ΠΕΡΙ ΦΙΛΟΥ ΚΑΤΑ ΚΟΣΜΟΝ ΣΑΛΟΎ

Έπειτα από προσεκτική παρατήρηση  και άοκνη  καταγραφή

κατέληξε, θαρρούσε,  σε   ασφαλή συμπεράσματα

για το πότε ξεκινά η σήψη του  καλοκαιριού :

πρώτα εμφανίζονται, έλεγε, μύγες αθόρυβες

που εκτελούν ατέρμονα τέλειους κύκλους

κάτω από το φωτιστικό του σαλονιού.

Καμιά ωστόσο  δεν πρόσεξε   να προσκολλάται

σε βρωμερά υπολείμματα  ή αποφάγια,

κι έτσι, ήταν  σίγουρος πως συντηρούνταν

από την αποσύνθεση των παιδικών μας παγωτών .

Μετά, λόγω του  εμπρησμού  νεανικών ονείρων

η ζέστη κορυφωνόταν και έδειχναν τα θερμόμετρα

αφύσικες και απίστευτες τιμές .

Και όσα βιβλία  αγάπαγε γίνονταν μείγμα

που κόχλαζε και ενωνόταν με τα δικά του τα γραπτά

με τρόπο τελείως  ακατάληπτο.

Αποφορά κι αιθάλη φώναζε πως γέμιζε ο αέρας.

Ωστόσο  κανείς μας δεν του απάντησε, δεν τον πλησίασε κανείς

ούτε κοιτάξαμε την κατακόκκινη γραμμή  του υδραργύρου.

Εκεί στην κρύπτη τον αφήσαμε, χρόνια πολλά πάνε από τότε,

που επιλέξαμε να προσκυνούμε σκήνωμα

παρά να πάρουμε το ρίσκο της αβύσσου.

ΑΝ ΕΡΘΕΙΣ

Πάει  καιρός που υπήρξα αγαπημένη θυγατέρα.

Δεν θυμάμαι πώς είναι το φιλί στο μέτωπο,

μονάχα πώς ψήλωνε  ο βλαστός στον πάσσαλο .

Πάει καιρός που υπήρξα αγαπημένη σύζυγος.

Δεν θυμάμαι πώς είναι το φιλί στο στόμα,

μονάχα πώς μύριζαν τα σαββατόβραδα.

Έχασε η ψυχή μου την άνωση.

Δεν ξεμυτούν οι ελπίδες και οι φόβοι στριμώχνονται.

Αν έρθεις θα με βρεις  στο πίσω δωμάτιο.

Ακάλυπτα δάκρυα διαθλούν την επιτοίχια μούχλα

και μαγειρικές οσμές ποτίζουν το δέρμα μου.

Δεν ήμουν  εγώ που συνάντησες προχθές.

Στους δρόμους δεν κυκλοφορώ

και στα καφέ δεν συχνάζω.

Έχω σφαλίσει τα πορτοπαράθυρα

και  στα άσπρα την σάλα μου σαβάνωσα.

Δεν ήμουν, σου λέω, εγώ αυτή που συνάντησες.

Μονάχα το καθημερινό είδωλό μου.

Να το ξέρεις!

ΣΤΑ ΠΙΣΩ ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ

Ώρα πολλή περνούν οι ποιητές στο πίσω μπαλκόνι.

Με θέα τον ακάλυπτο παρατηρούν με προσοχή

τη μούχλα , τους φωταγωγούς και τα γκρίζα φουγάρα.

Πουθενά αλλού δεν ακούν καλύτερα το χώμα μέσα τους,

πουθενά αλλού δεν φυτρώνουν μαργαρίτες στο μπετόν.

Μόλις  σηκωθεί  ο ήλιος ψηλά  τον κοιτάνε κατάματα

κι ύστερα σφαλνούν τα βλέφαρα, τα σχήματα να ερμηνεύσουν.

Για ρίζες επουράνιες μιλούν που μπλέκουν σε ήττες έκπτωτες

με υλικά που υπήρχαν πριν την γέννα τους

και θα υπάρχουν μετά την σιωπή τους .

Με λέξεις  πλέξεις σφιχτοδένουν το μεσοδιάστημα,

με λέξεις  λίμες  το αφόρητο λειαίνουν

με ψιλωμένο νου και εξαίσια έξαψη.

Έπειτα, στην κουπαστή αφήνουν τα ποιήματα

κάνοντας ένα βήμα πίσω.

-να δούνε αν θα γκρεμοτσακιστούν ή  αν τα φτερά θ΄ ανοίξουν,

ή  ακόμα,  στη βεράντα  αν  θα σέρνονται

ώσπου η πρώτη βροχή στο λούκι τα χωνέψει .

Ονομάζομαι Ζωή Χατζηγεωργίου, έχω  τελειώσει την ελληνική φιλολογία του Α.Π.Θ. και κείμενά μου έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα.  Έχω διακριθεί σε διάφορους λογοτεχνικούς  διαγωνισμούς και έχω συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις. Εξέδωσα  τις ποιητικές συλλογές   ¨ ΑΠΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΘΟΔΕΥΜΕΝΟΥ ¨ (  Δεκέμβρης 2022 εκδόσεις Άνω Τελεία ) και  ¨ ΕΚΧΩΡΗΣΗ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΩΝ ¨  (  Οκτώβρης  2024  εκδόσεις Άνω Τελεία ).