Στο καινούριο βιβλίο  -μυθιστόρημα- της Γεωργίας Μακρογιώργου «Ανταύγειες» ο αναγνώστης απολαμβάνει ένα ενδιαφέρον και πολύπτυχο έργο. Σ’ αυτό παρατηρούμε ένα πετυχημένο πάντρεμα ποίησης και πεζογραφίας, με περιεχόμενο που τοποθετείται χρονικά στην εποχή της Πανδημίας (εγκλεισμός) και τοπικά στη Θεσσαλονίκη και στην ευρύτερη περιοχή.

Κεντρικά πρόσωπα είναι η γιαγιά Φιλιώ, η κόρη της Ματίνα  και η εγγονή της  Αντιγόνη.  Η τελευταία ακούει από τη γιαγιά της ιστορίες της ζωής της και από τη μητέρα της Ματίνα επίσης, η οποία εκτονώνει στη ζωγραφική εσωτερικά της δαιμόνια που την στοιχειώνουν. Η Αντιγόνη διασώζει όσα ακούει καταγράφοντάς τα, για να τα συμπεριλάβει μαζί με άλλα σημειώματα και πληροφορίες στο  μυθιστόρημά της.

Ο λόγος της συγγραφέα είναι πολύ δουλεμένος και ρέει ελκυστικά και φυσικά.  Οι ενδιαφέρουσες ιστορίες της γιαγιάς Φιλιώς αποτελούν τη σπονδυλική στήλη της αφήγησης. Μάλιστα ο ιδιαίτερος τρόπος που μιλάει, κόβοντας τα φωνήεντα, κάνει πιο πειστικό τον χαρακτήρα της, την ηλικία της, την καταγωγή της. Όπως και ο λόγος της (δασκάλας) Ματίνας και της ίδιας της Αντιγόνης (αφηγήτριας).

Η δομή είναι ευρηματική: στην αφήγηση παρεμβάλλονται ευχάριστα κομμάτια τραγουδιών, αγωνιστικά και ερωτικά – λυρικά, ονόματα και τίτλοι θεατρικών και άλλων μορφών τέχνης.

Διακρίνεται η πολιτικοποίηση και η καλλιτεχνική φύση των τριών γυναικών, καθώς και η βαθιά και σφαιρική πνευματική και καλλιτεχνική σκευή της ίδιας της συγγραφέα.

Το βιβλίο είναι ένα επίκαιρο και ταυτόχρονα διαχρονικό λογοτέχνημα με πολλές αισθητικές και ιδεολογικές αρετές. Θίγονται θέματα όπως η κακοποίηση γυναικών, ο πόλεμος  και άλλα που ταλανίζουν τους σύγχρονους και σκεπτόμενους ανθρώπους.

Θεωρώ ότι η Γεωργία Μακρογιώργου έχει ένα λαμπρό μέλλον στην πεζογραφία, αν συνεχίσει να είναι συνεπής στη γραφή της.

Περσεφόνη Τζίμα