«Ερυσιχθόνεια τιμωρία»
Τα όνειρα, οι αμαρτίες που περνούν μέσα από τις πιο στενές διαδρομές του ύπνου, ματώνουν όταν στηρίζονται πάνω σε μια σαπισμένη ραχοκοκαλιά που έχει ποτιστεί από το πιο φρικτό ψέμα.
Το εν λόγω καλλιτέχνημα αποτελεί μια «τελετουργία» για να έρθει ο άνθρωπος πιο κοντά στο μόνο αληθινό πράγμα που του έχει απομείνει, τον θάνατο. Πλέον δεν είναι δόκιμο να γίνεται λόγος για αναγέννηση της ψυχής εφόσον δεν έχει προηγηθεί το δεύτερο συνθετικό της λέξης. Ο συγγραφέας μέσα από το έργο του τοποθετεί τον αναγνώστη στο ρόλο του αιώνιου ναυαγού σε ένα ερημικό νησί όπου τα όνειρα είναι τα ξύλα και η τρυφερότητα το σπίρτο για να ανάψει η φωτιά. Βασικός πρωταγωνιστής, ο ίδιος του ο εαυτός με μια μόνο επιλογή, να περιφέρεται στους δρόμους μέσα σε φανταχτερά ρούχα καταδικασμένος να ζει πεθαμένος μέχρι να έρθει να ο επόμενος για να συνεχίσει το έργο.
Διαβάζοντας το βιβλίο αναδίδεται μέσα από την πολύ ζωντανή και καθαρή γραφή μια πρωτόγνωρη αίσθηση, ότι το καθετί στη ζωή ζυγίζεται με τις ρανίδες του αίματος του κάθε ανθρώπου, για αυτόν ακριβώς το λόγο πρέπει να φροντίζει να το διατηρεί όσο πιο καθαρό. Ολόκληρο το έργο είναι ένα σώμα που βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο πριν κατασπαράξει τον ίδιο του τον εαυτό. Λίγο πριν κοπεί το ιερό δέντρο, εκεί που η κοφτερή λεπίδα του τσεκουριού ακουμπά τον ανυπεράσπιστο κορμό, τα φύλλα δακρύζουν και παρακαλούν για ένα τελευταίο όνειρο, έστω κι αν αυτό είναι ματωμένο.
