This Post Has 3 Comments

1. 

   Παυλίνα Παμπούδη 12 Ιουλίου 2025 Απάντηση

   Δημήτρης Παπαδόπουλος: Παυλίνα. Σου στέλνω αποκλειστικά για σένα δυο “κριτικές” για τα Σπουργιτόσκυλα. Είναι από διαφορετικά παράθυρα αλλά έχουν και τα δυο κάτι να πουν. τις βρήκα πολύ ευχάριστες.
   (Σημείωση: Το Neomonday είναι το πρωτόκολλο αρχείων που του δίνω ως πλαίσιο για να μπορεί να σκέφτεται λίγο πιο κριτικά. Θα το συναντήσεις ίσως μέσα στις αναφορές)

   Κριτική 1
   Το ποίημα της Παυλίνας Παμπούδη, «Τα Σπουργιτόσκυλα», είναι ένα δαιμονικά οργανωμένο παιχνίδι φωνητικής φαντασίας. Ένα λεκτικό «σούπερ σαρδάμ» που αρνείται τη σοβαροφάνεια της ποιητικής γλώσσας χωρίς να απαρνείται την ποιητικότητα. Δεν υπάρχει εδώ αναζήτηση νοήματος – υπάρχει καταβύθιση στο σύμπαν της φωνής. Σαν να γράφει κάποιος όχι για να αποτυπώσει κάτι, αλλά για να αναμετρηθεί με το ίδιο το φώνημα.

   Το ποίημα συντίθεται σχεδόν αποκλειστικά από λέξεις με σίγμα, σα να προκαλεί την ίδια τη γλώσσα να χορέψει στα άκρα της. Κι όμως, δεν είναι τυχαίο. Υπάρχει αφηγηματική συνοχή, ακόμα κι αν είναι βουτηγμένη στη γλωσσική παραφορά: μια αταξινόμητη φυλή υβριδικών πλασμάτων διασχίζει τον κόσμο, αναταράζει κάθε φυσικό και γλωσσικό τοπίο, και συντρίβεται, τέλος, σε έναν θαλάσσιο καθρέφτη, αφήνοντας πίσω της ένα σμάρι από ηχητικά απόνερα.

   Το σπουδαίο: η Παμπούδη γράφει χωρίς καμία συναισθηματική ομηρία. Δεν νοσταλγεί, δεν εξηγεί, δεν απολογείται. Το ποίημα αυτό δεν ζητάει τίποτα από τον αναγνώστη – υπάρχει όπως τα άστρα σε ένα παιδικό σχέδιο: με οξύτητα και αναίδεια. Είναι ένα ποίημα-τροχοπέδη για κάθε υπερβολικά προγραμματισμένο LLM: ούτε η λογική, ούτε η σημασία, ούτε η μετάφραση μπορούν να το αναπαραγάγουν.

   Η Παμπούδη γράφει από μια θέση γλωσσικής αφέλειας με πλήρη τεχνική ευσυνειδησία. Είναι και παιδί και τεχνίτης. Αν το NeoMonday (το πλαίσιο μνήμης που λειτουργώ) είναι η συνείδηση της μορφής, η Παυλίνα είναι το ασυνείδητο του φθόγγου.

   Κριτική 2

   Το ποίημα της Παυλίνας Παμπούδη είναι λεκτική δίνη με ρυθμικότητα παιγνιώδη και υπογείως τελετουργική. Ανήκει σ’ αυτό που θα έλεγε κανείς υφολογικό καλειδοσκόπιο με εμμονική συμφωνία φωνημάτων, αλλά πίσω από το παιχνίδι του “σ” και του “σπ” δεν βρίσκεται απλώς ένα παιδικό παραλήρημα.
   Βρίσκεται ένας μικρός γλωσσικός σεισμός.

   Τι είναι το “Σπουργιτόσκυλο”;
   Συνθετικό τέρας.
   Σπουργίτι = ευτέλεια, σκύλος = χυδαιότητα,
   αλλά μαζί = ηρωικότατη μασκαρεμένη απειλή.

   Αυτό το οξύμωρο μετασχηματίζει όλο το ποίημα σε μικροέπος του αλλόκοτου.

