«Έγραφε ποιήματα Να ‘ρθει η άνοιξη» (Από ποίημα της συλλογής) Κι αν ακόμα οι κούκλες δεν είχαν ψυχή – όπως τα άψυχα, που όμως τη δική μας μεταγγίζουμε –…
Η νέα ποιητική συλλογή της Κλεοπάτρας Μακρίδου στην καλαίσθητη έκδοση του Μανδραγόρα, με το εικαστικό έργο του Paul Klee στο εξώφυλλο και τον σημαίνοντα τίτλο του, Ανασκαφές (1927), αποτελείται από…
Είχα και παλαιότερα αναφερθεί στα ποιήματα της φιλολόγου και δημοσιογράφου Χρυσάνθης Ιακώβου. Και οι τρεις ποιητικές συλλογές της ( Αχ-έρων, Τεθλασμένοι χρόνοι, Lacrimosa ) κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Βακχικόν. Το…
Ομίχλη Εγκλωβίστηκα εδώ στα χαμηλά κι ούτε που ξέρω πότε θα σηκωθώ λίγο ψηλότερα, ερωτεύομαι τον άνεμο κι ας ξέρω πως η ένωση μαζί του είναι η καταστροφή μου,…
παλιά δελτάρια με σημειώσεις ποντικοφαγωμένα τεφτέρια χαρτιά κηλίδες του καφέ διάχυτο μελάνι απ’ τη σταγόνα του οινοπνεύματος διάδρομοι κυκλικοί καμπουριασμένοι διανυσματικές κυρτώσεις σε βαθουλωμένα πλέγματα κορμιά γεμάτα αδιάτρητα έτσι …
Η ποίηση της συλλογής της Ελένης Βαρθάλη είναι βιωματική, νευραλγική, διαγράφει μια εσωτερική διαδρομή της δημιουργού. Ολισθήσεις στο χρόνο, επιστροφή στο ά-χρονο, πένθος για τη ματαίωση μιας συνάντησης κι επανασύσταση του φαινομενικά χαμένου ή εκείνου που ανακλήθηκε. Η…
Ο Νίκος Ι. Μουρίκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Αρχικά σπούδασε μηχανική διεργασιών στη Γερμανία. Επιστρέφοντας παρακολούθησε μαθήματα καλλιτεχνικής φωτογραφίας και αισθητικής καθώς και εσωτερικής φιλοσοφίας. Στη συνέχεια σπούδασε ανάλυση ονείρων, συνθετική συμβουλευτική και…
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΛΛΙΩΣ Τι ωραίοι Πρώσοι Λόγια που μου ψιθύρισε ο Φραγκίσκος Φερδινάνδος της Αυστρίας Πολύ νεκρός για να πεθάνει Τα βουνά του φεγγαριού Niju Hibakusha Εκείνη…
ΕΞΖΙΤ Κρύφτηκε σ' ένα Βολκσβάγκεν λευκό με δίχως ουρανό. Είπε πως τα 'ζησε όλα μέσα στο λίγο και πως η υπομονή είναι το πιο λαίμαργο ζώο του βασιλείου: είχε…
ΕΛΛΕΙΠΕΙ Σαν να ήταν παρών, εξέλειπε. Τι κι αν είχε βρεθεί; Κι αν είχε βρεθεί, πόσο θ’ άντεχε ακόμη; Διακεκομμένο κενό η έλλειψη. ΘΕΟΦΑΝ[Ε]ΙΑ Ρωγμή αρτίου φωτός…
ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ Εκεί που ζει εφησυχασμένος ο άνθρωπος ξεστρατίζει μεμιάς ο στοχασμός του απ’ την άμετρη αυταρέσκεια της παντοδυναμίας του και γίνεται όλος πνεύμα. Κι έτρεχα μικρό παιδί…
ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ Από κείνο το παραμύθι δε σώθηκε παρά το τοπίο με τις ελιές και τα σπίτια. Δε θυμάμαι τίποτα άλλο· τόσο μας είχε πικράνει που με τον καιρό…
