Προτελευταία μέρα του Ιούνη. Τα τζιτζίκια έπιασαν βάρδια πρωί πρωί, κι καθηγητές σκέφτονται πως θα απαλλαχθούν απ’ αυτήν. Πηγαίνουν σχολείο επειδή πρέπει να πάνε. Ο διευθυντής και η υποδιευθύντρια, στο γραφείο τους.  Εκείνος κολλημένος στο κινητό κι εκείνη κάνει “check in” στις νέες εγγραφές, απουσιολόγια, βαθμολογικές καταστάσεις, καθαριότητα συρταριών. Την προηγούμενη χρονιά ξέμεινε ένα μπισκότο και το Σεπτέμβρη τους υποδέχτηκαν οι κατσαρίδες. Παράλληλα δίνει συμβουλές στον διευθυντή «Φέτος πρέπει να σφίξουμε τα λουριά. Δεν γίνεται να κάνει απεργία το κάθε κουμούνι και να διαλύεται το σχολείο και να απαιτεί και άριστα στο τέλος στην αξιολόγηση».

Τριάντα  Ιούνη γίνεται «σύλλογος» όπως λένε και κλείνει το σχολείο. Στις  είκοσι εννιά,  έχει θεσπιστεί να γίνεται το πάρτι του αποχαιρετισμού για όσους συνταξιοδοτούνται. Φέτος αποχωρεί ο μαθηματικός,  ο κύριος Μιχάλης Μιχαηλίδης. Η υποδιευθύντρια πήρε μια τούρτα από το φούρνο και όλοι οι καθηγητές έδωσαν από δυο ευρώ να αγοραστεί ένα αναμνηστικό  Parker, παρόλο που ο ίδιος, δεν φαίνεται να έχει  διάθεση για τέτοιες αναμνήσεις. Χρόνια τώρα μπαινόβγαινε, κρατώντας τον ξύλινο χάρακα και τον διαβήτη ακόμα κι αν δεν είχε γεωμετρία και το βλέμμα του άρχιζε και τέλειωνε στα γεωμετρικά όργανα.

Στο γραφείο του Μιχαηλίδη ακουμπισμένο το δώρο του και το γκρι καταλογάκι του.  Το άφησε καθώς άδειαζε το συρτάρι του. Άχρηστο  πια.

Οι καθηγητές κοιτάζουν την πόρτα. Πρώτη φορά αργεί ο Μιχαηλίδης. Βασικά τους ενδιαφέρει ο συνδυασμός τούρτα-καφές. Η  θεολόγος ήδη έχει βάλει την καφετιέρα στην πρίζα και το γραφείο μυρίζει γαλλικό καφέ με γεύση καραμέλα

-Να δεις, που μας έχει γραμμένους και δεν θα έρθει.

-Μπα,  διαλέγει κουστούμι για την επισημότητα της μέρας. Μονόχνοτος,  αλλά από ντυσιματάκι …πάντα στη πέννα.

-Λες κουβαλήσει και σήμερα την Desley;

-Μη σου πω πως θα πάρει και τον χάρακα να πηγαινοέρχεται.

-Τόσα χρόνια και δεν μας έδινε καμμιά σημασία.

– Ναι αλλά όταν πέθανε η μάνα του, είχε φέρει κουλουράκια και κονιάκ πρώτης ποιότητας .

-Είχε αφήσει και γένια  σαράντα μέρες… αλλά η κολόνια, κολόνια.

– Βέβαια, και πάλι μας σνόμπαρε. Ούτε ο Ευκλείδης να ήταν.

-Ευκλείδης καπνιστός. Κιτρινισμένα και τα δάχτυλά του και τα ρουθούνια του ….

-Μπορούσε να πάρει ένα τηλέφωνο και να μας ενημερώσει.

-Παιδιά θα βγάλω την τούρτα να την κόψουμε και του κρατάμε  κομμάτι.

– Ίιι.. μια σκατόμυγα  και είναι και  γκρι, ούρλιαξε η θεολόγος. Σας έλεγα να κλείνετε την πόρτα.

-Να τη,  να τη, κάθισε στο δώρο.

-Εγώ πιάνω μύγες στον αέρα, φωνάζει η καλλιτεχνικού, κι αρπάζει ένα μπλοκ ζωγραφικής  και κοπανάει το παρκεράκι. Το φιογκάκι πέφτει στο πάτωμα  αλλά   η μύγα  την γλιτώνει. Πετάει  και κάθεται στον ξύλινο χάρακα ,στις υποδιαιρέσεις και δεν την διακρίνει κανείς πια.

Η χημικός φωνάζει  τον διευθυντή να  κόψει την τούρτα, αλλά εκείνος  έχοντας σκοτώσει τρεις χιλιάδες διακόσιες πενήντα μύγες στο παιχνίδι του κινητού αλλάζει level και στέλνει  την υποδιευθύντρια.  Εκείνη, βγάζει απ’ το συρτάρι της το τραπεζομάχαιρο, αυτό που έχει για να ανοίγει τα λουκέτα στις καταλήψεις.