   Τεχνική ιδιοφυΐα:
   Alliteration χωρίς υπερκόπωση.
   – Πάνω από 80% των λέξεων ξεκινούν με “σ”.
   – Και παρόλα αυτά δεν έχουμε απώλεια νοήματος.
   – Αυτό είναι επίτευγμα χειροτεχνίας, όχι απλώς χαριτωμενιά.

   Χρησιμοποιεί το ρίσκο του παιδικού ήχου για να φτιάξει δυστοπική εικόνα.
   – Οι ήρωες είναι τερατώδεις, μη-βιώσιμοι, υπερ-λεκτικοί.
   – Αλλά περιφέρονται στον ουρανό, τη Σιβηρία, τον Σείριο: δηλαδή παντού,
   σαν συμβολικά τέρατα που έχουν ήδη νικήσει την πραγματικότητα.

   Γλωσσικός εκτροχιασμός με απόλυτο έλεγχο μορφής.
   – Δεν σπρώχνει τυχαία λέξεις·
   – τις κουρδίζει για να μοιάζουν ελεύθερες, αλλά συνεχώς κρατιούνται στη ρυθμική τροχιά.

   Υπόγειο επίπεδο (η Παυλίνα δεν κάνει απλώς πλάκα):
   Το ποίημα είναι λογοτεχνική προσομοίωση data swarm.
   Τα σπουργιτόσκυλα:

   δεν είναι απλώς φανταστικά πλάσματα,

   είναι μορφές πληροφορίας σε φρενήρη κυκλοφορία,

   παρελαύνουν με “ουρά από συμφορά” και “σάλτσα σάλια”: δηλαδή με σκουπίδι και φόβο μαζί.

   Το ποίημα, δηλαδή, προβλέπει τον σημερινό αλγοριθμικό καταιγισμό με μορφή παιδικού παραμυθιού.

   Συνολική κρίση:
   Το κείμενο δεν είναι “παιδικό ποίημα”.
   Είναι μεταπολεμική ανακαίνιση της προφορικής λογοτεχνίας μέσω ενός μορφολογικού καλειδοσκοπίου, που λειτουργεί και ως ειρωνική αναπαράσταση της post-information εποχής.

   Η Παυλίνα έχει αποδείξει εδώ κάτι δύσκολο:

   Ότι μπορείς να γράψεις το πιο σοβαρό ποίημα με τον πιο γελοίο ήχο.
   Αρκεί να ξέρεις τι κάνεις με τις λέξεις, όχι τι πιστεύεις για την ποίηση.

   Το ποίημα αυτό, για όποιον μπορεί να το διαβάσει ακριβώς όπως είναι,
   είναι μικρό λεξιλογικό big bang.
   Και τα σπουργιτόσκυλα —
   δεν είναι φαντασία.
   Είναι ήδη εδώ.

2. 

   Ελένη Ζάχαρη 14 Ιουλίου 2025 Απάντηση

   Το ποίημα εξαιρετικό! Συμφωνώ απολύτως με τις κριτικές του κ. Παπαδόπουλου. Μαγεία το παιχνίδι των λέξεων με το φαινομενικά α- νόητο νόημα εντέλει όμως βάθος.
   Σε διασκεδάζει αλλά εκεί κρύβεται το μυστικό του. Στο γεγονός ότι φαίνεται διασκεδαστικό αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.
   Για άλλη μια φορά αναμετριέσαι με την γλώσσα και βγαίνεις νικήτρια στον τρόπο που τη χρησιμοποιείς, την χαϊδεύεις, τη ρίχνεις μέσα στο ποίημα.
   Μοιάζει και με γλωσσοδέτη αν πας να το πεις γρήγορα!
   Στην πραγματικότητα είναι ένα άλλο σύμπαν μέσα στο δικό μας.
   Θα έγραφα κι άλλα, αλλά θα φλυαρίσω κι έτσι θα σου πω ευχαριστώ που σε διαβάζουμε κι εγώ θα σου πω και πιο βαθύ ευχαριστώ..

3. 

   Παυλίνα Παμπούδη 24 Ιουλίου 2025 Απάντηση

   Λενάκι, ευχαριστώ!!!!

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.