυλαχτεί από την καταιγίδα. Ο καπετάνιος θα τους έβαζε να του βγάζουνε τα ψάρια από τα δίχτυα και να τα ταχτοποιούνε σε κασέλες. Την Ξένη θα τη δάγκωνε ένα άλλο μεγάλο καβούρι, όχι αυτό που είχε τρομάξει στον βράχο.

Όλοι τους θα ήταν μούσκεμα, γεμάτοι φύκια, λέπια και ψύλλους απ’ το μοναστήρι όταν θα έφταναν στην Αλόννησο.

Δεν ήθελε λοιπόν να ξαναδεί αυτόν τον καλόγερο.

Έτσι, άφησε την ορατή της πουκαμίσα να φύγει ανεμίζοντας. (…)

 

(Από το “Το χεράκι στον ιστό”, Εκδόσεις Ροές)

 

Παυλίνα Παμπούδη

Η Παυλίνα Παμπούδη σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου (Ιστορία – Αρχαιολογία) και παρακολούθησε μαθήματα Μαθηματικών στη Φυσικομαθηματική Σχολή και ζωγραφικής στην Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και στο κολέγιο Byahm Show School of Arts του Λονδίνου. Έχει εκδώσει μέχρι στιγμής 15 ποιητικές συλλογές, 3 βιβλία πεζογραφίας, περισσότερα από 40 βιβλία δήθεν για παιδιά και 31 μεταφράσεις λογοτεχνικών έργων. Επίσης, έχει κάνει 3 ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής, και έχει γράψει σενάρια για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, καθώς και πολλά τραγούδια.

Αφήστε μια απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.