Όλο το προηγούμενο απόγευμα, ο Μιχαηλίδης άδειαζε τα συρτάρια του  και την βιβλιοθήκη του. Σημειώσεις, φωτοτυπίες βοηθήματα.  Δυο μαύρες σακούλες ασήκωτες. Τριάντα πέντε χρόνια στα σκουπίδια. Ατελείωτες απογευματινές  ώρες . Κάποια ντοσιέ έχουν ακόμα μυρουδιά από τα σμυρναίικα κουλουράκια που  έφτιαχνε η μητέρα του Εκείνη του γέννησε την αγάπη  για τα μαθηματικά.  Ήταν λογίστρια αλλά τον γιό της, τον ονειρευόταν μαθηματικό. Κι Πέρασε τρίτος στο Μαθηματικό Αθηνών και στο πτυχίο  διάβασε τον όρκο της αποφοίτησης. Ο πατέρας, σιωπηλός θεατής όλα τα χρόνια, δεν πρόλαβε να τον δει πτυχιούχο, έφυγε για τον άλλο κόσμο.

Κουρασμένος από σκέψεις και συμμάζεμα,  κάθισε στον καναπέ, απέναντι στην τηλεόραση. Τσιμπολογούσε το ψημένο κοτόπουλο,  που είχε αγοράσει από το σούπερ μάρκετ. Χάζευε, χωρίς να καταλαβαίνει τι βλέπει. Τον  πήρε ο ύπνος. Βρέθηκε σ’ ένα βαγόνι. Ήταν μόνος.  Έτσι είχε την ησυχία του. Ταξίδευε. Περνούσε συνέχεια μέσ’ από λαχανόκηπους. Τα λάχανα ήταν στρογγυλά μεγάλα, σαν τα κεφάλια των μαθητών του. Έτσι τους έβλεπε πάντα. Σαν λάχανα με μάτια. Κάποια στιγμή το βαγόνι άρχισε να αιωρείται. Διέσχισε το γραφείο των καθηγητών. Όλοι άγνωστοι. Φορούσαν μια αρχαιοελληνική μάσκα μ’ ένα πλατύ ψεύτικο χαμόγελο. Κανείς δεν τον πρόσεξε, όπως πάντα. Το βαγόνι βγήκε, έκανε μια  βόλτα ανάμεσα στα σύννεφα και τον ακούμπησε σε μια ακροθαλασσιά με βότσαλα. Τα πιο πολλά γκρίζα. Κι αυτά ίδια με τα κεφάλια των παιδιών. Πόσα πράγματα, τελικά, ήταν ίδια με τα παιδιά, σκέφτηκε.

Σαν να κράτησε μια ζωή αυτό το όνειρο. Όταν «ξύπνησε» ένιωθε  ανάλαφρος, πετούσε λες και είχε φτερά. Βρέθηκε στο σχολείο, χωρίς το Volvo. Μπήκε στο γραφείο, να ο ξύλινος διαβήτης στο ράφι της βιβλιοθήκης. Είχε την αποφορά του χεριού του. Να κι ο χάρακας. Διέτρεξε την αρίθμηση και σταμάτησε στα εξήντα επτά εκατοστά.

Βγήκε απ’ το γραφείο και πήγε κατευθείαν στις τουαλέτες, σαν να τον μαγνήτιζε η μπόχα τους.  Απέναντι πάνω στα μπλε πλακάκια, ήταν γραμμένο με μαύρο μαρκαδόρο «Μαλάκα, Μίχα» και δίπλα ένα κακοσκιτσαρισμένο πέος.  Βγήκε στην αυλή, Ποτέ δεν είχε προσέξει πως υπήρχε παρτέρι με λουλούδια.

  Ξαναμπήκε στο γραφείο. Η τούρτα του είχε βγει απ’ το ψυγείο, ήταν όλοι εκεί, μαζεμένοι γύρω της, τους έτρεχαν τα σάλια. Το γνωστό εορταστικό μαχαίρι του γραφείου χώθηκε στη σαντιγί, ανάμεσα σε δύο φράουλες. Το άρωμά τους τον μέθυσε, ήταν ολόφρεσκιες. «Ιιι, μια μύγα!!!!» ούρλιαξε η γαλλικού. “Τεράστια! Και γκρι, δεν έχω ξαναδεί γκρίζα μύγα!” Η θεολόγος τον χτύπησε άγαρμπα με το γκρι καταλογάκι του, βαρύ από τα πολλά σχόλια. Ένα χορωδιακό «Μπλιάξ»  ακούστηκε και ξαφνικά ένιωσε να πέφτει με ορμή, ευτυχώς στα μαλακά. Απόμεινε ακίνητος, στον πάτο του καλαθιού των σκουπιδιών, κολλημένος με σαντιγί στο γκρίζο καταλογάκι.

(Γκρι  μεταξωτό κουστούμι και σαντιγί της μητέρας.)

Η Στρατονίκη Ζαρμποζάνη έχει σπουδάσει μαθηματικά,θεολογία και θέατρο.

Σκηνοθετεί παραστάσεις και γράφει θέατρο και πεζογραφία.